Η Μαρία Λεπενιώτη κληρώθηκε για τη θέση της προέδρου στη δίκη της Χρυσής Αυγής, τον Μάρτιο του 2015, προκαλώντας κύμα ανακούφισης στους μυημένους: μπορούσε να σηκώσει στους ώμους της το βάρος μιας τέτοιας εμβληματικής διαδικασίας, είχε το ειδικό βάρος –λόγω δυναμικής ιδιοσυγκρασίας και πλούσιας πείρας– για να κουμαντάρει τον πολυπρόσωπο χαρακτήρα της, με 68 κατηγορούμενους, περισσότερους από 100 δικηγόρους, με προκλητικές συμπεριφορές, έντονα επεισόδια και ιαχές πολέμου.

Την Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου, στις 11.00 το πρωί, θα είναι το κομβικό εκείνο πρόσωπο, που θα εκφωνήσει την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Από τα χείλη της θα ακουστεί η τελική κρίση του ως προς την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης για τη Χρυσή Αυγή –αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα της συγκεκριμένης δίκης. Απαντες είναι βέβαιοι ότι θα ακούσουν «ένοχος» στο όνομα του Γιώργου Ρουπακιά, για τη δολοφονία Φύσσα. Περιμένουν όμως με κομμένη την ανάσα αν θα ακούσουν το «ένοχος» για τον Νίκο Μιχαλολιάκο (μαζί και για πρώην βουλευτές της ΧΑ), ως υπευθύνους για τη δολοφονική δράση μιας συμμορίας με μανδύα πολιτικό.

Δεν είναι απλή ιστορία, δικαστικά, η απόφαση. Η Μαρία Λεπενιώτη περπατά στο μονοπάτι του αδιανόητου, από τον περασμένο Δεκέμβριο ακόμη, οπότε η εισαγγελέας της δίκης Αδαμαντία Οικονόμου, αγόρευσε χωρίς να «βλέπει» δομή και πλοκή εγκληματικής οργάνωσης στα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής. Η ίδια η εισαγγελέας αποδόμησε το δριμύ κατηγορητήριο, την ουσία της δίκης: τον συσχετισμό, και εν τέλει τη συνένωση τόσων δικογραφιών, με κορωνίδα τη δολοφονία Φύσσα, προκειμένου να αποδειχθεί στην ακροαματική διαδικασία το μελετημένο, γερά θεμελιωμένο, σχέδιο δράσης των χρυσαυγιτών. Η πρόεδρος οδηγείται στο τέλος μιας δίκης-μαμούθ, σε όγκο και διάρκεια, διεθνούς ενδιαφέροντος, τεράστιου πολιτικού και κοινωνικού εκτοπίσματος, μόνη.

«Δεν είναι αθώοι», της φωνάζουν χιλιάδες από τα social media, με βινιέτες που στάζουν αίμα. «Είναι δολοφόνοι», αποπειρώνται να την πείσουν, υπό τον φόβο μιας απόφασης στεγνής, αφυδατωμένης, που θα επηρεάσει καταλυτικά το αίσθημα δικαίου σε ολόκληρη τη χώρα.

Στην κυρία Λεπενιώτη, στη σύνθεση του δικαστηρίου (Ανδρέας Ντόκος, Γεσθημανή Τσουλφόλγου), και συνεκδοχικά στον θεσμό της Δικαιοσύνης, έλαχε το βάρος του τελικού ξεκαθαρίσματος της κόπρου του ναζισμού. Η υποχρέωση ενός κατ’ ουσίαν πολιτικού άθλου, πλην όμως σε πλαίσιο αμιγώς δικαστικό.

Η ίδια ασφαλώς ξέρει. Είναι σαν να ‘χει περπατήσει στους δρόμους όπου έτρεξε ο Φύσσας, στο Κερατσίνι, λίγο προτού εκπνεύσει από το μαχαίρι του Ρουπακιά. Σαν να ‘χει ακούσει τα τριξίματα από τα χτυπήματα με ξύλα. νύχτα, σε πόρτες και παντζούρια στο σπίτι των αιγύπτιων ψαράδων. Σαν να ‘χει δει τις μεταλλικές απολήξεις των «όπλων», με τα οποία έγινε η επίθεση στο ΠΑΜΕ. Πάνω από 100 μάρτυρες, της έχουν μιλήσει με λεπτομέρειες εξονυχιστικές για τον φόβο και τον τρόμο που στιγμάτιζε τις ζωές τους. Εχει παρακολουθήσει βίντεο και φωτογραφίες, ναζιστικές σβάστικες και νυχτερινές εκπαιδεύσεις. Εχει ζήσει συγκλονιστικές στιγμές αναγνώρισης ενόχων, από τα θύματά τους.

Συνεδριάσεις, 450. Ωρες, εκατοντάδες, αυτά τα πεντέμισι χρόνια. Μόνο όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία μέρα τη δίκη της Χρυσής Αυγής, μπορεί να κατανοήσει το ψυχικό σθένος που απαιτούσε η διαδικασία.

Η απόφαση αυτή δεν θα είναι απλώς ένα κείμενο τεχνικό. Θα είναι αφήγημα για τις γενιές του μέλλοντος, με αντι-ήρωες αυτούς που πήγαν να διαγουμίσουν τη Δημοκρατία. Θα είναι όμως, φευ!, ένα κείμενο δικαστικό, με αρχή, μέση και τέλος, που θα πρέπει να υπακούει στους κανόνες και τα «πρέπει» της Θέμιδος.

Είναι βέβαιο (χωρίς να υποτιμάται η δυναμική της σύνθεσης του δικαστηρίου) ότι η απόφαση θα έχει το στίγμα της κυρίας Λεπενιώτη. Οπως το έδωσε και κατά τη διάρκεια της δίκης, όταν έβαζε στη θέση τους συνηγόρους υπεράσπισης με χαμερπείς τακτικές, όταν απαγόρευσε ρατσιστικά κρεσέντο, όταν διέλυε την ατμόσφαιρα καφενείου, που κάποιοι επιχειρούσαν.

Μόνη στέκεται η πρόεδρος και κοιτάζει τη μάνα του Φύσσα, Μάγδα, την Πολιτική Αγωγή που έδωσε μάχη, τα αδειανά εδώλια κατηγορουμένων – στο όνομα της απαξίωσης της διαδικασίας – κι ένα ακροατήριο πλατύ που δεν χωράει στο αμφιθέατρο κανενός Εφετείου.

Κοιτάζει το κοινοβουλευτικό σύστημα, τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, πολιτικούς αρχηγούς, τον πρώην Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον Νίκο Δένδια (ως υπουργό Προστασίας του Πολίτη) – επί θητείας των δυο τελευταίων η Χρυσή Αυγή στάλθηκε στο εδώλιο.

Οφείλει να είναι ευθύδικη, μα και γενναία. Η κοινωνία, με την ευρεία της έννοια, της ζητεί να είναι αυτό που οι Αγγλοσάξονες συμπυκνώνουν με χαρισματικό τρόπο: larger than life.

Η Μαρία Λεπενιώτη κοιτάζει κατάματα την Ιστορία. Με την απόφασή της, μπορεί να σκοτεινιάσει ο ήλιος – μπορεί ποτέ να σκοτεινιάσει ο ήλιος;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News