Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς να νιώθει σήμερα ο Παπαγγελόπουλος. Νιώθει θύμα πολιτικής δίωξης; Προφανέστατα. Θύμα σκευωρίας; Ασφαλώς. Νιώθει μόνος και απροστάτευτος ή πιστεύει ότι το κόμμα του τον καλύπτει επαρκώς; Δεν ξέρω και ούτε θα το μάθουμε ποτέ. Ίσως σε τίποτα απομνημονεύματα του στο μακρινό μέλλον. Νιώθει αποδιοπομπαίος τράγος; Κόβω το κεφάλι μου πως ναι. Νιώθει δυνατός ή φοβισμένος; Θαρρώ πως μέσα του υπάρχει ένα εκκρεμές που πηγαινοέρχεται διαρκώς από τη μια άκρη στην άλλη.

Πιστεύει ότι διέπραξε λάθη; Σίγουρα. Κάθε νοήμων άνθρωπος που βρίσκεται ένα βήμα πριν το σκαμνί το ίδιο θα πίστευε. Τι λάθη όμως; Διαχείρισης και τακτικής ή στρατηγικής και επιδιώξεων; Δεν το γνωρίζω. Ενδέχεται ούτε ο ίδιος να μην το ομολογεί στον εαυτό του. Όταν βρίσκεται μπροστά σ’ έναν αγώνα επιβίωσης, είναι αυτο-υπονομευτικό να διακατέχεται από ουσιώδεις αμφιβολίες για όσα έπραξε. Αλλιώς, με τι εσωτερική δύναμη θα πολεμήσει στην κρισιμότερη μάχη του;  Ενώ τα λαθάκια τακτικής είναι ανθρώπινα, ειδικά όταν διαχειριζόταν ένα τόσο πολύπλοκο concept.

Νιώθει ήρωας ή θύμα; Είναι υποχρεωμένος να νιώθει ήρωας. Αλλιώς θα καταρρεύσει. Νιώθει μόνος ή περικυκλωμένος από φίλιες δυνάμεις; Ποιος ξέρει; Αν είναι αρκούντως φιλοσοφημένος, θα νιώθει μόνος μέσα σε χιλιάδες αν και δεν θα το πει ποτέ δημοσίως. Νιώθει ζήλεια ή φθόνο βλέποντας τους συντρόφους που μαζί έδρασαν, να κυκλοφορούν άνετοι ενώ ο ίδιος καίγεται στις φωτιές της κόλασης; Ή μήπως νιώθει ευγνωμοσύνη για την στήριξη τους, η οποία (εδώ που τα λέμε) δεν τους κοστίζει και τίποτα. Έλα ντε.

Νιώθει σίγουρος για το νομικό του οπλοστάσιο; Ελάτε τώρα, ξέρει πολύ καλά ότι πρωταγωνιστεί σε power game. Και στα παιχνίδια δύναμης και εξουσίας, τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις έχουν ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία. Κατάλαβε τουλάχιστον πόσο απότομη και τεράστια μπορεί να είναι η πτώση ενός ανθρώπου, από την παντοδυναμία στην απόλυτη αδυναμία; Πιστεύω πως ναι, απλώς άργησε. Νιώθει Βελουχιώτης που κάποτε θα μνημονεύεται δοξαστικά ή Τσοχατζόπουλος που θα τον θυμούνται αιωνίως ως όνειδος; Εύκολη η απάντηση, ως βέρος Καραμανλικός δεν είχε ποτέ ως πρότυπο του τους Πασόκους. Με τους αριστερούς, τα τελευταία χρόνια τα πήγαινε καλύτερα.

Πιστεύει ότι προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο και ηττήθηκε από υπέρτερες δυνάμεις ή απλώς ότι έδωσε μια προσωπική μάχη που δεν του βγήκε; Πιθανότατα και τα δυο, είναι πιο βολικό για τον ιδιωτικό του απολογισμό. Σκέφτεται καμιά φορά πόσο δίκιο είχε ο Ματθαίος στο «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις» ή θεωρεί ότι δεν τον αφορά; Θα σας γελάσω, αλλά πολύ θα θελα να το ξέρω.

Κοιμάται τα βράδια; Δεν ξέρω. Πάντως, εγώ στην θέση του θα ήμουν καθισμένος στο προσκέφαλο μέσα στο σκοτάδι και θα κάπνιζα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News