Εκεί ήξερες πως ήταν, είναι και θα είναι πάντα. Σε πλήρη λειτουργία είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο όλες τις μέρες και νύχτες του χρόνου, ακόμη και γιορτές και σχόλες, όταν όλη η πόλη λείπει, όταν ούτε γάτα δεν κυκλοφοράει στους δρόμους, το περίπτερο είναι εκεί και περιμένει. 

Με έναν «σκλάβο» εντός του ή εντοιχισμένη τη γυναίκα του πρωτομάστορα, συνήθως με παραπανίσια κιλά, διότι όσο και να προσέχουν το εμπόρευμα, όλο και κανένα παγωτάκι ή καμιά σοκοφρέτα χτυπούν στη ζούλα. Το να τραβάς κουπί σε  γαλέρα περιπτέρου, ιδιαίτερα διανυκτερεύοντος, δεν είναι και το πιο εύκολο επάγγελμα. Και πού και να ‘σαι και κλειστοφοβικός…

Εκτεταμένο συνήθως επιθετικά σε βάρος του κατακαημένου δημόσιου χώρου και σε τετραγωνικά, που δεν του αναλογούν από τις σχετικές διατάξεις, μοιάζει προσομοίωση πολυκαταστήματος επί των πλακών του πεζοδρομίου. Με συρροή περαστικών και σταθμευμένων για λίγο αυτοκινήτων εμπρός του, είναι ένα μικρό κέντρο του κόσμου, που τα πάντα έχει. Από βελόνες και κουβαρίστρες μέχρι αναλγητικά, από ζυμαρικά έως προφυλακτικά και νυχοκόπτες. Γύρω γύρω του φρουρά ψυγείων — θαρρείς ασπίδα και τιμητικό άγημα για το πολύτιμο έργο που προσφέρει.

Την ώρα της ανάγκης, όταν τα άλλα καταστήματα έχουν κλείσει, το περίπτερο είναι εκεί με το δικό του σύμπαν, με τον έγκλειστο περιπτερά και την αναρίθμητη πραμάτεια για να πουλήσει αλλά και να συνδράμει, για να βγει το μεροκάματο αλλά και να δώσει χέρι βοηθείας στον αμελή, στον αργοπορημένο, σ’ αυτόν που είναι στη δύσκολη. 

Τις νύχτες και ειδικά τις μικρές ώρες, λαμπρά κατάφωτο και ορατό από μακριά, το περίπτερο γίνεται φάρος, τοπόσημο, σημείο αναφοράς ακόμη και τόπος συνάντησης. Στο περίπτερο πάνω στην οδό… ειν’ η ατάκα και το ραντεβού κλείστηκε. Κι αν ο περιπτεράς είναι και λίγο κοινωνικός, αν «τα πανθ’ ορά» ως μικρούλης θεός του τετραγώνου ή εάν έχει φιλοδοξία εμπειροτέχνη εξομολόγου, το πράγμα αλλάζει και στέκι απ’ το τίποτα δημιουργείται. Μέχρι που ανοίγουν μπίρες, στήνονται σχέσεις, φιλίες και συζητήσεις μεταμεσονύχτιες βάθους απροσμέτρητου: από την άτιμη που έφυγε μέχρι την τακτική του ΠΑΟΚ και από ζαντολάστιχα μέχρι τον ποντικομύστακα του Ερντογάν.

Αυτό το Facebook πριν το Facebook (γιατί αν το περίπτερο δεν είναι κοινωνική δικτύωση, γατάκι Ζάκεμπεργκ, τότε ποιο είναι;), αυτό το καταφύγιο του ξεχασιάρη και του αργοπορημένου, αυτό το απάγγειο του κοινωνικά ελλειμματικού και τού «δεν έχω πού να πάω» έρχεται η ανάγκη φύλαξης από την πανδημία να το κλείσει στις 12 τα μεσάνυχτα νταν και να κάνει Σταχτοπούτες όλους τους περιπτερόβιους. Παρά την αρχαία αλήθεια πως ο βίος τον Ελλήνων είναι υπαίθριος, η αιτιολογική βάση του μέτρου κοιτά προς τα νιάτα, που χωρίς περιπτερόμπιρες (έτσι λέγονται στη γλώσσα τους) υποτίθεται πως θα περιορίσουν τις μεταμεσονύχτιες συνάξεις τους σε πάρκα κι ανοιχτούς χώρους — ναι, στις 12 παρά τέταρτο τα μπιρόνια θα μένουν απούλητα. 

Μακάρι το μέτρο να είναι αποτελεσματικό, μακάρι να βοηθήσει στον περιορισμό του εφιάλτη που ζούμε, έστω κι αν οι περιπτερόβιοι  μένουν ορφανοί και άστεγοι. Παρεπιπτόντως, μήπως ξέρει κανείς αν επιτρέπεται στα διανυκτερεύοντα φαρμακεία να βγάζουν τραπεζάκια έξω; 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News