Εγινε διάσημος και αγαπητός απ’ όλους ως ο αντισυμβατικός ηθοποιός, ο κωμικός που χάριζε αβίαστα το γέλιο αλλά και ο δραματικός που σε έκανε να δακρύζεις. Πρωταγωνίστησε σε εξαιρετικές δραματικές παραγωγές και παράλληλα έκανε το κοινό να ξεκαρδίζεται στις αξέχαστες οικογενειακές κωμωδίες του. Ο Ρόμπιν Γούιλιαμς, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες του επιπέδου του, είχε πολλές πλευρές.

Κι όμως, το νέο ντοκιμαντέρ «Robin’s Wish», σε σκηνοθεσία Τάιλορ Νόργουντ, ρίχνει φως σε μία αθέατη πλευρά του Ρόμπιν Γουίλιαμς: στον άνθρωπο πίσω από τον αστέρα του Χόλιγουντ.

Οταν ο Νόργουντ επισκέφθηκε την κατοικία του ηθοποιού, ξαφνιάστηκε. Δεν υπήρχε ούτε φράχτης, ούτε σωματοφύλακας για να επιτηρεί τον Γουίλιαμς, όσο εκείνος έκανε ποδήλατο ή έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς.

Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, είχε καταφέρει να γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στον κόσμο του θεάματος, χωρίς να κλείνεται στο σπίτι του για να αποφεύγει τους φωτογράφους.

Οπως εκμυστηρεύτηκε ο Ντέιβιντ Κέλι, ο δημιουργός της τελευταίας τηλεοπτικής σειράς («The Crazy Ones») στην οποία εμφανίστηκε ο ηθοποιός, όταν οι δυο τους είχαν συμφωνήσει να δειπνήσουν μαζί στο Σαν Φρανσίσκο, ο Γουίλιαμς τον περίμενε έξω από το εστιατόριο, καθισμένος σε ένα κράσπεδο.

Βέβαια, η απλή ζωή του σε ένα ήσυχο προάστιο του Σαν Φρανσίσκο δεν σήμαινε ότι τα μέσα ενημέρωσης επρόκειτο να αφήσουν σε ησυχία την οικογένεια και τους γείτονές του μετά τον θάνατό του, το 2014.

Οταν έγινε γνωστό ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς είχε αυτοκτονήσει, ο κόσμος ήθελε να μάθει τι οδήγησε ένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα σε αυτό το άσχημο και πρόωρο τέλος. Πολλές θεωρίες ακούστηκαν, κάποιοι έκαναν λόγο για ψυχολογικά και οικονομικά προβλήματα, άλλοι σκέφτηκαν μήπως έκανε κατάχρηση ουσιών, όμως τα περισσότερα ρεπορτάζ κατέληγαν ότι ο Γουίλιαμς έπασχε από κατάθλιψη.

Είναι πιθανόν και εσείς να είχατε πέσει πάνω σε κάποιο δημοσίευμα σχετικά με τον ηθοποιό και το πώς ήταν ένας ακόμη «δυστυχισμένος κλόουν», που έκανε ό,τι μπορούσε για να διασκεδάσει το κοινό του, όσο ο ίδιος υπέφερε.

Δυστυχώς, η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια μετά την αυτοψία, τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, όταν η επικαιρότητα και άρα ο υπόλοιπος κόσμος είχαν προχωρήσει.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς έπασχε από μια σπάνια μορφή άνοιας η οποία εμφανίζεται στα νευροκύταρα και αρχικά καταστρέφει νευρώνες, μέχρι να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον εγκέφαλο, προξενώντας μία προοδευτική παρακμή.

Στο «Robin’s Wish», ο καθηγητής Νευρολογίας Μπρους Μίλερ περιγράφει τη νόσο ως «ταχύτατη, μη αναστρέψιμη και πάντα θανάσιμη».

Η χήρα του, Σούζαν Σνάιντερ Γουίλιαμς, θυμάται να ακούει –και να αναγνωρίζει– τα συμπτώματα μετά την αυτοψία: διανοητικά προβλήματα, δυσκολία στην κίνηση, νευρικότητα, παραισθήσεις, παράνοια, αυτοαμφισβήτηση και προβλήματα στον ύπνο.

Μιλώντας για την περίπτωση του αγαπημένου ηθοποιού, ο Μίλερ λέει στον Telegraph «Ηταν από τις χειρότερες περιπτώσεις άνοιας. Σχεδόν όλες οι περιοχές είχαν επηρεαστεί. Εντυπωσιάστηκα μόνο που ο Ρόμπιν μπορούσε να περπατήσει ή να κινηθεί».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Σούζαν Σνάιντερ Γουίλιαμς έκανε τηλεοπτικές εμφανίσεις για να ενημερώσει το κοινό για την ασθένεια που σκότωσε τον άνδρα της, μα είναι δύσκολο να αλλάξεις την ιστορία που τα μέσα ενημέρωσης λένε εδώ και μήνες, ακόμη και αν είναι γεμάτη λάθη.

Ετσι, η 56χρονη προσέγγισε τον Νόργουντ, αρχικά με την ιδέα για «ένα καθαρά επιστημονικό ντοκιμαντέρ», που όμως, αναπόφευκτα, εξελίχθηκε σε μία πολύ ανθρώπινη και συναισθηματική ιστορία.

Το «Robin’s Wish» είναι περισσότερο ένα ιδιαίτερα προσωπικό πορτρέτο του χαρακτήρα του Ρόμπιν Γουίλιαμς, παρά μία αναλυτική εξιστόρηση της καριέρας του.

Φυσικά, για να αναδειχθεί ο πραγματικός χαρακτήρας του ηθοποιού χρησιμοποιούνται διάφορες ιστορίες από τη ζωή του, όπως όταν ο διάσημος φίλος του Κρίστοφερ Ριβ, που είχε υποδυθεί τον Σούπερμαν, τραυματίστηκε σοβαρά κάνοντας ιππασία και ο Γουίλιαμς τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο προσποιούμενος ότι είναι ένας ρώσος γιατρός, έτοιμος να του κάνει κολονοσκόπηση.

Για τον Νόργουντ, το δύσκολο κομμάτι στη σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ ήταν να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην αποκάλυψη της ασθένειας και στον χαρακτήρα του Γουίλιαμς, που ποτέ δεν σταμάτησε να είναι ένας προσγειωμένος, ταπεινός και ευγενικός άνθρωπος.

Τα προβλήματα με την υγεία του έκαναν την εμφάνισή τους δύο χρόνια πριν από τον θάνατό του. Ξαφνικά δίσταζε να ανέβει στη σκηνή και αντιμετώπιζε ένα τρέμουλο στο χέρι. Εχασε πολύ βάρος σε σύντομο χρονικό διάστημα και πλέον είχε συχνά αυταπάτες και κρίσεις πανικού. Εκείνη την περίοδο διαγνώστηκε, λανθασμένα, με τη νόσο Πάρκινσον.

Οπως ήταν λογικό, του ήταν δύσκολο να απομνημονεύσει τις ατάκες του για τις παραγωγές του «The Crazy Ones» και του «Μια νύχτα στο μουσείο 3: Το μυστικό του Φαραώ». «Δεν είμαι πια εγώ αυτός», είχε πει στον σκηνοθέτη Σον Λέβι («Μια νύχτα στο μουσείο»).

«Δεν μπορούσε να είναι ο εαυτός του και πίστευε ότι αυτό ήταν ασυγχώρητο. Ποτέ δεν πήρε τη διάγνωση. Κανείς δεν του είπε “Ρόμπιν, δεν φταις εσύ. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε βιολογικό επίπεδο’’».

Η περιγραφή των τελευταίων στιγμών της ζωής του, προφανώς, προκαλεί θλίψη. Η Σνάιντερ Γουίλιαμς νόμιζε ότι κοιμόταν μέχρι αργά και χαιρόταν, επειδή πίστευε ότι ο σύζυγός της, επιτέλους, ξεκουραζόταν. Τη σορό του βρήκε η προσωπική βοηθός του.

Ως σκηνοθέτης, ο Νόργουντ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να είχε παρουσιάσει τι πραγματικά ήταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς με τον πιο απλό τρόπο. Καταλήγει σε ένα σημείωμα που βρήκε η γυναίκα του μετά τον θάνατό του, σε ένα βιβλίο της οργάνωσης των Ανώνυμων Αλκοολικών, όπου έγραφε: «Θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους να φοβούνται λιγότερο».

«Δεν περίμενε ποτέ να το διαβάσει κανείς», λέει ο Νόργουντ, συμπληρώνοντας: «Η σκέψη ότι ήταν πραγματικά αυτός, μέσα στη νύχτα, στην ησυχία του δωματίου του, όταν κανείς δεν τον έβλεπε. Δεν νομίζω ότι μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο για να καταλάβεις κάποιον».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News