Σε ποιο άλλο ριάλιτι έχεις δει τον νικητή του περσινού «MasterChef»; Και σε ποιο ριάλιτι επιβίωσης είχε συμμετάσχει ο εργένης του «The Bachelor»; Σε ποιο ριάλιτι μόδας συμμετείχε η καινούργια παίκτρια του «My style rocks» και σε ποιο είχε τραγουδήσει υποψήφιος παίκτης του «Next Top Model»; Και ποια παίκτρια που είχε περάσει από το τελευταίο, βλέπουμε τώρα στο «The Bachelor»;

Οι ερωτήσεις μπορεί να συνεχιστούν επί μακρόν, φτιάχνοντας έναν ιστό που θα τον ζήλευε και η πιο τεχνίτρα αράχνη. Και ο στίχος που ταιριάζει γάντι σε όλο αυτό είναι ο παρακάτω: «Σ’ έχω δει, κάπου σε ξέρω». Αν βλέπεις ριάλιτι, και είναι πια τόσο πολλά, που το πιθανότερο είναι ότι όλο κάποιο θα παρακολουθήσεις, τον λες όλο και πιο συχνά γιατί, κάθε τρεις και λίγο, περνάνε από μπροστά σου πρόσωπα που έχεις δει ξανά, κάπου.

Εχει γίνει πια και αγαπημένο θέμα των lifestyle εκπομπών, να εντοπίζουν αυτά τα πρόσωπα και να παρουσιάζουν το βιογραφικό τους στα ριάλιτι. Μια τηλεοπτική κάστα ανθρώπων χωρίς κάποιο ξεχωριστό ταλέντο, χωρίς καμία εξειδίκευση και συγκεκριμένο προσανατολισμό, εκτός από το να πηγαίνουν από το ένα ριάλιτι στο άλλο. Με σκοπό, όχι να κερδίσουν βεβαίως το έπαθλο, δεν έχουν πάρει όλοι αυτοί σβάρνα τα ριάλιτι για να βγουν νικητές. Οχι ότι δεν θα το ήθελαν, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι η δημοσιότητα, να έχουν λίγο ακόμη χρόνο μπροστά στην κάμερα. Να τους δούμε, να τους εμπεδώσουμε, να τους ακολουθήσουμε στο Instagram και να τους ανεβάσουμε κατηγορία, πηγαίνοντάς τους σε εκείνη των influencers. Από την οποία, ίσως κερδίσουν κάνα φράγκο, διαφημίζοντας προϊόντα και υπηρεσίες.

Κι όσο ανελίσσονται, τόσο περισσότερο εισχωρούν στο τηλεοπτικό οικοσύστημα, το οποίο αρχίζει να τους αξιοποιεί από μόνο του, πού αλλού, στα ριάλιτι φυσικά! Απλώς τώρα δεν είναι οι άσημοι που πάνε από το ένα καστ στο άλλο, παρακαλώντας για λίγη προσοχή. Εχουν κερδίσει την προσοχή κι έχουν τη χαρά και την τιμή να χτυπάει το τηλέφωνό τους και μια φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής να τους λέει: «Γεια σας, κύριε Τάδε, είμαστε από την παραγωγή του Χ ριάλιτι, θέλετε να συμμετέχετε;».

Με άλλα λόγια, η συμμετοχή σε ριάλιτι έχει μετατραπεί σε έναν τρόπο να υπάρξεις. Και το αποδεικνύουν οι στρατιές ανθρώπων που καταφτάνουν σε πάσης φύσεως οντισιόν σε τηλεοπτικά στούντιο, διεκδικώντας το πολυπόθητο πάσο για κάποιο ριαλιτόσπιτο τραγουδιού, μόδας, επιβίωσης, αγάπης ή απλώς παρακολούθησης από τον Μεγάλο Αδελφό. Ανάμεσά τους βρίσκονται και κάποιοι οι οποίοι ούτε που θα το φανταζόσουν ότι μπορούσαν να συμμετέχουν σε τέτοιες εκπομπές.

Οπως ο πολιτικός Γκίντερ Κράουζε, ο οποίος θήτευσε στο πλευρό του Ανατολικογερμανού Λόταρ ντε Μεζιέρ και συνυπέγραψε μαζί με τον τότε υπουργό Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, την ιστορική συμφωνία για την Επανένωση της Γερμανίας. Στα 66 του δήλωσε συμμετοχή σε ριάλιτι επιβίωσης του RTL. Γιατί; Γιατί είχε «πολλά να διηγηθεί», όπως είπε. Θα μπορούσε να τα γράψει σε βιβλίο, θα μπορούσε να τα πει σε ντοκιμαντέρ, θα μπορούσε να δώσει μια συνέντευξη. Αλλά, όχι, εκείνος επέλεξε να τα διηγηθεί από τη ζούγκλα της Αυστραλίας, τρώγοντας έντομα και ξαπλώνοντας δίπλα σε φίδια, ενώ μια κάμερα καταγράφει τις δοκιμασίες του.

Πάμε στα ριάλιτι, λοιπόν, μπας και βρούμε μια θέση στον ήλιο. Ας τα πάρουμε σβάρνα για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να ξεχωρίσουμε. Μια σύγχρονη επιθυμία, βουτηγμένη στη ματαιότητα και την ψευδαίσθηση.

Οχι απλώς δεν θα βρουν θέση στον ήλιο όλοι αυτοί οι κατ’ επανάληψη παίκτες, όχι απλώς δεν θα ξεχωρίσουν, αλλά θα βυθιστούν αργά ή γρήγορα στην τηλεοπτική χωματερή, όπου πρόσωπα σαν κι αυτούς στοιβάζονται, μόλις διαφανεί επάνω τους η ημερομηνία λήξης. Και μετά, θα πρέπει να χτίσουν βιογραφικό στην πραγματική ζωή, στο ριάλιτι χωρίς κάμερες στο οποίο συμμετέχουμε όλοι.

ΥΓ. Και θα τους είναι δύο φορές πιο δύσκολο, γιατί θα νιώθουν ότι είναι κάποιοι, ενώ στην ουσία δεν είναι και τίποτα σπουδαίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News