Ολος ο κόσμος γνωρίζει ποιος πολεμά ποιον στη Λιβύη και με την άμεση βοήθεια τίνος. Ξέρει, ακόμη, ότι και άλλες χώρες, λ.χ. ευρωπαϊκές ή αραβικές, έχουν συμφέροντα στην περιοχή και διαλέγουν να υποστηρίξουν διπλωματικά κάποιον από τους αντιμαχομένους κρίνοντας βάσει των δικών τους οικονομικών ή εθνικών συμφερόντων (και σε σχέση με την απειλή που συνιστά για όλους τους γείτονές της η αποχαλινωμένη Τουρκία).

Αυτό που είναι κάπως άγνωστο είναι το σχέδιο που έχουν οι Κινέζοι για τη Λιβύη. Διότι και αυτοί κάνουν τους υπολογισμούς τους, αφού μέσω της οικονομικής άνθησης, μπορούν να θεωρούν πως έχουν και γεωστρατηγικά συμφέροντα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Πράγματι, η Κίνα δεν παίζει με όπλα στην παρούσα φάση του Εμφυλίου στη Λιβύη, αλλά ασκεί επιρροή εμμέσως. Το 2011 απείχε από την ψηφοφορία στο Σ.Α. του ΟΗΕ για την έγκριση της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης στον Καντάφι. Ηταν ένδειξη ουδετερότητας, κάτι που με τον καιρό έγινε σταθερή επιλογή. Οι επενδύσεις του είδους «οικονομική διείσδυση» ήταν η μαγιά που φούσκωσε τη γενικότερης στόχευσης κινεζική διπλωματία του εμπορίου.

Η Κίνα αντιτάχθηκε σθεναρά στην εκστρατεία κατά του Καντάφι. Μαζί του είχε κλείσει καλές συμφωνίες ανοικοδόμησης και αυτός της έδινε πετρέλαιο. Μέχρι το 2011, η Κίνα είχε 75 εταιρείες αξίας 18,8 δισ. δολαρίων στη Λιβύη. Εκεί ζούσαν 36.000 κινέζοι που δούλευαν σε 50 μεγάλα έργα υποδομής. Και πέρα από τις εισαγωγές λιβυκού πετρελαίου που έκαναν, οι Κινέζοι συμμετείχαν ως επενδυτές στη βιομηχανία πετρελαίου της αραβικής χώρας. Μία στρωμένη δουλειά.

Η απόρριψη του πρότζεκτ του ΝΑΤΟ για τον Καντάφι οδήγησε την Κίνα αρχικά σε σύγκρουση με τις νέες δυνάμεις που αναρριχήθηκαν στην εξουσία. Κατόπιν, όμως, οι Κινέζοι φρόντισαν να αναπτύξουν φρέσκους δεσμούς με όλους τους ντόπιους πρωταγωνιστές στο λιβυκό σκηνικό, επιδιώκοντας μόνιμη παρουσία στη Λιβύη. Εξισορρόπησαν και τις αντιθέσεις τους με τον Αραβικό Σύνδεσμο και με την Αφρικανική Ενωση, δύο διακρατικούς οργανισμούς που υποστήριξαν τη στρατιωτική επέμβαση κατά του Καντάφι. Τώρα οι Κινέζοι κρατούν ίση απόσταση από τον Σαράζ και από τον Χαφτάρ.

Αν και συνεργάζονται με την κυβέρνηση της Τρίπολης, με τους «αναγνωρισμένους» δηλαδή, έχοντας συνάψει πετρελαϊκές και εμπορικές συμφωνίες, ξεκίνησαν και επαφές με την πλευρά Χαφτάρ. Επειδή (νομίζουν ότι) είναι καλοί έμποροι, δεν αποκλείουν κανέναν από τα σχέδιά τους, και ο λόγος είναι ο εξής: οι εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου δεν έχουν ακόμη σκιαγραφήσει το πρόσωπο του χαμένου…

Eτσι, μέσα στην πανδημία του κορονοϊού η Λιβύη του Σαράζ ήταν μία από τις 82 χώρες στις οποίες η Κίνα έστειλε υγειονομικό υλικό δουλεύοντας το πρότζεκτ της «διπλωματία της μάσκας». Την ίδια ώρα πούλησε επιθετικά drones στα Εμιράτα ώστε μέσω αυτών να φθάσουν στα χέρια της Λιβύης του Χαφτάρ. Τίμιες φιλανθρωπικές και εμπορικές δουλειές, από μία χώρα που θέλει να επωφεληθεί από τη συγκυρία σε πρώτη φάση, και κατόπιν από τα όποια τετελεσμένα.

Πάντως ό,τι και να γίνει στη Λιβύη, η Κίνα την πρόσβαση στην αφρικανική ενδοχώρα την έχει εξασφαλισμένη από τη μεγάλη συμφωνία που φρόντισε να κλείσει με το Τζιμπουτί, στο Κέρας της Αφρικής, όπου έχει χτίσει ήδη το πολεμικό λιμάνι της: μία μεγάλη ναυτική βάση που αναμένει τον ελλιμενισμό των κινεζικών αεροπλανοφόρων. Γιατί λοιπόν να τη νοιάξει την Κίνα ποιος θα κερδίσει τον πόλεμο στη Λιβύη; Θα δουλέψει με τον οποιονδήποτε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News