Οι πάσης φύσεως «ετικέτες» είναι άσχημο πράγμα.

Πρώτον, επειδή μπορεί να μην ανταποκρίνοντας στην πραγματικότητα.

Και, δεύτερον, επειδή «κολλάνε» εύκολα πάνω στον άλλον και, αντίστοιχα, ξεκολλάνε πολύ δύσκολα.

Ο Ματ Ντίλον το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.

Το έχει νιώσει στο κινηματογραφικό του πετσί από τα 20 του χρόνια, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν του προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό του «κακού παιδιού» του Χόλιγουντ, του «νέου Μπράντο» ή του «συμβόλου του σεξ».

Από την άλλη, όταν βγαίνει ο ίδιος ο Αντι Γουόρχολ και δηλώνει ότι «ο Ντίλον αποπνέει έναν ισχυρό ανδρικό μαγνητισμό», τότε η τύχη σου στην σόουμπιζ είναι, λίγο έως πολύ, προδιαγεγραμμένη.

«Ήμουν το κακό παιδί ή το σύμβολο του σεξ. Στο Χόλιγουντ, οι ετικέτες που σου έχουν κολλήσει διάφοροι κατά καιρούς, δεν φεύγουν εύκολα. Και εμένα μου ήταν δύσκολο να απομακρυνθώ από τους ακραίους ρόλους [που μου προσέφεραν]», λέει ο Ντίλον από την Σαρδηνία μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. 

«Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου είδωλο ή αστέρι», προσθέτει ο ίδιος και πλέον δείχνει απείρως πιο ευτυχισμένος που περνάει τον περισσότερο χρόνο του σε ευρωπαϊκό έδαφος, μαζί με την σύντροφό του, ιταλίδα ηθοποιό Ρομπέρτα Μαστρομικέλε, προσπαθώντας να έρθει σε επαφή με την «σινεφίλ» πλευρά του επαγγέλματός του.

«Η Ιταλία είναι το δεύτερο σπίτι μου», παραδέχεται και επισημαίνει με τα μάτια του να λάμπουν ότι «αν ο Πάολο Σορεντίνο ή ο Ματέο Γκαρόνε με καλούσαν να συμμετάσχω σε μια ταινία τους, θα πετούσα από την χαρά μου».

Κοντολογίς η ενασχόληση με το Χόλιγουντ θα είναι πλέον ολοένα και λιγότερη για τον 56χρονο ηθοποιό, ο οποίος πλέον αναζητά άλλες κινηματογραφικές προκλήσεις να τον εξιτάρουν.

«Ψάχνω απεγνωσμένα για άβολους ρόλους», τονίζει και όντως έχει ήδη στα σκαριά μερικές φρέσκες ταινίες στις οποίες συμμετέχει.

Το «Land of Dreams» είναι μια (άβολη, κατά πως την επιθυμούσε και ο ίδιος) πολιτική σάτιρα για την Αμερική του σήμερα, στο «Proxima» είναι ένας αστροναύτης σε μια ευρωπαϊκή διαστημική βάση και στο «Capone» είναι ο αδελφικός φίλος του θρυλικού γκάνγκστερ του Μεσοπολέμου.

Ωστόσο, δηλώνει ευτυχισμένος που επιτέλους, μετά από 4-5 χρόνια, ολοκλήρωσε τελικά το πρότζεκτ του με τίτλο «El Gran Fellove», ένα ντοκιμαντέρ τύπου «Buena Vista Social Club» για τον κουβανό μουσικό και ποιητή Φρανσίσκο Φελόβε, που ήταν τόσο φτωχός που έπλενε αυτοκίνητα σε πρατήρια καυσίμων, αλλά κατόπιν πήγε στο Μεξικό και γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία.

«Υπάρχει ένας ολόκληρος κρυμμένος κόσμος πίσω από αυτήν την ιστορία, μιλάει για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωή και για την ίδια την φύση του χρόνου σχετικά με την επίδρασή του πάνω μας και για όλα εκείνα τα πράγματα που θέλουμε και εντέλει καταφέρνουμε να πετύχουμε», λέει ο Ντίλον, παραδεχόμενος ότι «αν πρότεινα μια τέτοια ιστορία σε κάποιο στούντιο του Χόλιγουντ, θα με έλεγαν τρελό. Θα ήμουν τυχερός αν κατάφερνα να συγκεντρώσω 50.000 δολάρια για τα γυρίσματά της. Νομίζω όμως ότι μετά την πανδημία, το σινεμά θέλει ειλικρινά να πει ξανά κάποιες πραγματικές ιστορίες».

Στα 56 του χρόνια, η αλήθεια είναι αυτό που τον συναρπάζει, το σινεμά της πραγματικότητας, το cinema verite και όχι οι φανταστικές ιστορίες υπερ-ηρώων.

«Ψάχνω πραγματικές ιστορίες προκειμένου να ταυτιστώ και εγώ ο ίδιος με αυτές, γι ‘αυτό μου αρέσει τόσο πολύ ο ιταλικός κινηματογράφος, από τον Φελίνι έως τον Σορεντίνο. Επειδή όλες οι ταινίες του ξεκινούν πάντα από τον ανθρώπινο παράγοντα, από την ίδια την ανθρώπινη κατάσταση και ότι συνεπάγεται  αυτή», επισημαίνει και καταλήγει με νόημα:

«Νιώθω πολιτιστικά και πνευματικά συγγενής με τα βιβλία και τις αφηγήσεις του Τσαρλς Μπουκόφσκι, με την αντικουλτούρα, με τους αντιήρωες και με τους ρομαντικούς ποιητές. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια μεσαίας τάξης. Ποτέ δεν ονειρευόμουν να γίνω διάσημος. Ποτέ μου δεν ήθελα να γίνω αστέρι πρώτου μεγέθους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News