Οσο το υγειονομικό σκέλος της κρίσης υποχωρεί και έρχεται μπροστά η οικονομική πλευρά της, τόσο η φιγούρα του Σωτήρη Τσιόδρα πάει προς τα πίσω για να δώσει την θέση της στα κοντινά πλάνα του Χρήστου Σταϊκούρα. Είναι ο υπουργός οικονομικών που μπήκε στο υπουργείο του μιλώντας για ανάπτυξη του 2,5-4% και τώρα παλεύει για να μην δει ύφεση μεγαλύτερη του 8-10%. Ζόρικο πράγμα.

Τον βλέπω και τον ακούω στις τηλεοράσεις, στην Βουλή, στα ραδιόφωνα. Δεν είναι καινούργια πολιτική φάτσα, αλλά τώρα τον ξανακοιτάζω από την αρχή. Διάολε είναι ο πρωταγωνιστής, πάνω στις πλάτες του οποίου ακουμπάμε υποχρεωτικά για να αποφύγουμε το φούντο και -ίσως- να ρεφάρουμε κάτι τις από την ζημιά που μας έφερε ο κορονοϊός. Κι όσο τον βλέπω, τόσο αναρωτιέμαι. Εχει τόσο ψυχρό αίμα όσο φαίνεται; Είναι ο μυαλό του τόσο γεμάτο κουτάκια γεμάτα νούμερα και τόσες άλφα, βήτα, γάμα υποπαραγράφους;

Είναι τελικά τόσο ανήμπορος να πει κάτι που δεν είναι τεχνοκρατικό; Να πει κάτι που έχει μια σταγόνα συναίσθημα; Δεν ζητώ κάποιο πειστικό ανεβοκατέβασμα της φωνής την ώρα της συνέντευξης ή κάποιες εμφαντικές κινήσεις των χεριών του παράλληλα με την ομιλία του, αυτά είναι too much. Μια απλή ανθρώπινη γκριμάτσα μπροστά στην κάμερα αναζητώ, ανεπαίσθητη έστω, που θα δείξει ότι κάτω από το τεχνοκρατικό πρόσωπο πάλλεται κάποιος μυς που έχει σχέση με το ενδότερο συναίσθημα του ανθρώπου.

Θα μου πείτε ότι τέτοιους καιρούς, στο υπουργείο Οικονομικών θέλουμε άνθρωπο που ξέρει οικονομική πολιτική και όχι ηθοποιό που παίζει στην Επίδαυρο. Χρειαζόμαστε κάποιον που παίζει τους αριθμούς στα δάκτυλα και ξέρει τα βιβλία του κράτους σαν παλιός λογιστής εμπορικού μαγαζιού της δεκαετίας του ’60. Σύμφωνοι, όμως ακόμα και οι αριθμοί μπορούν να αποκτήσουν μια κάποια λαϊκότητα αν χρησιμοποιηθούν με μαστοριά. Αλλιώς αποπνέουν μια ψύχρα που σε παγώνει, ενώ εσύ αναζητάς μια αχτίδα ήλιου να σε ζεστάνει.

Θα μου ξαναπείτε ότι στην κατάσταση που είμαστε δεν έχουμε ανάγκη από έναν ρήτορα Δημοσθένη που θα λέει τα περίφημα «ουκ αισχύνει ω Αισχύνη, η της πόλεως αισχύνη, καταισχύνεις αισχύνης». Εδώ χρειαζόμαστε έναν ψυχρό Τζορτζ Μάρσαλ, ο οποίος θα ανακοινώσει χωρίς φιοριτούρες ότι δίνει τόσα δισ. δολάρια δωρεάν βοήθεια στην χώρα για να σταθεί στα πόδια της. Μα ακριβώς επειδή ο Σταϊκούρας δεν έχει πίσω του τα γεμάτο χρηματοκιβώτιο του Μάρσαλ, θα χρειαζόταν ίσως και καμιά γκριμάτσα ή κάποιο ευφυές λογοπαίγνιο. Ετσι για το γαμώτο, μπροστά στο κύμα της μουρμούρας που αρχίζει σιγά-σιγά να αναθρώσκει προς τους ελληνικού ουρανούς.

Δηλαδή προτιμάς έναν Τσακαλώτο, θα ρωτήσετε, που χαριτολογούσε ευφυώς μιλώντας για σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο που έκαναν άλμα εις ύψος, αλλά μετά σου ‘παιρνε το 80% του εισοδήματος σου σε φόρους και εισφορές; Οχι βέβαια, όμως ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο υπάρχουν 3.000 χρώματα. Οταν όλοι οι επαγγελματίες μπαίνουν στην σειρά για να απαιτήσουν παραπάνω χρήμα, δεν αρκεί μόνο μια απάντηση για πρωτογενή και δευτερογενή χρηματοδοτικά εργαλεία. Δεν τους αρκούν αυτά, αφήστε που δεν θέλουν κιόλας να τα καταλάβουν.

Θα μπορούσε ο υπουργός να απλώσει τα χέρια, να γλυκάνει λίγο τις σκληρές γωνίες του προσώπου και να πει το απλό «μακάρι να είχα 100 δισ. να μοιράσω, όμως δεν έχω τόσα δυστυχώς». Είναι πολλοί που θα το καταλάβαιναν και μερικοί που θα το αποδέχονταν. «Τώρα, μαθήματα επικοινωνίας στον Σταϊκούρα κάνεις;» θα με ρωτήσετε. Όχι, απλώς επισημαίνω την οριακή αποτελεσματικότητα των excel, αν επιστρατεύονται ως μοναδικό όπλο για την υποστήριξη μιας ολόκληρης κυβερνητικής πολιτικής.

Αν μη τι άλλο, εμείς οι παλιότεροι είχαμε ζήσει έναν αυτοδίδακτο διδάκτορα της πολιτικής επικοινωνίας που λεγόταν Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Όταν η ανέγερση της περιβόητης βίλας της Εκάλης απ’ τον Ανδρέα και την Δήμητρα είχε δημιουργήσει σάλο στην κοινή γνώμη, ο Βαγγέλης καθάρισε το παιχνίδι με μια μόνο φράση: «Ε όχι του κερατά, δεν θα πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλόσπιτο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News