Στην απόλυτη διάσταση απόψεων που χωρίζει τα αδελφικά κατά τα λοιπά ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στέκεται το βρετανικό περιοδικό Economist, αναλύοντας τη συνολική υποχώρησή τους στις σημερινές συνθήκες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Δίνει, δε, έμφαση στον τακτικισμό των σοσιαλιστικών κομμάτων -ο οποίος σχετίζεται με το μόνο ζητούμενο, που είναι πάντα η διακυβέρνηση-, αλλά από τόπο σε τόπο διαφέρει.

Οι σοσιαλδημοκράτες, οποιοδήποτε όνομα και αν έχουν, «δεν μπορούν πια να συσπειρώσουν τους μισούς ψηφοφόρους, όπως έκαναν στην ακμή τους», αμέσως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. «Αυτές οι εποχές έχουν τελειώσει». Αυτή είναι η ουσία του άρθρου, σε αυτές τις λίγες λέξεις συμπυκνώνεται όλο το νόημά του. Προηγείται, βέβαια, η περιγραφή ενός κεντροαριστερού τοπίου μάλλον καταθλιπτικού, αν το κοιτάξει κανείς ως συνολική εικόνα.

Οι Βρετανοί παρατηρούν τις εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν οι κεντροαριστεροί του Νότου και οι ομοϊδεάτες τους του Βορρά σε ποικίλα θέματα, αρχίζουν όμως τα σχόλιά τους από το βαθύ χάσμα αντίληψης και νοοτροπίας που αποκαλύφθηκε με τις έριδες όσον αφορά τον τρόπο ενίσχυσης των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το Ταμείο Ανάκαμψης.

«Αντί να μαλώνουν οι δεξιοί με τους αριστερούς, μάλωσαν οι αριστεροί μεταξύ τους» γράφει το περιοδικό αναφερόμενο στις σχετικές συνομιλίες των ηγετών της ΕΕ. «Από τη μία πλευρά ήταν η Πορτογαλία και η Ισπανία», που ήθελαν να πάρουν τα ευρώ στο χέρι, μετρητά, ως ενίσχυση, όχι δανεικά και πάντως αγύριστα, ενώ από την άλλη πλευρά ήταν «οι υποτιθέμενοι πολιτικοί σύμμαχοί τους από τη Δανία, από τη Σουηδία και από τη Φινλανδία» οι οποίοι προσπάθησαν να συγκρατήσουν τις δύο χώρες του Νότου.

Αλλά δεν είναι μόνο τα λεφτά της Κομισιόν για την κορονοϊκή ύφεση. Οι Βρετανοί βλέπουν σημαντικές διαφωνίες και σε άλλα θέματα. Στο Μεταναστευτικό, ας πούμε.

«Η Πορτογαλία και η Ισπανία υποστηρίζουν και οι δύο ότι επιτρέπουν την είσοδο περισσοτέρων προσφύγων στην Ευρώπη, ενώ οι σκανδιναβοί σοσιαλδημοκράτες απαιτούν τη μείωση του αριθμού τους». Ο πορτογάλος πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα κατακεραύνωσε την «ξενοφοβική ρητορική», όμως «η Δανία πλέον ζητάει έλεγχο στη μετανάστευση που δεν έχει δυτικά χαρακτηριστικά».

Οι Βρετανοί, μιλώντας για το Μεταναστευτικό, κρίνουν ότι η «ιβηρική εξαίρεση» οφείλεται στο γεγονός ότι ο τόπος «παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστος από τη μετανάστευση που έπληξε μεγάλο μέρος των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης». Στον Βορρά όμως, εκεί όπου οι σοσιαλδημοκράτες ακόμη κυβερνούν, ορισμένες θέσεις έχουν μεταβληθεί, όπως η προαναφερθείσα της Δανίας για τη μετανάστευση, αφού συνειδητοποιήθηκε το κόστος.

Το βρετανικό δήγμα δεν αργεί, ακολουθεί αμέσως: «Αυτό που μοιράζονται, πάντως, όλοι τους είναι η ανησυχία για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας». Και, επιπλέον, πλήττει και τη μικρούλα και ανυπεράσπιστη Μάλτα: «Αυτό το σοσιαλδημοκρατικό στίγμα στη μέση της Μεσογείου…»

Επεται η περιγραφή του κατεστραμμένου σοσιαλδημοκρατικού τοπίου στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στη Γερμανία (εκεί όπου οι σοσιαλδημοκράτες «είναι κολλημένοι σε έναν ατελείωτο συνασπισμό με τους χριστιανοδημοκράτες»). Οι περιπτώσεις του Κόστα και του Πέδρο Σάντσεθ, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, αποτελούν τις θετικές εξαιρέσεις για την Κεντροαριστερά, ωστόσο ενταγμένες σε ένα πλαίσιο συμμαχιών που και οι ίδιοι οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες γνωρίζουν πόσο ετερόκλητες είναι.

Στο σημείο αυτό το Economist δεν παραλείπει  να αναφερθεί στις ομολογημένες ανησυχίες του ισπανού πρωθυπουργού για τους αριστεριστές Podemos, οι οποίες όμως δεν τον εμπόδισαν να συνεργαστεί μαζί τους. Πρόκειται για ιδιόμορφο πολιτικό τοπίο, γράφει με ειρωνεία. Η Ισπανία, αλλά και η Πορτογαλία, μοιάζουν «με πολιτικά Γκαλάπαγκος για την Κεντροαριστερά», με ένα μέρος δηλαδή προστατευομένων ειδών, αφού «εκεί υπάρχουν λιγότερα αρπαχτικά», έτσι στη σοσιαλδημοκρατία «επιτρέπεται η εξέλιξη με έναν ιδιόμορφο τρόπο».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News