Οι συνεχιζόμενες τουρκικές προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο αποδεικνύουν ότι μεταξύ των μεγάλων και ισχυρών κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, η χώρα που εμφανίζεται περισσότερο αποφασισμένη να αντιταχθεί ανοιχτά στην αμετροέπεια του προέδρου της Τουρκίας. Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο τούρκος ηγέτης εξακολουθεί προς το παρόν να κινείται άκρως επικίνδυνα.

«Ο νεοσουλτάνος Ερντογάν δεν είναι ικανοποιημένος με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και θέλει τώρα να εκδικηθεί τη ναυμαχία της Ναυπάκτου;», διερωτάται καταρχάς σε άρθρο του ο Φιλίπ Ζελί της Le Figaro για να αναρωτηθεί αμέσως μετά εάν «πρόκειται να γίνουμε μάρτυρες του πρώτου πολέμου –δύσκολο να το διανοηθεί κανείς– μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ;».

Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – «οι δύο γειτονικές χώρες, ιστορικοί αντίπαλοι, ανταγωνίζονται για την εκμετάλλευση πλούσιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, αναζωπυρώνοντας μια αρχαία διαμάχη για την έκταση των αντίστοιχων ηπειρωτικών εδαφών τους. Στα ανοιχτά της Κύπρου, οικονομικά οφέλη και θέματα κυριαρχίας δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ» – ο γάλλος αρθρογράφος υποστηρίζει ότι ο Ερντογάν «προκαλεί τους Ευρωπαίους να είναι έτοιμοι να “θυσιάσουν” όσους “μάρτυρες” και αυτός».

Κάνει λόγο για «εθνικιστικό λαϊκισμό ισλαμιστικού τύπου», ο οποίος ωθεί τον τούρκο ηγέτη να δημιουργεί συνεχώς νέους εχθρούς, μεταξύ των οποίων οι Ελληνες και οι Γάλλοι. Σημειώνει επίσης ότι η λίστα των «λανθασμένων κινήσεων» του Ερντογάν διαρκώς αυξάνεται, υπενθυμίζοντας τον μεταναστευτικό εκβιασμό εναντίον της Ευρώπης, την κατοχή της Βόρειας Συρίας εις βάρος των Κούρδων, την ένοπλη παρέμβαση στη Λιβύη, την αγορά ενός ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος, «κάτω από τη μύτη» των Αμερικανών, καθώς και την καταστολή στο εσωτερικό της Τουρκίας, η οποία οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στη φυλακή και κόστισε τη ζωή της δικηγόρου Εμπρού Τιμτίκ.

Ενώπιον της αδιαλλαξίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Εμανουέλ Μακρόν επιδιώκει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, ούτως ώστε να τον συμμορφώσουν. Ωστόσο, οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι διατεθειμένοι, τουλάχιστον προς το παρόν, να συσπειρωθούν γύρω από τον γάλλο πρόεδρο. Το ότι η ΕΕ δυσκολεύεται ιδιαίτερα να αποφαίνεται με μια φωνή, ειδικά όσον αφορά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό. Αλλά στην παρούσα φάση εμφανίζεται ανησυχητικά διαιρεμένη, αντιδρώντας «άτακτα», όπως αναφέρει σε άρθρο της επίσης στην Le Figaro η δημοσιογράφος Ιζαμπέλ Λασέρ.

Το ΝΑΤΟ, παρά τις παλινωδίες του Γενς Στόλντεμπεργκ, προτρέπει την Αθήνα και την Αγκυρα να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου, με στόχο την αποφυγή μιας σύρραξης μεταξύ των δύο χωρών. Το ίδιο επιθυμεί, φυσικά, και το Βερολίνο. Η Ανγκελα Μέρκελ, ωστόσο, κρατά σχεδόν ουδέτερη στάση, έχοντας κατά νου τους 2,5 εκατομμύρια Τούρκους που ζουν στη Γερμανία και κυρίως τους 4 εκατομμύρια πρόσφυγες που ζουν στην Τουρκία. Στους αυταρχικούς εθνολαϊκιστές ηγέτες της Ευρώπης, όπως ο Γιάλοσλαβ Κατσίνσκι της Πολωνίας και ο Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας, ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας είναι έως και αρεστός. Την ίδια ώρα, η Ισπανία και η Ιταλία τάσσονται υπέρ «συμβιβαστικών προσεγγίσεων» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Με λίγα λόγια, επισημαίνει η Ιζαμπέλ Λασέρ, το ότι «οι δυτικές δημοκρατίες, οι οποίες θεμελιώνουν τη νομιμότητά τους στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου, είναι ανήμπορες» να αντιδράσουν ενώπιον ηγετών όπως ο Ερντογάν, μόνον ανησυχία προκαλεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News