Πολλές φορές μού έχει τύχει. Να ακούσω ένα «μαμά» και να γυρίσω αυτόματα λες και αναφέρεται σε μένα. Σε ετούτο το «μαμά», έσπευσε να στρέψει το κεφάλι αυτόματα ο κόσμος όλος. Ενα «μαμά» σπαρακτικό, παιδιού επίκληση κι ας ήταν ενός τεραστίων διαστάσεων άνδρα. Ολα στη ζωή τελειώνουν όπως αρχίζουν. Να υπήρχε και η αγκαλιά… Πόσο μόνος! Ενα «μαμά» που έλιωσε την άσφαλτο, εκεί που έφυγε η ψυχή του, μια επίκληση αρχέγονη, ες αεί. Πώς θα κοιμάται τα βράδια της; Οι μάνες τα σηκώνουν όλα, ευθύνη τους. Πόσα έγιναν σε λίγες μέρες! Πώς κινήθηκε ο κόσμος! Τελικά είναι, είμαστε ζωντανοί! Καταλαβαινόμαστε!

Το «δεν αναπνέω» τράβηξε από τον γιακά τα «δεν αναπνέουμε» μιας πλανητοχώρας και άπλωσε… Πώς ο ενικός έγινε πληθυντικός… Πώς εκείνος ο κοκκινοκαψαλιασμένος, ο μάγκας, ο υπερόπτης, που όλα θαρρεί τα κρατάει στα χέρια του, βρέθηκε να φυγαδεύεται στα υπόγεια του Λευκού τού Οίκου; Και για τα λίγα δευτερόλεπτα που έτρεμε το φυλλοκάρδι του, για τα λεπτά ενός επιτέλους «φοβάμαι»… Κι ας το επικάλυψε…

Κάτι τέτοιοι κάνουν τους μάγκες και τους αστείους και όταν ακόμα φοβούνται. Αλλά φοβήθηκε. Σίγουρα φοβήθηκε. Και ίσως η προσωπική του Barbie να του θύμωσε φοβισμένη. Γιατί εκείνη ξέρει από φόβο, σίγουρα καλύτερα από εκείνον. Μπορεί επιτέλους να ξεκουνηθούν και οι Δημοκρατικοί. Τι να λέει ο θυμός για τον πρόεδρο και τον λαϊκισμό, αν απέναντί του παρατάσσεις στρατεύματα στυγνού ελιτισμού και ψεκάζεις «Καρντασιανισμό».

Γέφυρες σώζουν τον κόσμο. Θα αντιληφθούν; Ενας ιός και σκορπίσαμε όλοι! Θα πιάσουν τα υπονοούμενα των καιρών; Η ανεργία θερίζει. Σπουδαία σπορά θυμού. Γνωρίσαμε και δυο βλέμματα. Ενα του πάγου. Εκείνον τον ακυρωμένο άνθρωπο που πίεζε με το πόδι του και δεν καταλάβαινε Χριστό. Κούφιος. Ολος σακάτης. Σακάτης με εξουσία. Δεν υπάρχει πιο καταστροφικό κοκτέιλ τρόμου. Κι έχει τέτοιους πολλούς. Τέσσερις εναντίον ενός, μόνο και μόνο σε ένα «τίποτα» περιστατικό. Αλλά για τη δική τους άθλια «χάρη» δεν θα ονομάσω ποτέ «μπασκίνι», ούτε «μπάτσο» κανέναν αστυνόμο. Γιατί θα νιώσω ξεφτίλα την ώρα του κινδύνου μου να παρακαλώ βοήθεια και γιατί η απαίτησή μου από την πολιτεία είναι να εκπαιδεύει σωστά τους λειτουργούς του νόμου για να προστατεύουν και να υπερασπίζονται. Απαιτώ υγιείς, γιατί μου είναι απαραίτητοι.

Αυτό επίσης έδειξε ο θάνατος του Φλόιντ. Τους αρρώστους αλλά και τους υγιείς. Οπως ο Αρτ Ασιβίντο, αρχηγός της αστυνομίας του Χιούστον, με μια ιστορικής σημασίας φράση: «Θα ήθελα να πω στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, εκ μέρους όλων των αρχηγών των τμημάτων της χώρας, αν δεν έχεις κάτι εποικοδομητικό να πεις, κράτα το στόμα σου κλειστό, σκάσε». Και πιο κάτω: «Βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή ανδρών και γυναικών αστυνομικών στην ηλικία των 20 και κάτι ετών».

Ζήσαμε και τις διαδηλώσεις. Αγριες αρχικά… Και πώς αλλιώς όταν βράζει θυμός; Αλλά με συγκίνησαν βαθιά όσοι βγήκαν μπροστά, με αίσθηση της ευθύνης αλλά και της αναγέννησης, για να κατευθύνουν σωστά τον θυμό, να είναι γόνιμος. Οπως έπραξε η οικογένεια του Φλόιντ, παρά το δράμα τους. Και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης υπερασπιζόμενος την κόρη του που συμμετείχε στις διαδηλώσεις… Αλλά αντίστροφα, σιχάθηκα –ακόμα μια φορά– τα δικά μας. Ξεκίνησα με τον γιο μου. Χρέος μας. Και… Τα γνωστά «Ομάδα διαδηλωτών (τι προσφώνηση!) άρχισε να πετάει πέτρες προς τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες απάντησαν με χημικά. Ακολούθησε μαζική ρίψη μολότοφ».

Παραδώσαμε ιερές διαμαρτυρίες σε «παιδάκια» που θέλουν να ξεχαρμανιάσουν, γαμώντας γενικώς, αποκομμένοι αιωνίως από τα ειδικώς.

Ζήλεψε η ψυχή μου τη διαδήλωση στο Μπρούκλιν με τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής ανάμεσα στο πλήθος. Οι μέρες μας… Αγριες, δραματικές, μαύρες… Μα μέσα από το μαύρο του σκότους… Κάτι, κάτι, κάτι… Ενα «μαμά» στην άσφαλτο, εκεί που ξεψύχησε ένας άνθρωπος, εκεί που τον δολοφόνησαν. Ενας θάνατος. Λες μια γέννα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News