Το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις δεν θα μπορούσε να κατατεθεί πριν από δέκα χρόνια. Ακόμα και αν στη χώρα δεν έπεφτε η σκιά της οικονομικής κρίσης, τα κοινωνικά αντανακλαστικά θα κλωτσούσαν σαν θυμωμένο άλογο. Αλλωστε ακόμα και σήμερα, πολλές πτυχές της συλλογικής συμπεριφοράς υιοθετούν κώδικες της πρώιμης Μεταπολίτευσης.

Ασφαλώς θα ήταν αδύνατο να συνταχθεί επί ΣΥΡΙΖΑ καθώς η κυβερνώσα Αριστερά δεν θα ήθελε να πάρει από το πρόσωπο της τον φερετζέ του ριζοσπαστισμού. Κατατίθεται τώρα, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μάλιστα με καθυστέρηση -η εξαγγελία από την υλοποίηση απέχουν ένα χρόνο. Πολλές φορές σε αυτή τη χώρα το αυτονόητο εμφανίζεται ως υπερβατικό. Και, μεταξύ μας, το πιθανότερο είναι μέχρι να φτάσουμε στην πλήρη και ομαλή εφαρμογή του, να περάσουμε από πολλές αναταράξεις. Θα ακολουθήσουν διαμαρτυρίες, θα κλείσουν δρόμοι, κάποιες μέρες ο Μεγάλος Περίπατος θα ποτιστεί από χημικά. Αλλά και στη συνέχεια θα δούμε διάφορα, αυτό είναι βέβαιο. Πορείες που θα κινούνται έξω από το γράμμα του νόμου, συλλήψεις συνδικαλιστών «διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις» και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή, μετά από μερικά χρόνια, το νέο πλαίσιο θα ενσωματωθεί στην καθημερινότητα και θα λειτουργήσει περίπου όπως και ο αντικαπνιστικός νόμος.

Θέμα συνταγματικών και πολιτικών ελευθεριών δεν τίθεται, μη λέμε ανοησίες. Αν κάπου εγείρεται αντίστοιχο θέμα, αφορά όλους όσους βρίσκονται έξω από το σώμα της πορείας και το αντικείμενο της διαμαρτυρίας. Είναι δίκαιο το αίτημα για τον Οτσαλάν, αλλά όταν κλείνει η Βασιλίσης Σοφίας έξω από τη Βουλή, η θέση του φυλακισμένου ηγέτη δεν βελτιώνεται. Επιδεινώνεται η θέση του μποτιλιαρισμένου στη συμβολή με την Αλεξάνδρας -για την ακρίβεια δεν αλλάζει καθόλου, μένει η ίδια για ώρα. Αν μάλιστα το μετρήσεις με κυνισμό, αντιλαμβάνεσαι ότι πολύ σπάνια το κλείσιμο του κέντρου οδηγεί στο άνοιγμα μίας λύσης για το πρόβλημα. Διότι είναι και τα προβλήματα πολλά, δεν προλαβαίνουν να λυθούν όλα. Μόνο τον Μάιο και τον Ιούνιο στο κέντρο της Αθήνας έγιναν 130 συγκεντρώσεις με κλείσιμο δρόμων. Οι «προοδευτικές» φωνές στα social διαμαρτύρονται για το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία που προκαλεί ο Μεγάλος Περίπατος, αλλά δεν βρίσκουν λέξη να πουν για την ταλαιπωρία που φέρνουν κινητοποιήσεις για λογικά ή παράλογα αιτήματα. Λάθος, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παράλογα αιτήματα. Στην Ελλάδα όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι.

Το νομοσχέδιο είναι σωστό και λογικό επειδή δίνει σε κάθε κινητοποίηση χώρο που αντιστοιχεί στον όγκο της συμμετοχής. Ουσιαστικά διαθέτει χώρο ανάλογα με τη σοβαρότητα του αιτήματος που αντιπροσωπεύει. Οι πενήντα θα μείνουν στο πεζοδρόμιο, οι πέντε χιλιάδες θα πάρουν όλον τον δρόμο. Αυτό δεν είναι κατασταλτικό. Είναι κανόνας στοιχειώδους σεβασμού προς τον συμπολίτη που, ας το παραδεχθούμε, δεν του καίγεται καρφάκι για τα αιτήματα μας. Επίσης η ανάθεση καθηκόντων περιφρούρησης στους διοργανωτές της πορείας είναι λογική. Όποιος έχει αντίρρηση, ας ζητήσει από το ΠΑΜΕ να του κάνουν φροντιστήριο. Ενδεχομένως να υπάρχει θέμα με την αποζημίωση για τυχόν φθορές -δεν μπορεί να ευθύνονται, ας πούμε, οι καθαρίστριες για την εμφάνιση μπάχαλων που θα σπάσουν στάσεις.

Είναι πάντως μία κουβέντα που κάποια στιγμή θα πρέπει να ξανακάνουμε στο μέλλον, όταν το νέο πλαίσιο θα ενταχθεί στην καθημερινότητα μας -τώρα η καθημερινότητα αναγκάζεται να ενταχθεί στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων. Και πρέπει να την ξανακάνουμε γιατί τότε, όχι πολύ μακριά από σήμερα, οι εικόνες των πενήντα ανθρώπων που κλείνουν το κέντρο της πόλης, θα δείχνουν σχεδόν πρωτόγονες. Μακρινές, άσχετες με την εποχή, όσο και τα ρούχα των ανθρώπων στο οδόστρωμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News