Μελετάω καιρό την παρουσία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στην υπεύθυνη θέση που του ανατέθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χωρίς και πέρα από στενές κομματικές αντιλήψεις και «ένδον» κανακέματα. Αλλωστε, μεταξύ μας, δεν του πρόσφερε θεσάρα, αλλά κάρβουνα στα χέρια να λογαριαστεί. Στο πρόσωπο του υπουργού συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι ο πολιτικός να έχει ζήσει και τα «ναδίρ» τού δήθεν «ένδοξου» επαγγέλματος-λειτουργήματος του. Η πείρα για μένα δεν περιλαμβάνει μόνο επιτυχίες, αλλά κυρίως διαχείριση αποτυχιών και ήττας. Να μη μασάς από μεγαλεία. Να έχεις εμπεδώσει στο πετσί σου ότι στην πολιτική τα «Ωσανά» διαδέχονται στα «Σταύρωσον». Αρα, το μόνο που σε διασώζει είναι να ενεργείς αποτελεσματικά, ενσυνείδητα, στην υπηρεσία του λαού αλλά όχι λαϊκίστικα συμπορευόμενος. Ο λαός δεν έχει τα στοιχεία που έχει ο εκάστοτε υπεύθυνος, ούτε βέβαια δύναται να θέτει τα όρια στις «συνδιαλλαγές». Πολλές φορές δεν ξέρει καν το καλό του. Για να μη φλυαρώ, αναφέρομαι και επικροτώ την αξιοποίηση της πείρας.

Μελετάω επίσης την πρόσφατη ανάθεση μιας μεγάλης ευθύνης και ενός δυσκολοδιάβατου αγώνα με 36 χώρες «αντιπάλους», προκειμένου να εκλεγεί γενική γραμματέας του διεθνούς ΟΟΣΑ η Αννα Διαμαντοπούλου και να τιμηθεί η χώρας μας. Μεταξύ μας, δεν της προσφέρθηκε θεσάρα, αλλά κάρβουνα στα χέρια. Συνειδητοποιώ και στη δική της παρουσία πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν η πείρα, το στιβαρό βιογραφικό, αλλά και η διαχείριση της ήττας και της αποτυχίας που γεύτηκαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην αλλαγή φρουράς στην εξουσία και λαμβάνοντας καταπάνω τους τη σπορά λαϊκισμού που διαχρονικά έσπειραν οι περισσότεροι. Διαδικασία που μοιραία έκαψε στα ξερά και τα χλωρά. Ομως δεν ήταν όλοι ίδιοι. Ευτυχώς για τους ίδιους, δεν ήταν όλοι ίδιοι. Και μ’ αρέσει ότι τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός το αντιλαμβάνεται αποδίδοντας δικαιοσύνη. Κι άκου ένα «ελληνικό» συνήθειο… Ο Μητσοτάκης αποδίδει σεβασμό και δικαιοσύνη που δεν καταδέχθηκε το ίδιο τους το κόμμα να τους αποδώσει. Αξιόλογα, αποδοτικά, έμπειρα στελέχη που έδωσαν μάχες και άφηναν έργο. Που δικαιώθηκαν στην πράξη. Στο δράμα του κατήφορου χωρίς τέλος, που επακολούθησε.

Οι φωτογραφίες μιας πρόσφατης εκδήλωσης του Κινήματος Αλλαγής στο Ζάππειο για τα 46 χρόνια από την Ιδρυση του ΠΑΣΟΚ έμειναν στη μνήμη μου ως ό,τι πιο μελαγχολικό έχω δει στη μετά ΣΥΡΙΖΑ πολιτική ιστορία μας αναφορικά με την αντιπολίτευση. Κάθε φωτογραφία απεικόνιζε μια τραγική αλήθεια με σχεδόν σουρεαλιστικό τρόπο. Λες και τα αναγκαία μέτρα για τον κορονοϊό ήταν το πιο ξεμπροστιαστικό ντεκόρ.

Η Φώφη Γεννηματά έμοιαζε μόνη στις υποχρεωτικές αποστάσεις.

Σκέφτομαι ότι κόπτεται ως οικοδέσποινα για την παρουσία του πρώην Πρωθυπουργού Σημίτη, ενός Πρωθυπουργού που –για να ήμαστε έντιμοι με την Ιστορία μας– συντάχθηκε, πάλεψε για τον εκσυγχρονισμό της χώρας με συνεργάτες που αντιλαμβάνονταν την αναγκαιότητα, αλλά συγχρόνως και παραλλήλως, σφύριζε αδιάφορα στον χορό διαφθοράς που είχε στηθεί. Κανένα όριο αλλά και κανένα σημάδι, σινιάλο προς τον λαό ότι βλέπει, ότι αντιλαμβάνεται. Για να μιλάω καθαρά και ξάστερα (όπως συνηθίζω) θα εκτιμούσα η αρχηγός Φώφη Γεννηματά να κοπτόταν για την παρουσία του κ. Γιαννίτση. Θα εκτιμούσα όσο περήφανη –και δικαίως– δηλώνει για τον αείμνηστο Γεννηματά και την τεράστια συμβολή του ΕΣΥ στην Υγεία, τόσο να καμάρωνε κομματικά για τον Νόμο Διαμαντοπούλου και την τεράστια συμβολή που (θα) είχε στην Παιδεία.

Αρα να τιμούμε όσους έπραξαν το καθήκον ανεπηρέαστοι. Αυτοί έπρεπε να είναι το γερό οπλοστάσιο του κόμματος. Το θέμα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης –και πολύ καλώς– αξιοποιεί έμπειρα στελέχη από άλλο κόμμα. Το θέμα είναι πώς κατάφερε, και τι στην ευχή κατόρθωσε η Φώφη Γεννηματά. Πόσο χρόνο χαράμισε να κοιτάζει δίπλα, μαρκάροντας την αρχηγία της, αντί για μπροστά. Ξηλώνοντας και τον Ευάγγελο Βενιζέλο το τερμάτισε. Δικαιώθηκε; Ακόμα και αν δεν συμφωνήσουμε στο μέτρημα του πολιτικού ή μη αναστήματός, αποκλείεται να διαφωνήσουμε στον εξαιρετικό πολιτικό λόγο του, σε χρόνια που διψάμε για πολιτικό λόγο. Ενήργησε όπως εκείνες οι στιγμιαία βεντέτες που έτρεμαν μην και τραγουδήσει κάποια αξιόλογη δίπλα τους. Μπορεί να είμαι σκληρή με τις προθέσεις της, αλλά το ΠΑΣΟΚ «της», πες το και Κίνημα Αλλαγής «της», μοιάζει ένα κόμμα στο οποίο η Φώφη Γεννηματά αναδεικνύει και κόπτεται για τη Φώφη Γεννηματά και οι δύο μαζί συνομιλούν με το πνεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

ΥΓ. Και αμφότερες καταλήγουν να δηλώνουν κρίνοντας την κυβέρνηση «Η χώρα πηγαίνει βλέποντας και κάνοντας» και για την επένδυση της Microsoft του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ: «Η Ελλάδα χρειάζεται 100 δισεκατομμύρια ευρώ σε τέσσερα χρόνια». Κι αυτή καλύτερα!

ΥΓ. 2 Το κείμενό μου δεν ακυρώνει ένα σωρό αξιόλογα στελέχη που, αλίμονο, υπάρχουν. Αλλά «διαμαρτύρεται» για τον τρόπο που αξιοποιούνται ή όχι. Για τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα θυμούνται ή, δυστυχώς, κυρίως ξεχνούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News