Η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Γράφεται όμως και με αναστεναγμούς. Συνήθως οδύνης. Ενίοτε και ανακούφισης. Άνοιξαν οι ουρανοί στην Αττική και αρκετοί κοίταξαν ψηλά, μήπως πέσει κανένα ευρώ από το πακέτο των 60 δισ. Κανονικά θα έπρεπε να κοιτάξουν και λίγο προς τα πίσω, αφουγκραζόμενοι την ηχώ από τα αναθέματα κατά της Ευρώπης και τις τολμηρές προτάσεις για έξοδο από την Ευρωζώνη. Και τότε μπορεί να ακούσουν και τον αναστεναγμό ανακούφισης.

Προσπαθήστε, λοιπόν, να φανταστείτε πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν το αντιευρωπαϊκό θυμικό της προηγούμενης δεκαετίας είχε μετουσιωθεί σε πράξη. Αν λέγαμε, βρε αδερφέ, να ακολουθήσουμε εκείνες τις ρηξικέλευθες προτάσεις του Καμμένου, του Λαφαζάνη, του Λαπαβίτσα, μαζί με τις αγορεύσεις του Κατρούγκαλου και του Ευκλείδη στους Αγανακτισμένους. Αν ο Αλέξης άκουγε τη φωνή του λαού στο δημοψήφισμα και άφηνε τον Γιάνη να μας δείξει πώς τελειώνει το έργο. Η Ελλάδα εκτός Ευρώπης, στη δίνη μίας εσωτερικής κρίσης, με την πίεση του Μεταναστευτικού. Και μετά, πανδημία. Δεν θα ήταν, απλώς, failed state. Θα έκλεινε με σφραγίδα του ΟΗΕ, όπως διαλύονται κάτι εμπορικά καταστήματα με απόφαση Πρωτοδικείου.

Το ευρωπαϊκό πακέτο επανεκκίνησης σε συνδυασμό με το επικείμενο ΕΣΠΑ δίνουν δύο πολύ ωραία και ηχηρά χαστούκια στους αντιευρωπαϊστές, ειδικά στην «ψεκασμένη» εκδοχή τους. Και τους στέλνουν βαθιά μέσα στις τρύπες τους, να υπολογίσουν πόσα τρισεκατομμύρια δραχμές θα κόστιζε το εθνικό πρόγραμμα ανασύνταξης. Ας κόστιζε και 800 τρισ. Το μηχάνημα στον Χολαργό θα δούλευε συνέχεια.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Θα αποτυπωθεί στα πολιτικά αντανακλαστικά ολόκληρης της ηπείρου. Μπορεί η Ευρώπη να μην τελειώσει με τον λαϊκισμό, αλλά θα τον στριμώξει στα σχοινιά. Ένα αντίστοιχο μήνυμα εξέπεμψε και η πανδημία: ωραία τα κακαρίσματα των διάφορων πολύχρωμων πετεινών, αλλά όταν πλακώσουν οι λύκοι και οι αλεπούδες, χρειάζεται ένα στιβαρό χέρι για να πιάσει το δίκανο.

Ακόμα δεν έχει γίνει πλήρως ορατό, αλλά η εικόνα θα καθαρίσει στο μέλλον. Η εμπειρία της πανδημίας και τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα ενισχύσουν τον συστημικό χαρακτήρα των επιλογών που κάνει το πολιτικό ακροατήριο. Εντάξει, εννοείται ότι η συγκυρία ευνοεί τον Μητσοτάκη, του επιτρέπει να βλέπει προς δεύτερη τετραετία και προκαλεί μία κάποια αμηχανία στην αντιπολίτευση. Κυρίως, όμως, εξουδετερώνει τον λαϊκισμό και τις φωνές που θέλουν να ακούγονται ως ριζοσπαστικές. Κοινώς τελειώνουμε, έστω προσωρινά, από τον περιθωριακό τσαρλατανισμό και τις εξαλλοσύνες.

Το κρίσιμο θέμα, βέβαια, είναι πώς θα αξιοποιηθούν αυτά τα χρήματα. Ο μηχανισμός θα είναι επιτελικός, στο Μαξίμου, με την αρωγή του καθηγητή Πισσαρίδη. Ωραία. Το πρόβλημα, όμως, δεν βρίσκεται τόσο στην πολιτική βούληση και στον σχεδιασμό, όσο σε υπηρεσιακό επίπεδο. Υπάρχει, δηλαδή, ένα ολόκληρο γραφειοκρατικό σύστημα που δεν ξέρει να δουλεύει κάτω από αντίστοιχες απαιτήσεις. Ισως η ανασύνταξή του να είναι το σημείο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουν όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News