Ο πιο σιδερένιος κανόνας στην Ιστορία είναι ο νόμος των ανεπιθύμητων συνεπειών λέει ο βρετανός ιστορικός και δημοσιογράφος Αντριου Ρόμπερτς. Το οποίον μεταφράζεται στο εξής απλό: οι άνθρωποι πράττουν (οτιδήποτε) ελπίζοντας να επιτύχουν κάτι, ωστόσο η δράση τους υποσκάπτει τον ίδιο τους τον στόχο και το τελικό αποτέλεσμα είναι το ακριβώς αντίθετο του επιδιωκομένου.

Ψιλά γράμματα αυτά για ορισμένους. Για ποιους; Για τους ποικιλόχρωμους αναρχικούς που σκηνοθετούν «εξεγέρσεις». Ο Ρόμπερτς αναφέρεται βέβαια μόνο στο παράδειγμα των ΗΠΑ, και καταφέρεται εναντίον όσων υποδαυλίζουν και φουντώνουν το σκηνικό της βίας, τάχα για να διώξουν τον Τραμπ από τον Λευκό Οίκο. «Είναι απολύτως προβλέψιμο ότι οι ταραχές μπορούν να οδηγήσουν στην επανεκλογή του Τραμπ, του ατόμου που οι διαδηλωτές μισούν περισσότερο».

Τα βέλη του Ρόμπερτς συγκεντρώνουν τόσο «οι εξτρεμιστές της Antifa» και «οι ριζοσπάστες του Black Lives Matter» αλλά και «ορισμένοι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου» οι οποίοι «υπερασπίζονται ακόμη και τις ταραχές και τις λεηλασίες». Υποτίθεται ότι το πλιάτσικο είναι η «αποζημίωση», όπως επισημαίνει ο ιστορικός, για την εποχή της δουλείας (των μαύρων) και, συγχρόνως, κάποια «απάντηση» στην αστυνομική βία.

Ηδη ο Τραμπ εισπράττει κέρδη από την παραπάνω τακτική των εχθρών του, λέει ο αρθρογράφος σε ένα κείμενο που φιλοξενεί το βρετανικό Μέσο Telegraph. Στηλιτεύει, δε, ως αναντίστοιχη της θέσης τού υποψηφίου των Δημοκρατικών τη «νερόβραστη» θέση του Τζο Μπάιντεν πάνω στο θέμα των ταραχών και των διαφόρων εκτρόπων. «Ο Μπάιντεν μόλις τώρα καταγγέλλει τη βία, και το κάνει με αοριστία. Αυτό δεν τον βοηθάει».

Ο Ρόμπερτς θυμίζει εμφαντικά την ευφυΐα του Ουίνστον Τσόρτσιλ, που προπολεμικά είχε πει ότι η αρχή του μπούμερανγκ δεσπόζει στις ανθρώπινες υποθέσεις, αλλά και στις αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 19ου αιώνα που κατέληξαν στην εγκαθίδρυση καθεστώτων πιο αντιδραστικών από τα προηγούμενα. «Είχε νικήσει ο φόβος που προκάλεσαν οι επαναστάσεις στους αστούς, στη μεσαία τάξη, που ήταν άνθρωποι όπως οι σημερινοί του Ουισκόνσιν».

Στα ιστορικά παραδείγματα ανεπιθυμήτων συνεπειών ο Ρόμπερτς προσθέτει το κάζο του Λουδοβίκου XVI που ακολούθησε την κήρυξη πολέμου στη Βρετανία: «Μέσα σε δέκα χρόνια οι Γάλλοι τον αποκεφάλισαν». Αλλά και την κατάλυση της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, την εποχή του Ναπολέοντος του Τρίτου, αφού προηγήθηκαν οι Γαλλορωσικοί Πόλεμοι και ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος.

Δίνει ακόμη παραδείγματα από την πρόσφατη πολιτική ζωή. Από την πατρίδα του κιόλας, με τον Κάμερον να οδηγεί τον λαό στο δημοψήφισμα για το Brexit αναμένοντας την επικράτηση του Remain. Αλλά και από τη Ρωσία, ξεκινώντας από το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ, που δεν γλίτωσε τη Σοβιετική Ενωση από τη γερμανική επίθεση, και πηγαίνοντας στην εποχή του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, o οποίος «ήθελε να σώσει τον ρωσικό κομμουνισμό μέσω των μεταρρυθμίσεων, αλλά κατέστρεψε το σύστημα που πήγε να ενισχύσει».

Ακόμη δίνει και ένα παράδειγμα από «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας που αρνείται να παραδεχτεί την ευθύνη για τον κορονοϊό και προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή με πυγμή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας», κάτι που αποβαίνει εις βάρος της Κίνας.

Επιστρέφοντας στα των ΗΠΑ, ο Ρόμπερτς γράφει ότι ο Τραμπ ελπίζει να κερδίσει στις εκλογές, όπως ο Ρίτσαρντ Νίξον το 1968, προτάσσοντας πολιτικές «νόμου και τάξης», παρά το γεγονός ότι «ο ίδιος χρησιμοποιεί διχαστική ρητορική». Και φθάνει στην πρότασή του προς τους Δημοκρατικούς: «Εάν η Φιλελεύθερη Αριστερά στην Αμερική συνεχίσει να περιγράφει τις νυχτερινές ταραχές (που πρόσφατα έγιναν και δολοφονικές) σαν ειρηνικά περιστατικά που έγιναν βίαια, τότε θα αντιμετωπίσει την οργή των ψηφοφόρων, και δη των γυναικών, όπως λένε οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις».

Και αυτό συμβαίνει, καταλήγει στο συμπέρασμά του ο Ρόμπερτς, διότι «οι ψηφοφόροι μπορεί να περιφρονούν τον Τραμπ σε επίπεδο προσώπου, ωστόσο είναι πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν αν θα προστατεύσει την ασφάλειά τους ως φυσικών προσώπων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News