Καλά θα κάνετε να του ρίξετε μια ματιά, διότι αυτός θα είναι ο οικονομικός μπούσουλας της χώρας στη μετα-Covid εποχή. «Και ποιος το εξασφαλίζει αυτό;» θα ρωτήσετε. «Η βούληση του Μητσοτάκη» απαντώ εγώ και νομίζω ότι σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα όπως της Ελλάδας, αυτός είναι ένας επαρκής λόγος να το βάλουμε κάτω και να το ξεψαχνίσουμε. Οταν μπαίνουμε σε έναν δρόμο, είτε το είχαμε σκοπό είτε όχι, φρόνιμο είναι να μελετήσουμε τις στροφές και τις ευθείες του, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του.

Μια χιαστί ματιά στις σελίδες του (που θα οριστικοποιηθούν και θα εξειδικευτούν το φθινόπωρο) δείχνει ότι η φιλοσοφία του αναδύεται κατευθείαν από την καρδιά του ευρωπαϊκού και αμερικανικού φιλελευθερισμού. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, απλώς αντιγράφει επιτυχημένες και προηγμένες οικονομίες της Δύσης, προσαρμόζοντας στοιχειωδώς τα δεδομένα στην ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί να έχει κανείς χίλιες αντιρρήσεις σε αυτά που διαβάζει, αλλά ότι το μοντέλο αυτό έχει πετύχει στη Δύση είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης.

Οσο για τη θεσμική αντιπολίτευση στο σχέδιο, αυτή βγαίνει κατευθείαν από το σοβιετικό ιδεολογικό οπλοστάσιο της ελληνικής Αριστεράς. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι πρώτες βολές εναντίον του είναι κατάφορτες από ιδεολογήματα. Κολλάνε ένα «νέο» στον φιλελευθερισμό του σχεδίου και το στέλνουν απευθείας στην κόλαση ως νεοφιλελεύθερο. Και για περισσότερη και πιο αποτελεσματική εκλαΐκευση, το χαρακτηρίζουν και «νέο μνημόνιο». Απλά και εύπεπτα (για το λαϊκό θυμικό) πράγματα.

Ολα αυτά είναι σαχλαμάρες. Το σχέδιο λέει προφανέστατα πράγματα για μια ανοικτή οικονομία του 2020. Εμφαση στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση, εξαγωγικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας, πράσινες οικολογικές πολιτικές, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μεγαλύτερη ευελιξία τις εργασιακές σχέσεις, ένταση του κεφαλαιοποιητικού τομέα της ασφάλισης, είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας, συγχωνεύσεις μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα τους στον διεθνή στίβο. Δεν μας είπε δα και κάτι ρηξικέλευθο, καθημερινά πράγματα για την Ευρώπη και την Αμερική μας είπε.

Θα πείτε ότι αυτά τα «κεφαλαιοποιητικά» και οι «ευελιξίες» αναγγέλλουν έναν ασφαλιστικό και εργασιακό μεσαίωνα. Ελάτε τώρα. Ρίξτε μια ματιά στη σημερινή κατάσταση του Ασφαλιστικού και της αγοράς εργασίας και πείτε μου αν πραγματικά αξίζουν την ένθερμη υπεράσπισή τους. Το βασίλειο της Δανιμαρκίας πάει κατά διαόλου με τον τρόπο που σκέπτεται και δουλεύει σήμερα, αυτό το έχει καταλάβει και η κουτσή Μαρία. Αφήστε που το σχέδιο Πισσαρίδη βάζει στο χαρτί πολιτικές που είχε ήδη υποσχεθεί ο Μητσοτάκης προεκλογικά, πάει να πει ότι είναι ιδέες που κατ’ αρχάς διαθέτουν πολιτική νομιμοποίηση.

Τα προβλήματα του σχεδίου Πισσαρίδη είναι αλλού. Αποτελεί έναν σαφή μεταρρυθμιστικό μπούσουλα, αλλά για μια χώρα που ουδέποτε διέπρεψε στην υλοποίηση μακροχρόνιων προγραμμάτων. Επίσης, καλείται να το υλοποιήσει μια κυβέρνηση που από πεποίθηση είναι εναντίον του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Τέλος, καλείται να το κάνει πράξη ένας κρατικός μηχανισμός που θεωρεί εχθρό την επιχειρηματικότητα, ύποπτη την καινοτομία και κατάρα την ταχύτητα.

Υποτίθεται ότι από τα ευρωπαϊκά χρήματα που θα καταφθάσουν στη χώρα είτε υπό μορφή χορηγήσεων είτε υπό μορφή δανείων, ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει στην κατανάλωση. Ολα θα πάνε σε επενδύσεις, αλλάζοντας τη μορφή της χώρας. Παρά την πρωθυπουργική βούληση, θεωρώ πέραν πάσης λογικής την πιθανότητα να απορροφηθούν τόσα χρήματα με τα μυαλά που κουβαλάμε και με τον κρατικό μηχανισμό που διαθέτουμε. Το μεγάλο μας στοίχημα δεν ήταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των Βρυξελλών, είναι μετά τις Βρυξέλλες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News