Εδώ βέβαια, η ανάμνηση τους δεν είναι και πολύ έντονη, μιας και η μόδα ήρθε για πολύ λίγο. Και σίγουρα, δεν κατάφερε να κάνει τόσο πάταγο όσο έκανε στην Αμερική. Αν από κάπου τη θυμόμαστε άλλωστε, είναι μέσα από τις αμερικανικές ταινίες περασμένων δεκαετιών, όπου οι σκηνές σε drive in κινηματογράφους ήταν τόσο συχνές, όσο συχνό ήταν στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο να γυρίζουν σκηνές σε μπουζούκια.

Στην Αμερική, η μόδα έφτασε στο απόγειο της τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Το 1958 λειτουργούσαν 4.063 drive in σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, ενώ χώροι όπως το «All Weather Drive In» στη Νέα Υόρκη, οι οποίοι χωρούσαν χιλιάδες αυτοκίνητα και είχαν μέσα εστιατόρια και παιδότοπους, ήταν το απόλυτο σημείο διασκέδασης της εποχής, αλλά και το ιδανικό μέρος για ραντεβού των νέων.

Στην Ελλάδα, το drive in εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 χωρίς όμως να προλάβει να ευδοκιμήσει. Λογικό, αφού το απαραίτητο συνοδευτικό της συγκεκριμένης διασκέδασης, το αμάξι, ήταν τότε ακόμη ένα άπιαστο όνειρο για πολλούς Έλληνες. Οι μεγαλύτεροι μπορεί να θυμούνται τον κινηματογράφο στην Αμμουδάρα της Κρήτης, ίσως τον πιο γνωστό της εποχής, το «Avanti» στον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής και το drive in της Μαλακάσας (νομίζω η γιγαντοοθόνη υπάρχει ακόμα εκεί). Και βέβαια, όλοι θυμόμαστε τη σκηνή όπου ο Θανάσης Βέγγος οδηγεί το βυτιοφόρο του σ’ έναν τέτοιο κινηματογράφο, στην ταινία «Από πού πάνε για τη χαβούζα», του 1984. Ήταν το «Athens Drive In» στη Λεωφόρο Κηφισίας.

Όπως και να έχει, η εμφάνιση της τηλεόρασης έδωσε το σήμα για το τέλος αυτής της διασκέδασης. Στην Αμερική, εκεί όπου οι κινηματογράφοι αυτοκινήτων γνώρισαν τρελό σουξέ, εκεί ξεκίνησαν αρχικά και να ξεπέφτουν, ώσπου κατέληξαν να παίζουν ταινίες ερωτικού περιεχομένου αποκτώντας κακή φήμη. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα.

Η πανδημία όμως άλλαξε τα δεδομένα. Όχι ότι δεν υπήρχαν σκηνές drive in και πριν, απλώς τις έβλεπες σποραδικά, στα πλαίσια ενός φεστιβάλ ίσως. Εδώ και λίγο καιρό όμως, ξεπηδούν όπου υπάρχει αλάνα. Ήδη έχουμε αρκετές τέτοιες σκηνές στην Αθήνα, ενώ σε κάποιες απ’ αυτές μπορείς να παρακολουθήσεις, εκτός από ταινίες, και stand up comedy ή συναυλίες.

Χαμός γίνεται και στις υπόλοιπες χώρες. Στην Αμερική, οι μερικές εκατοντάδες μόλις κινηματογράφοι αυτοκινήτων που έχουν απομείνει, είδαν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται ξανά τους τελευταίους μήνες. Στην Ευρώπη, η μόδα αναβιώνει επίσης. Στην Κολωνία της Γερμανίας, δημιουργήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ πενήντα τέτοιοι χώροι, στην Εσθονία μετέτρεψαν ένα αδρανοποιημένο λόγω πανδημίας αεροδρόμιο σε κινηματογράφο, ενώ στην Κοπεγχάγη πραγματοποιήθηκε σε drive in μέχρι και θρησκευτική λειτουργία. Στη Γερμανία έχουν δημιουργηθεί και δεκάδες drive-in ντίσκο. Προσέρχεσαι με το αμάξι σου, ακούς μουσική και πίνεις, αρκεί να μην είσαι αυτός που μετά θα κρατήσει το τιμόνι.

Δεν ξέρω αν η μόδα του drive in ήρθε για να μείνει, αλλά σίγουρα είναι το μεγάλο hit του φετινού καλοκαιριού παγκοσμίως, όπου η ασφάλεια έρχεται σε πρώτο πλάνο και η κοινωνική αποστασιοποίηση ορίζει τους κανόνες της διασκέδασης. Το να παρακολουθείς κάτι μέσα από τον ιδιωτικό μικρο-χώρο του αμαξιού σου, τώρα μοιάζει πιο ελκυστικό από ποτέ. Και όπως λένε όσοι έζησαν την εμπειρία, βρίσκεις τρόπους να εκφραστείς και να συντονιστείς με τους άλλους θαμώνες. Δεν μπορείς να χειροκροτήσεις, αλλά πατάς την κόρνα, αναβοσβήνεις φώτα και κουνάς τους υαλοκαθαριστήρες. Κι έτσι γεννιέται ένα είδος επικοινωνίας, που αποδεικνύεται άκρως δημιουργική και διασκεδαστική.

Πάμε σινεμά λοιπόν. Φέτος το θερινό, βγαίνει και με ρόδες.

ΥΓ. Το 1933 στο Νιου Τζέρσεϊ, ο πωλητής αυτοκινήτων Ρίτσαρντ Χόλινγκσχεντ έστησε ένα πανί στο δρόμο μπροστά απ’ το σπίτι του για να προβάλει ταινία, με εισιτήριο 25 σεντς ανά αμάξι. Η ιδέα του προήλθε απ’ την επιθυμία να καθίσει η εύσωμη μητέρα του άνετα, γιατί δεν μπορούσε να βολευτεί στα καθίσματα των σινεμά. Κι έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος drive in κινηματογράφος της ιστορίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News