Οι νεκροί ξεπέρασαν το 1.000.000, αλλά εντάξει, στην περίπτωση που δεν έχει πεθάνει ή δεν έχει αρρωστήσει κάποιος δικός σου, συγγενής, φίλος σου, ή απλώς γνωστός σου, είναι λογικό ή, έστω, αναμενόμενο και πολύ πιθανό να μην μπορείς να το συνειδητοποιήσεις. Μιλάμε, πλέον, για ένα εκατομμύριο θύματα του κορονοϊού μέσα σε μόλις εννέα μήνες, αλλά δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ένα εκατομμύριο ανθρώπους νεκρούς. Ενδεχομένως γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε.

«Εάν μου ζητηθεί να φανταστώ δέκα ανθρώπους μέσα σε ένα δωμάτιο, καταφέρνω να το κάνω δίχως ενδοιασμούς. Εάν προσπαθήσω λίγο ακόμα, μπορώ να φανταστώ 100 ή και 1.οοο ανθρώπους μέσα σε ένα θέατρο. Εάν όμως μου μιλήσουν για 30.000 ανθρώπους σε μια πλατεία, η αυτοπεποίθησή μου περιορίζεται. Οι άνθρωποι που βλέπω είναι όντως 30.000 ή μήπως είναι διπλάσιοι; Διαφορετικά νούμερα δημιουργούν στο κεφάλι μας παρόμοιες παραστάσεις. Και το 1.000.000 μάς ξεπερνά, το 1.000.000 είναι μια αφηρημένη και άυλη έννοια. Για να το γράψω χρειάζονται πολλά μηδενικά», αναφέρει σχετικά σε κείμενό του ο Πάολο Τζορντάνο.

Ο αρθρογράφος της Corriere della Sera σημειώνει, ωστόσο, ότι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η πανδημία έχει ήδη κοστίσει περισσότερες από 1.000.000 ζωές και τα μηδενικά είναι πράγματι πολλά. Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα ξεπερνούν τα 33.000.000, το όριο του ενός εκατομμυρίου νεκρών ανήκει πλέον στο παρελθόν, ενώ καθημερινά πεθαίνουν κατά μέσο όρο 5.000 άνθρωποι.

Καθώς εξελίσσεται η πανδημία, αντιλαμβανόμαστε «την ανεπάρκεια της διάνοιάς μας. Δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα ψυχικά εργαλεία για να αξιολογήσουμε την οντότητα της πανδημίας και για αυτό συχνά τα παρατάμε». Γιατί εάν υπήρχε χώρος για τους πρώτους νεκρούς στις «ταραγμένες και φοβισμένες ψυχές μας», το σύνολο των νεκρών σήμερα μοιάζει να αποτελεί «απλώς τον απόηχο των επιδημικών ημερών μας. Σκεφτόμαστε ολοένα περισσότερο τα νέα κρούσματα και ολοένα λιγότερο τους νεκρούς. Περνώντας από τις εκατό χιλιάδες στο ένα εκατομμύριο, οι καρδιές μας μονάχα σκλήρυναν κάπως», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πάολο Τζορντάνο. Και μας προτρέπει να ακολουθήσουμε διαφορετική τακτική «καθιστώντας την πανδημία τοπική, διαμοιράζοντας τα θύματα, εκτιμώντας την πυκνότητά τους».

Σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό, η αναλογία των επιβεβαιωμένων από Covid-19 θανάτων είναι ένας ανά 8.000 ανθρώπους. «Οκτώ χιλιάδες είναι οι κάτοικοι της κοινότητάς μας, εκείνοι της γειτονιάς μας, οκτώ χιλιάδες άνθρωποι είναι τα μέλη μιας κοινότητας στο πλαίσιο της οποίας δεν γνωριζόμαστε όλοι με τα ονόματά μας, αλλά εξ όψεως. Τη ζωή του έχασε εκείνος ο άνθρωπος. Τον θυμάσαι; Ναι, αυτός ακριβώς, είχε παιδιά, είχε φίλους και έναν δικό του ρόλο».

Το ότι πρόκειται απλώς και μόνο για ένα «αριθμητικό τρικ» ο ιταλός δημοσιογράφος το αναγνωρίζει φυσικά. Και γνωρίζει ότι η κατανομή των θυμάτων είναι κάθε άλλο παρά ομοιογενής. Αλλά για να αντιληφθούμε το πραγματικό κόστος της πανδημίας, είναι πιο βολικό να αρχίσουμε να επιχειρηματολογούμε σε κλίμακα γειτονιάς ή δήμου, τα μεγέθη των οποίων δεν ξεπερνούν την άμεση αντίληψή μας. Και καθώς επίπονα και κοπιαστικά προσπαθούμε να αναδιοργανώσουμε τη ζωή μας, κάθε κοινότητα θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για «την αποκατάσταση της ατομικότητας των νεκρών της, τιμώντας τη μνήμη τους δημοσίως».

Οσο δύσκολο είναι να συμβεί άμεσα αυτό, λόγω των περιορισμών που ισχύουν όσον αφορά τις συναθροίσεις, άλλο τόσο είναι απαραίτητο. Κυρίως γιατί οι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο θάνατοι δεν είναι θάνατοι αποκλειστικά ιδιωτικοί. Αντιθέτως, «αποτελούν τον σύνδεσμό μας με μια κοινή μοίρα και εμείς έχουμε απεγνωσμένη ανάγκη, για τη δική μας προστασία, να βρούμε εκ νέου μεταξύ των αριθμών που διευρύνονται, μέσα σε αυτόν τον κοινό και διάφανο τάφο, τα σώματα των νεκρών και την ανθρωπιά τους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News