Εντάξει, η Σοβιετική Ένωση ήταν λογικό να λογίζεται πατρίδα του σοσιαλισμού. Για τους ορθόδοξους κομμουνιστές του Περισσού. Άντε και η μαοϊκή Κίνα για τα δεκάδες μαοϊκά γκρουπούσκουλα της μεταδικτατορικής περιόδου. Επίσης η Κούβα του Φιντέλ και του Τσε ή οι μικρές αλλά ηρωικές αναλαμπές των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής το ’60, το ’70 ή και το ’80. Ήξερα ομαδούλες που λάτρεψαν ως και την Αλβανία του Χότζα, ως παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε σοσιαλιστική και κομμουνιστική εκδοχή ανά τον κόσμο, είχε τον τρόπο της να βρίσκει ολίγους οπαδούς στην Ελλάδα.

Αλλά να επιχειρήσουν το «στέριωμα» του ελληνικού σοσιαλισμού μέσω του Λιβάνου, είναι από τ’ άγραφα. Στον πολυποίκιλο και πολύπλοκο αραβικό κόσμο ξέρετε, οι Λιβανέζοι είναι τοποθετημένοι στην κατώτατη βαθμίδα. Μήτε σκληροί αγωνιστές κατά του σιωνισμού, μήτε αντιμπεριαλιστές, μήτε ιδιαίτερα φανατικοί μουσουλμάνοι, μήτε με σοβαρές ιστορικές περγαμηνές, μήτε με ολοκληρωμένη εθνική συνείδηση, στα μάτια των υπόλοιπων Αράβων είναι ένα συνονθύλευμα από ισορροπιστές εμπόρους και αλλοτριωμένους νεόπλουτους. Τώρα, πως διάολο κατάφεραν αυτοί να μεταβληθούν σε σοσιαλιστική πατρίδα της κυβερνώσας ελληνικής Αριστεράς, είναι ένα βαθύ ιστορικό μυστήριο που θα επιλύσουν οι μελλοντικοί μελετητές του σοσιαλισμού.

Μα καλά, αυτός ο Παππάς κατέφυγε στους Λιβανέζους για να αλώσει το μιντιακό ελληνικό τοπίο και να καταλάβει τους αρμούς της εξουσίας; Τι είδους αλλόκοτη κολεγιά ήταν αυτή; Πούθε προέκυψε; Πώς στο καλό το σκέφτηκε; Στην βασιλεύουσα του μαύρου χρήματος και των εικονικών τιμολογίων που ονομάζεται Ελλάδα ο ισχυρότερος άνθρωπος της κυβέρνησης δεν μπόρεσε να βρει τρία εκατομμύρια, αλλά αναγκάστηκε να διαπλεύσει όλη την Ανατολική Μεσόγειο και να καταλήξει στον Λίβανο; Και μάλιστα σκόπευε να δώσει στους Λιβανέζους το μισό από τα τέσσερα κανάλια στα οποία θα έδινε άδεια με τον νόμο του;

Κι έπειτα λένε πως ο Παππάς ήταν ο Μένιος του Τσίπρα. Ανάρμοστη σύγκριση. Αν μη τι άλλο, ο Μένιος ήταν τετραπέρατος και καταφερτζής, σκληρός παίκτης, έμεινε στον αφρό από το 1964 ως το 1991 που πέθανε στο δικαστήριο. Ο Παππάς μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να τον πάρουν χαμπάρι ως κι οι πέτρες. Όποιος νταλαβερίστηκε μαζί του, τον κατέδωσε με αποδείξεις που ο ίδιος του χάρισε απλόχερα. Μα και μόνο το γεγονός ότι έβαλε στο παιχνίδι λιβανέζους εργολάβους εμπορικών κέντρων και λιμανιών, ήταν η απόλυτη απόδειξη ότι κινήθηκε με πλήρη άγνοια κινδύνου. Ο τύπος ήταν τελικά κίνδυνος-θάνατος για τον Αλέξη και την παράταξη του.

Βεβαίως, η σοσιαλιστική βιβλιογραφία εμπλουτίστηκε από την δράση του. Δίπλα στους μεγάλους Σοβιετικούς, δίπλα στους τριτοδιεθνιστές και τους ήρωες των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, δίπλα στους μεγάλους θεωρητικούς και στους ήρωες των απανταχού ταξικών αγώνων, ο Νίκος προσέθεσε ακόμα μια ψηφίδα. Τον μάταιο αλλά ωραίο αγώνα της λιβανέζικης κατασκευαστικής εταιρείας CCC για την εδραίωση του σοσιαλισμού σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Δεν ευοδώθηκε ο αγώνας, αλλά η ανάμνηση του θα εμπνέει τις επόμενες γενιές των αγωνιστών. Κάτι είναι κι αυτό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News