Την περιπλοκή του λευκορωσικού θέματος με τη Ρωσία του Πούτιν αλλά και με τις ΗΠΑ του Τραμπ εξετάζει η Washington Post, αναλύοντας τα μετεκλογικά γεγονότα στο Μινσκ που έφεραν σε δεινή θέση το καθεστώς του Λουκασένκο (του «τελευταίου δικτάτορα της Ευρώπης», κατά την έκφραση της αμερικανικής εφημερίδας). Υποστηρίζει ότι και οι δύο κορυφαίες δυνάμεις του πλανήτη αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την αποσταθεροποίηση της χώρας, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία.

Με δεδομένο ότι ο Λουκασένκο πλέον συγκεντρώνει όχι μόνο τα «πυρά» των δυτικόφιλων διαδηλωτών, των οπαδών της «αυτοεξόριστης στη Λιθουανία» αρχηγού της αντιπολίτευσης Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια, αλλά ακόμη και τη χλεύη των βιομηχανικών εργατών οι οποίοι παραδοσιακά τον υποστήριζαν, η Ρωσία βρίσκεται προ διλημμάτων.

Η πιθανολόγηση των αναλυτών που προβάλλει η Post αποκλείει την ανάληψη κάποιας πρωτοβουλίας στήριξης του Λουκασένκο από πλευράς Μόσχας, του τύπου Κριμαίας ας πούμε, ωστόσο επισημαίνεται ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει πρόβλημα ούτως ή άλλως, καθώς «δεν θα ήθελε να μετατραπεί η Λευκορωσία σε δεύτερη Ουκρανία», να καταστεί δηλαδή «ένας νέος προμαχώνας του ΝΑΤΟ, ακόμη πιο κοντά στη Μόσχα».

Φυσικά, ούτε το χάος «κοντά στην αυλή του» θέλει το Κρεμλίνο. Ετσι και η αποδοχή της δυτικόφιλης εξέγερσης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε λουτρό αίματος, αποκλείεται και αυτή ως ανεπιθύμητη. Ολοι οι αναλυτές επισημαίνουν ότι οι ίδιοι οι Λευκορώσοι σε καμία περίπτωση δεν γυρεύουν την ένωση με τη Ρωσία ή την πρόσδεσή τους στο άρμα της. Το αντίθετο μάλιστα. Ετσι κάθε κίνηση επέμβασης εγκυμονεί τον προαναφερθέντα κίνδυνο της ανεπιθύμητης και άσκοπης αιματοχυσίας, με διαφορετικούς και οπωσδήποτε δυσμενέστερους όρους για τη Ρωσία εφ’ όσον επέμβει.

Η κρίση στη Λευκορωσία αντηχεί πάντως και στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, επισημαίνει το Μέσο της Ουάσινγκτον. Οι ΗΠΑ περιορίστηκαν σε μία δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο με την οποία υποστηρίζεται το δικαίωμα του λευκορωσικού λαού «σε κυριαρχία και ελευθερία» μέσω της συνεργασίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μία μάλλον αόριστη θέση.

Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ είναι φύσει και θέσει επιφυλακτικός έως και αρνητικός απέναντι στα φαινόμενα λαϊκής εξέγερσης τύπου «Αραβικής Ανοιξης» (την οποία εξάλλου οι ΗΠΑ πλήρωσαν ακριβά στην περίπτωση της Αιγύπτου, με την άνοδο των φανατικών ισλαμιστών του Μόρσι στην εξουσία, το 2012).

Με δεδομένο τον προεκλογικό πυρετό στις ΗΠΑ, που όλο και ανεβαίνει, με εκπεφρασμένη την επιθυμία πολλών Αμερικανών να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου επειδή φοβούνται τον κορονοϊό, αλλά και με ξεκαθαρισμένη τη δική του θέση ότι η επιστολική ψήφος εγκυμονεί κινδύνους νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος, ο Τραμπ «το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει αυτή τη στιγμή είναι να επαινέσει τη λαϊκή πρωτοβουλία και τις κινητοποιήσεις των απλών πολιτών, ακόμη και αν μιλάμε για τη μακρινή Λευκορωσία».

Υπάρχει και ο προεδρικός θαυμασμός σε κάθε είδους αυταρχικές προσωπικότητες, αυτό το σημείο δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. «Η Λευκορωσία φαίνεται να βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς, αλλά πλησιάζει όλο και περισσότερο, και μάλιστα δυσάρεστα» γράφουν οι αναλυτές στις ΗΠΑ υπονοώντας όχι τόσο τα προεκλογικά πράγματα, όσο τα μετεκλογικά: τις αμφισβητήσεις του εκλογικού αποτελέσματος που θα προβάλει ο Τραμπ και τη νομική διελκυστίνδα που θα ακολουθήσει και θα φθείρει την αμερικανική δημοκρατία. Παρά τους δημοκρατικούς αμερικανικούς θεσμούς, «ο Τραμπ πολιτεύεται σαν τα πρόσωπα που θαυμάζει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News