Είχε μια αυθάδη βλακομαγκιά. Ενας ακόμα βλαξ με άποψη. Είδος χειρότερο του βλακός. Ο συγκεκριμένος, στολισμένος με τον κατάλληλο εξοπλισμό. (Οχι ότι δεν συναντώνται και με άλλο εξοπλισμό.) Μούσκουλα, που είχαν ξεσκίσει τα μανίκια τού μακό του, άγρια τατουάζ ολούθε, σαγιονάρες που χτύπαγαν βήμα και γεννητικό που το έπιανε συνέχεια, προφανώς για να ησυχάσει, ότι είναι στη θέση του. Στάθηκε στην κάμερα και δήλωσε ψαγμένα-πονηρεμένα: «Πότε θα πιστέψω ότι υπάρχει κορονοιός; Οταν δω με τα μάτια μου να αρρωσταίνει κάποιος δικός μου. Να είναι, όμως, πολύ δικός μου. Να τον δω».

Σκέψου και να μην ήταν δικός του! Κλασική περίπτωση ομφαλοδεμένου, μοσχαναθρεμμένου. Μελετήστε τον φλοιό του μυαλού του. Η αρρώστια, κάτι σαν ρούχο. Το φοράει ο «δικός του» άνθρωπος, τον βλέπει άρρωστο και ίσως πείθεται. Μετά, το ξεντύνεται και όλα καλά. Στο «αρρώστια» δεν αναλογεί αγωνία, πόνος, αδιέξοδο, λιώσιμο της αξιοπρέπειας, ανημπόρια, δράμα… Να το χοντρύνω… Θάνατος. Α πα πα! Τίποτα. Magic.

Σαν τις ταινίες, που βάζω στοίχημα, τρελαίνεται να βλέπει. Που γαμιέται το σύμπαν στα εφέ! Σπάνε αυτοκίνητα, χύνονται αίματα, έντερα, μυαλά, έξω από σώματα… «…Και γαμώ!». Στην τελική, όλα καλά. Αυτό ακριβώς χαρακτηρίζει τον «Βλακοαυθάδη κλασόμαγκα». Είδος που οι γονείς σπεύδουν αυτόματα να «τακτοποιήσουν» κάθε εγκληματική ενέργεια απρονοησίας του, γιατί, «κατά βάθος είναι ψυχούλα. Καλό παιδί». Δεν το ωθούν να αντιληφθεί διεργασίες, στάδια, σκαλοπάτια, αποχρώσεις, δεν το εξοικειώνουν με τον κόπο. Τίποτα επίπονο, τίποτα θνησιγενές, τίποτα προσωρινό.

Τα ανατρέφουν άβρεχτα. Δεν θα τους αποκαλύψουν ποτέ τις αλήθειες τους, θα τους κρύψουν τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα, τους φόβους, την αληθινή οικονομική τους κατάσταση. Ταγμένα να διαβιούν σε ροζ σύννεφο. Το σύμπαν δουλεύει για πάρτη τους, τους περιμένει να ενεργήσουν με τους δικούς τους χρόνους και ρυθμούς. Το δικό τους δράμα (όλα δράμα!), το μεγαλύτερο στην ανθρωπότητα! Ίσως, μπορεί καμιά φορά, σε κάποιο μεγάλο ξέσπασμα ο γονιός, κάποια αλήθεια, κάποιο σιχτίρι να αρθρώσει, αλλά αμέσως μετά θα το διορθώσει… Μη και στεναχωρηθεί το παιδί!.. Και θα συνεχίσουν μέχρι το τελευταίο λεπτό της καταστροφής (που δεν τη βλέπουν να έρχεται) να τα ενισχύουν οικονομικά, να ποτίζουν τις δικαιολογίες τους για να ανθίζουν δικαιολογίες που δικαιολογούν την αχρηστία τους, την αδιαφορία τους, τη μη συμμετοχή τους σε οτιδήποτε κοπιώδες, τη μη ενσυναίσθηση.

Είναι αυτά που θα τα καμαρώνουν για ενέργειες που αυτονοήτως πράττουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα. Παραδείγματος χάριν, συνουσιάζονται. «Πηδάνε», να το πω στη δική τους θριαμβευτική εκδοχή. Είναι αυτά που δεν θα λογαριαστούν με κανένα αποτέλεσμα των λάθος ενεργειών τους, ούτε κατά διάνοια δεν θα «πληρώσουν» σε κανένα «ταμείο», αλλά θα παραδώσουν στους γονείς τον «λογαριασμό» για να καθαρίσουν. Είναι οι απόλυτοι χειριστικοί θεατρίνοι: «Τρέμω μην κάνει καμία τρέλα. Να βοηθήσουμε το παιδί».

Δεν συνεχίζω γιατί συγχύζομαι, αναγνώστη.

Είχε μια βλακο-αυθάδη κλασομαγκιά. Ηταν –και καλά– ψαγμένα πονηρεμένος. Στάθηκε στο μαρκούτσι που του απηύθυνε τον λόγο, έπιασε το γεννητικό του για να πάρει δύναμη και είπε: «Πότε θα πιστέψω ότι υπάρχει κορονοιός; Οταν αρρωστήσει κάποιος δικός μου. Αλλά να είναι πολύ δικός μου. Να τον δω!». Κατάρα. Εθνική κατάρα. Ο ξερολισμός των μοσχοαναθρεμμένων-άβρεχτων. Η ανατροφή, η διαιώνιση του είδους. Μεγάλη ευθύνη, του γονιού η ευθύνη. Εμοιαζε 25-26, μπορεί 27 ετών… «Ε, παιδί είναι».

ΥΓ. Προσέξτε τη μετατόπιση όσων σκέφτονται έτσι. «Να δω κάποιον δικό μου» λένε. Οχι «να το δω επάνω μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News