H μετακόμιση είναι μισή πυρκαγιά, έλεγαν οι παλιοί, τότε που δεν υπήρχαν μεταφορικές, αλλά κάρα, από τα οποία έπεφτε, στη διαδρομή, το μισό σου βιος. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα μετακομίζω, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε νέα κατοικία. Αυτή η ούτως ή άλλως κοπιώδης και φορτισμένη συναισθηματικά εμπειρία (21 χρόνια ζωής είναι αυτά) ήρθε να συναντηθεί με τη δυσώδη καθημερινότητα μιας αναζωπυρωμένης Covid-19. Η χαρά και η ελπίδα για το καινούργιο μπήκαν στο μπλέντερ με τον φόβο και τις φρενήρεις προετοιμασίες για έναν, όπως τουλάχιστον φαίνεται, δύσκολο χειμώνα. Ιδού ένα μίνι προσωπικό ημερολόγιο της τελικής εβδομάδας, λίγο πριν οι μασκοφόροι υπάλληλοι της μεταφορικής χτυπήσουν το κουδούνι.

Δευτέρα 2/8/2020

Επείγουσα εκδρομή στο IKEA για ανεύρεση συμπληρωματικού οικιακού εξοπλισμού. Διόλου τυχαίο ότι όσοι ανακαινίζουν, κτίζουν ή μετακομίζουν αυτό το καλοκαίρι, βρίσκονται σε μια πυρετώδη εγρήγορση (διότι ποιος ξέρει τι μας περιμένει από Σεπτέμβριο). Στην ουρά, ακριβώς ενάμισι μέτρο πιο πίσω, είναι μια κυρία με τις δύο έφηβες κόρες της. Πιάνουμε κουβέντα, η Covid-19 έχει, αν μη τι άλλο, οικοδομήσει μία αβίαστη camaraderie. Μου εξομολογείται ότι η μία από τις δύο μικρές δεν μπόρεσε να το βγάλει πέρα όλο αυτό, χρειάστηκε να μιλήσει με ειδικό.

Δεν νιώθω μόνη, παρότι η υπόλοιπη οικογένεια έχει πάει λίγες μέρες στο εξοχικό. Πολύς κόσμος δεν θα εκδράμει αυτό το καλοκαίρι. Ο περιπτεράς μού έλεγε ότι πήγε στο Ναύπλιο, αλλά έτρεμε το φυλλοκάρδι του, δεν μπόρεσε να χαλαρώσει ούτε στιγμή. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που μου τηλεφωνούν από τις διακοπές (από τη Σύρο, από τα Κουφονήσια, από την Εύβοια) με μια αλλιώτική φωνή. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι μόλις δεις λίγη θάλασσα, ο συλλογικός εφιάλτης ξεφτίζει λίγο.

Το απόγευμα ένα νεαρό ζευγάρι φιλιέται περιπαθώς στο απέναντι πεζοδρόμιο· σχεδόν το θαυμάζω. Στη στάση του λεωφορείου χαζεύω τη σουρεαλιστική καταχώριση αεροπορικής εταιρείας:

«Επόμενος σταθμός, Ισπανία». Σκέφτομαι τον γάμο του γιου στενού φίλου στα τέλη Αυγούστου. Η νύφη Ισπανίδα, ήταν να τον κάνουν εδώ τον Ιούνιο, αναβλήθηκε. Οταν η Covid-19 κόπασε είπαν να κάνουν έναν πολύ κλειστό εκεί, τώρα με τόσα «rebrotes» (εστίες) ανά την Ιβηρική, όλα είναι εκ νέου στον αέρα. Στο μεταξύ έχουν φθάσει στα αφτιά μου νέα για παρανοϊκά πολυπληθείς γάμους σε κυκλαδίτικες νήσους και αττικά κτήματα (πολύ πριν σκάσουν τα επίσημα κρούσματα). Αποφασίζω να μη βλέπω ειδήσεις πριν κοιμηθώ.

Τρίτη 3/8/ 2020

Ψωνίζω σκούπες και απορρυπαντικά φορώντας την μπεζ μάσκα που η δεκαπεντάχρονη κόρη μου λέει ότι θυμίζει το φίμωτρο του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Λίγο πιο κάτω, χαζεύω την εντυπωσιακή βιτρίνα με τις σχολικές τσάντες και το στομάχι μου σφίγγεται ελαφρώς. Το απόγευμα στρογγυλοκάθομαι για την επιστροφή του απογευματινού ραντεβού με τον Τσιόδρα (τα παιδιά μου με χλευάζουν στο τηλέφωνο για την εμμονή μου). Κάποιοι φίλοι με καλούν το βράδυ για μια μπίρα. Γνωρίζω ότι το υπαίθριο μπαρ στο οποίο έχουν κανονίσει είναι «μελίσσι». Προτιμώ να μείνω σπίτι και να κάνω δουλειές. Βλέπω στην ΕΡΤ τον δεύτερο κύκλο της «Ιστορίας της θεραπαινίδας» που είχα χάσει. Εν μέσω πανδημίας το δυστοπικό σύμπαν της Μάργκαρετ Ατγουντ με τα πορφυρά φορέματα και τα λευκά μπονέ καταντά σχεδόν αφόρητο. «Blessed be the fruit» («Ευλογητός ο καρπός»). Λίγα λεπτά αργότερα «σκάει» στο BBC World η Βηρυτός. Κάνω δουλειές μέχρι τα ξημερώματα για να κουραστώ και να καταφέρω να κοιμηθώ.

Τετάρτη 4/8/2020

Το πρωθυπουργικό διάγγελμα συμπίπτει με τα αφιερώματα για την 75η επέτειο της Χιροσίμα (που είναι μεθαύριο) και τα θραύσματα από την ψυχή του Λιβάνου. Η μάσκα θα είναι όπως τα κλειδιά, τα γυαλιά, το κινητό μας. Θυμάμαι τη συνάντηση προ ημερών με την ξαδέλφη μου στο σούπερ μάρκετ, εγώ με χάρτινη μάσκα εκείνη με τη μισή ασπίδα, αυτή που έχουν υιοθετήσει πολλοί σερβιτόροι στο κέντρο. «Το χειρότερο είναι ότι όλο αυτό θα είναι σε λίγο το φυσιολογικό» λέγαμε. Τους μάστορες, που παρελαύνουν για τα διάφορα μερεμέτια στο καινούργιο σπίτι, τους υποδέχομαι με αντισηπτικό και γαλάζιες σακούλες για τα παπούτσια.

Το μεσημέρι μπαίνω σε δύο μαγαζιά με είδη σπιτιού, μήπως απορροφηθώ λίγο από μια μίνι υλιστική ηδονή για τη νέα, φρεσκοβαμμένη οικία. Δεν κουνιέται φύλλο και εγώ δεν αγοράζω τίποτα. Το απόγευμα πίνω έναν καφέ στο «Φίλιον» με μια φίλη που έχω πολύ καιρό να δω. «Χαίρομαι τόσο που βλέπω το πρόσωπό σου» μου λέει και ξέρω ότι από έναν άνθρωπο που δεν αναλώνεται σε σαχλές διαχύσεις δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο. Καθώς μιλάμε για λ(ο)ιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς (και προσωπικούς) χτυπάει σχεδόν απόκοσμα η καμπάνα του Αγίου Διονυσίου, το απόλυτο ηχητικό εφέ σε μια σχεδόν μετα-αποκαλυπτική Αθήνα. Στον δρόμο για το σπίτι χαμογελώ. Η κουβέντα με έναν δικό μου άνθρωπο με χαλάρωσε, με παρηγόρησε. «Μήπως τελικά αυτή είναι η ουσία;» σκέφτομαι καθώς επιστρέφω σπίτι να ξεσκαρτάρω και άλλα άχρηστα πράγματα.

Εξω στα σκαλιά βλέπω καθιστό ένα χαμογελαστό νεαρό ζευγάρι. Η πολυκατοικία μας είναι, ακόμα και αυτές τις μέρες, γεμάτη από δαύτα· στον τρίτο έχει το ιατρείο του ένας μαιευτήρας. Πιάνουμε κουβέντα, εκείνος 28, εκείνη 29. Μου δείχνουν περήφανοι τον τρισδιάστατο υπέρηχο. Εκείνος μου λέει ότι το μόνο άγχος του είναι το οικονομικό: «Εχω δουλειά, και καλή, αλλά οι εργασιακές συνθήκες πια είναι τραγικές. Δεν φοβάμαι για τον κορονοϊό, έχω μόνο αγωνία πώς θα τα βγάλω πέρα». Σε εκείνη λέω ότι τώρα που μετακομίζω (και δη μεσούσης μιας θανατηφόρου πανδημίας) νιώθω όπως κάθε έγκυος. Με έχει κατακυριεύσει αυτό το γνώριμο «σύνδρομο της φωλιάς» (ή «χειμερίας νάρκης»). «Είδες που σ’ τα έλεγα;» του λέει με νόημα.

Πέμπτη 5/8/2020

Βγαίνω από το σπίτι μουδιασμένη από το ξενύχτι του συμμαζέματος. Ευτυχώς η Δημοτική Αστυνομία έστειλε με mail την άδεια της τρίωρης διακοπής κυκλοφορίας, δεν θα άντεχα να τρέχω στην Ομόνοια. Η Ντανιέλα, η βουλγάρα οικιακή βοηθός που προσέχει τον κατάκοιτο κύριο Σπύρο από το διπλανό διαμέρισμα, προσφέρεται να με βοηθήσει με τα σκουπίδια. Μου ζητάει, όμως, πρώτα μια χάρη. Εχει ένα πρόβλημα με το air condition, μήπως μπορώ να πάω λίγο να τη βοηθήσω; Ο κύριος Σπύρος κοιμάται, έχει χάσει πια κάθε επαφή με την πραγματικότητα, τυχερός μάλλον. Χαζεύω τα μακριά οστεώδη χέρια του, το ένα σαν να αιωρείται. Φτιάχνω τη θερμοκρασία του air condition και την παρακαλώ να τον αποχαιρετήσει για μένα. Του δίνει ένα απαλό φιλί στον κρόταφο, αρπάζει τα σκουπίδια μου και παίρνουμε χωριστά το ασανσέρ.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας, η θυρωρός με πληροφορεί ότι πήγε να κοινωνήσει μαζί με τη μητέρα της. «Του Σωτήρος αύριο. Είχε λίγο κόσμο, γι’ αυτό πήγα. Να μην τρέχω με τον χαμό του Δεκαπενταύγουστου». Εκεί που πάω να συνέλθω από σοκ, βλέπω μια γνωστή μου κυρία να κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο. Είμαστε θαμώνες του ίδιου καφέ, έχω μεγάλη συμπάθεια στον υπέργηρο πατέρα της. «“Εφυγε” πριν από λίγες μέρες ο φίλος σας» μου ανακοινώνει. Τη συλλυπούμαι αποστειρωμένα, μόνο με τα μάτια. «Τελευταία δεν ήθελε να βγαίνει» μου λέει. «Δεν φοβόταν. Τον έθλιβε να βλέπει τον κόσμο έτσι στενοχωρημένο. Βέβαια, καθόταν στο σπίτι και χωνόταν στην εφημερίδα για να τα ξέρει όλα».

Σκέφτομαι την αναστολή της κυριακάτικης έκδοσης του «Εθνους». Ενα ακόμη πένθος για την ελληνικό Τύπο. «Uncertain times need reliable journalism» («Οι αβέβαιοι καιροί έχουν ανάγκη από αξιόπιστη δημοσιογραφία») λέει μια καταχώριση στους κυριακάτικους Financial Times, που μετά βίας είχα τον χρόνο, λόγω μετακόμισης, να ξεφυλλίσω.

Παρασκευή 6/8/2020

Στέλνω ένα SMS στον λιβανέζο γείτονα του έκτου, με τον οποίο στο παρελθόν έχουμε ρίξει κάμποσους τσακωμούς στις γενικές συνελεύσεις. Οι δικοί του είναι καλά, ο ίδιος είναι ακόμα σε σοκ, ανταλλάσσουμε συγκινημένοι θερμές ευχές και «Stay safe». Μια συνάδελφος που ετοιμάζεται να φύγει την Κυριακή για την Ανάφη με θερμοπαρακαλεί να παραλάβω τη Δευτέρα ένα δώρο από έναν θείο της που καταφθάνει από τη Βραζιλία. «Δεν θα έρθεις καθόλου σε επαφή μαζί του. Πες του να σ’ το αφήσει σε ένα παγκάκι και απλώς δες τον από μακριά. Αγγιξε το σακουλάκι με γάντια». Η εντολή αυτή μου θυμίζει τους τηλεοπτικούς «Americans» του FX. Το ζεύγος Τζένινγκς, οι αμερικανοτραφείς πράκτορες της KGB (ούτε τα παιδιά τους γνωρίζουν ότι είναι Ρώσοι) έχουν πολλές φορές φροντίσει για τη μεταφορά βιολογικά ύποπτων πακέτων. Ανοίγω την πόρτα στο καινούργιο σπίτι, άδειο ακόμα από έπιπλα και μνήμες. Τελικά, σε ποιον κόσμο θα συνεχίσω να κατοικώ;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News