Είχε πολύ καιρό να νιώσει ευπρόσδεκτος και αγαπητός, ο Γκάρεθ Μπέιλ. Ισως, από εκείνο το μαγικό «ψαλίδι» στον τελικό του Κιέβου το 2018. Μόνο στην εθνική ομάδα της Ουαλίας απολάμβανε το χειροκρότημα, που οι «φίρμες» των σπορ έχουν ανάγκη όσο και οι καλλιτέχνες. Για να ζήσει ξανά την αποθέωση, που τόσο του έλειψε, χρειάστηκε να ταξιδέψει από τη Μαδρίτη στο Λονδίνο. Ο κόσμος που τον περίμενε έξω από το προπονητικό κέντρο της Τότεναμ για να τον καλωσορίσει, ήταν ένα μήνυμα οτι έχει μια (τελευταία) ευκαιρία να σώσει την καριέρα του.

Είναι παράξενο. Στην Τότεναμ δεν κατέκτησε τίτλους, όμως η επιστροφή του, επτά χρόνια μετά, σκόρπισε ενθουσιασμό. Ενώ στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου σάρωσε τέσσερα τρόπαια Τσάμπιονς Λιγκ (πρωταγωνιστώντας, μάλιστα, σε δυο τελικούς), δυο τίτλους πρωταθλήματος, Κύπελλο Ισπανίας (σκοράροντας ένα από τα ωραιότερα γκολ στα χρονικά της διοργάνωσης εναντίον της Μπαρτσελόνα), Σούπερ Καπ Ευρώπης και παγκόσμια πρωταθλήματα συλλόγων, δεν έβλεπαν την ώρα να τον ξεφορτωθούν! Πρώτος απ’ όλους, ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ, που το 2013 έβαλε σε κίνδυνο τις σχέσεις του με τον Κριστιάνο Ρονάλντο για να φέρει τον ουαλό εξτρέμ στο «Μπερναμπέου» ως την πιο δαπανηρή μεταγραφή στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (101 εκατ. ευρώ).

Δεν φταίει ο «θείος Φλο», που άλλαξε στάση απέναντί του. Ούτε ο Ζινεντίν Ζιντάν, που από την προηγούμενη θητεία του στη «Βασίλισσα» δεν ήθελε… να τον βλέπει. Δεν φταίνε οι συμπαίκτες του που τον είχαν «στον πάγο», οι οπαδοί της Ρεάλ που τον αποδοκίμαζαν αγρίως (κάποτε τον λάτρευαν), ή η μαδριλένικη AS που βιάστηκε να τον αποχαιρετήσει, γράφοντας «Bye Bale» στον κεντρικό της τίτλο προτού, καν, οριστικοποιηθεί ο δανεισμός του στην Τότεναμ. Ούτε οι πάνω από 25 τραυματισμοί του, που τον άφηναν εκτός δράσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τους εχθρούς του στη Μαδρίτη, τους πολλαπλασίασε ο ίδιος ο Μπέιλ. Με τον απροκάλυπτο κυνισμό του και την επιδεικτική του αδιαφορία, που προκάλεσαν ακόμη κι εκείνους που τον συμπαθούσαν.

Στα τρία πρώτα χρόνια του στη Ρεάλ ο Μπέιλ ήταν… το καλό παιδί. Το «κακό» ήταν ο Ρονάλντο. Που δεν του έδινε την μπάλα, του απαγόρευε τις πρωτοβουλίες και τον μάλωνε στις αποτυχημένες του προσπάθειες. Ο Ουαλός έβαζε το κεφάλι κάτω και συνέχιζε να παίζει, όποτε του το επέτρεπε το εύθραυστο μυϊκό του σύστημα. Η αγωνιστική του πτώση άρχισε, ουσιαστικά, το 2016, όταν ο πρόεδρος Πέρεθ αποφάσισε να επεκτείνει το συμβόλαιο του παίκτη έως το καλοκαίρι του 2022. Εκείνη τη σεζόν (2016-2017) ο Μπέιλ μέτρησε μόλις 27 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Την επόμενη βελτιώθηκε κάπως, όμως ο Ζιντάν τον είχε γράψει, ήδη, στη μαύρη λίστα του. Ζήτησε από τον Πέρεθ να τον παραχωρήσει, αλλά εκείνος τον κράτησε, κι άφησε να φύγει ο Κριστιάνο. Ηταν ένας από τους λόγους, αν όχι ο πιο σοβαρός, που ο γάλλος προπονητής εγκατέλειψε, ξαφνικά, τη Ρεάλ.

Η «κατρακύλα» του Μπέιλ συνεχίστηκε, με μικρές παρενθέσεις υπέροχων ενεργειών (όπως στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2018), που δικαίωναν όσους πίστευαν οτι ο Ουαλός «μπορεί, αλλά δεν θέλει». Ακόμη κι όταν απαλλάχθηκε από την παρουσία του Ρονάλντο, δεν παρουσίασε την παραμικρή βελτίωση. Την περασμένη σεζόν έπαιξε σε μόλις 20 ματς και πέτυχε δυο γκολ (στο ίδιο παιχνίδι, τον περασμένο Σεπτέμβριο). Με τις ετήσιες αποδοχές του να ανέρχονται σε 15,3 εκατ. ευρώ για το 2019-2020, κάθε εμφάνισή του πληρώθηκε 765.000 ευρώ και κάθε του γκολ, 7.650.000 ευρώ!

Μετά τη λήξη του lockdown στο ποδόσφαιρο ο Ζιντάν του έδωσε άλλη μια ευκαιρία, στις 24 Ιουνίου εναντίον της Μαγιόρκα. Δεν ικανοποίησε, και αντιστάθηκε στο 71ο λεπτό. Ηταν ο τελευταίος του αγώνας με τη φανέλα της Ρεάλ, στην οποία θεωρείται μάλλον απίθανο να επιστρέψει. Διότι, ακόμη κι όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτόν ως ποδοσφαιριστή, δεν τον εκτιμούν, πια, ως χαρακτήρα.

Οταν ο προπονητής του τον άφηνε στον πάγκο ή στην εξέδρα, ο Μπέιλ ήταν ακόμη πιο εξοργιστικός. Στον αγώνα με την Αλαβές έβαλε την αντι-Covid μάσκα του στα μάτια και παρίστανε πως κοιμάται. Στον αγώνα με τη Γρανάδα πήρε ένα ρολό χαρτιού υγείας, το έκανε κιάλια και, αντί να παρακολουθεί μια επίθεση της ομάδας του, κοιτούσε προς την άλλη άκρη του γηπέδου. Οταν ήρθε η ώρα, η Ρεάλ να παίξει με τη Σίτι στο Τσάμπιονς Λιγκ, ζήτησε από τον Ζιντάν να μην τον συμπεριλάβει στην αποστολή για το Μάντσεστερ.

Δεν έχανε ευκαιρία να διαδηλώνει, δημοσίως, την πλήρη αδιαφορία του για τον σύλλογο που εξακολουθούσε να τον χρυσοπληρώνει. Ταυτοχρόνως, αρνιόταν πεισματικά να αποχωρήσει, εάν η Ρεάλ δεν του κατέβαλλε ολόκληρο το ποσό που έπρεπε να εισπράξει στα δυο επόμενα χρόνια του συμβολαίου του. Δεν τον ένοιαζε καθόλου, που δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Ούτε τον πείραζε, που τα media τον ανέφεραν συχνά ως «πρώην παίκτη». Το είχε ρίξει στο γκολφ -οι συμπαίκτες του τον αποκαλούσαν, ειρωνικά, «γκόλφερ»- και του αρκούσε να βλέπει τον τραπεζικό του λογαριασμό να φουσκώνει.

Ποτέ δεν δέθηκε συναισθηματικά με τους υπόλοιπους στα αποδυτήρια. Επτά χρόνια στη Μαδρίτη δεν φρόντισε, καν, να μάθει μερικές ισπανικές λέξεις, πέρα από αυτές που χρειαζόταν για να παραγγείλει το γεύμα του σε ένα εστιατόριο. Ηταν, πάντοτε, ψυχρός και απόμακρος. Από το περασμένο καλοκαίρι έγινε και εχθρικός, όταν ήρθε η πρόταση της Γιανγκσού Σούνινγκ. Οι Κινέζοι του πρόσφεραν τριετές συμβόλαιο με αποδοχές ένα εκατομμύριο ευρώ την εβδομάδα, όμως η Ρεάλ απαίτησε κάποιο -έστω μικρό- αντάλλαγμα, και το deal χάλασε. Ο Μπέιλ θύμωσε κι ο Πέρεθ, μάλλον, το μετάνιωσε. Αλλά το μεγάλο σφάλμα του προέδρου ήταν που δεν τον πούλησε το 2017 στη Γιουνάιτεντ.

Για το 2020-2021 οι ετήσιες αποδοχές του είχαν καθοριστεί στα 17,1 εκατ. ευρώ. Εάν εξαντλούσε το συμβόλαιό του στη Μαδρίτη, θα κόστιζε στη Ρεάλ -μαζί με τους φόρους, τα μπόνους και τις έξτρα παροχές- 60 εκατ. ευρώ. Οπότε, μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο, η διοίκηση του συλλόγου προθυμοποιήθηκε (όπως αποκάλυψε η Telegraph) να καταβάλλει εκείνη ένα μέρος του μισθού που ο παίκτης θα συμφωνούσε με τη νέα του ομάδα. Μόνον έτσι θα μπορούσε να παίξει στην Τότεναμ, η οποία έχει και ένα τεράστιο δάνειο (για το νέο της γήπεδο) να αποπληρώσει. Αλλά, και πάλι. Αν και τον νοίκιασε σε τιμή ευκαιρίας, το ρίσκο που αναλαμβάνει ο αγγλικός σύλλογος είναι τεράστιο.

Στα 31 του ο Ουαλός δεν μπορεί να ξαναγίνει ο παίκτης που, κάποτε, «χάζεψε» τον Μπάρτρα της Μπαρτσελόνα (και τους θεατές), βγαίνοντας έξω από τις γραμμές του αγωνιστικού χώρου για να τον προσπεράσει σαν σίφουνας. Τα προβλήματά του με τους τραυματισμούς συνεχίζονται – δεν θα προπονείται για τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες. Κι αν ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν καταφέρει να τον κάνει να αγαπήσει ξανά το ποδόσφαιρο (περισσότερο από το γκολφ), το οτι ο Μπέιλ θα παίρνει πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα κερδίζει ο αρχηγός της Τότεναμ, Χάρι Κέιν, θα «χτυπήσει» πολύ άσχημα στα αποδυτήρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News