Πόσοι μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης έχει όρεξη να στέκεται κάθε τόσο μπροστά σε μία κάμερα, να δίνει συμβουλές, να απευθύνει συστάσεις και παροτρύνσεις και να ανακοινώνει μέτρα για τα πλέον αυτονόητα πράγματα του κόσμου; Καλά, εδώ ας μη σπεύσουν να σηκώσουν τα χέρια ο Τσίπρας, ο Παππάς, ο Καρανίκας…

Πόσοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο Τσιόδρας δεν έχει κάποιον λόγο να κάνει μαθήματα αγωγής του πολίτη; Γιατρός είναι ο άνθρωπος, κι όμως δίνει μία μάχη που δεν είναι δική του. Οι ίδιοι που εξαιρούνται από την προηγούμενη ερώτηση, εξαιρούνται και από αυτήν.

Μήπως μέσα από την κρίση της πανδημίας φανερώνεται μπροστά στα μάτια μας μία άλλη κρίση; Παιδείας, δημοκρατικής συνείδησης και κοινωνικής ενσυναίσθησης; Δύσκολες λέξεις και μπορεί αυτό να είναι το πρόβλημά μας. Eχουμε εθιστεί στα εύκολα, στο άσπρο – μαύρο, στο «εγώ ξέρω καλύτερα». Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα «άσπρο – μαύρο» άλλο, αδυσώπητο και υπερκείμενο κάθε ιδεοληψίας και «άποψης».

Πόσοι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό στην εικόνα του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου με την ταμπέλα στον λαιμό του και τους κουκουλοφόρους να τον περιτριγυρίζουν; Ισως εκείνοι που δεν (ανα)γνωρίζουν τις ανατριχιαστικά παρόμοιες εικόνες με τους ομήρους της RAF ή των καταδιωκόμενων από τους Ναζί. Μπορεί και αυτά να είναι άγνωστες λέξεις σε πολλούς.

Τι χρειάζεται σήμερα στην Ελλάδα για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει μερικά πράγματα απλά; Το πρώτο και κύριο που χρειάζεται, είναι να καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε. Απλό και δύσκολο. Η Covid-19 σκοτώνει. Και αν δεν σκοτώσει εσένα, μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλον. Και να φταις εσύ. Οι τρομοκράτες που δρουν εντός ενός πανεπιστημίου, δεν έχουν δουλειά εκεί, όπως και πουθενά αλλού. Πρέπει να αποβληθούν, να συλληφθούν, να υποστούν συνέπειες. Απλό. Οποιος δεν κατανοεί το απλό, κάπως χαρακτηρίζεται.

Τι χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι δεν νοείται σε πανεπιστημιακό ίδρυμα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του πολιτισμένου κόσμου του 21ου αιώνα, να συμβαίνει κάτι όπως αυτό που συνέβη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο; Και τι θα πει «δεν νοείται»; Θα πει, ότι κάπου εδώ πρέπει να τελειώσουν τα αστεία. Με ανάληψη της ευθύνης των αποφάσεων από εκείνους που οφείλουν να τις λάβουν.

Τόσο στο πεδίο της πανδημίας όσο και σε εκείνο της Παιδείας, ειδικά των πανεπιστημίων, αλλά και της άναρχης δημόσιας συζήτησης μέσω κοινωνικών δικτύων, η χώρα τελεί υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Η οποία ασκείται από ομάδες και πυρήνες, με την ανοχή συμφερόντων, πολιτικών «χώρων», ανερμάτιστων κοινωνικών δομών και ξεχαρβαλωμένων εννοιών.

Το δικαίωμα από την υποχρέωση έχει αποσυνδεθεί, η πειθαρχία θεωρείται σχεδόν συνώνυμο του φασισμού, η εφαρμογή του νόμου, πρέπει να δικαιολογηθεί με απολογητική διάθεση έναντι εκείνου που τον παραβαίνει. Ολα αυτά συνθέτουν ένα μείγμα διαβρωτικό.

Τα περιθώρια της διόρθωσης έχουν αρχίσει να στενεύουν. Ωστόσο, υπάρχουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News