Την Αντέλ την ξέρετε. Το ότι έχασε πολλά κιλά, το ξέρετε κι αυτό, το πιθανότερο, μιας και έχει πήξει ο τόπος από δημοσιεύματα που το αναπαράγουν. Ξαφνικά, το μόνο που ακούς να λέγεται πια για εκείνη είναι το ποσό πολύ αδυνάτισε. Λες και δεν υπάρχει άλλο νέο, τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο να αναφέρουν, λες και σταμάτησε η καριέρα της, όλα πια περιστρέφονται γύρω από το πόσο λεπτή έχει γίνει.

Εχει κολλήσει η βελόνα. Και η αλήθεια είναι ότι κολλάει κάθε φορά που μια διάσημη γυναίκα έχει μια μεγάλη αυξομείωση στο βάρος της. Απασχολεί τόσο πολύ τα μέσα και το κοινό και γίνεται αντικείμενο τόσο έντονου σχολιασμού, που είναι να απορείς: πόσο κολλημένοι είμαστε πια με τα κιλά των άλλων; Λυσσάμε και με τα περισσότερα, λυσσάμε και με τα λιγότερα.

Φυσικά, δεν παύουμε ποτέ να σχολιάζουμε το βάρος κάποιου με πικρόχολα σχόλια και ειρωνεία. Παχαίνει, τον κατακρίνουμε. Αδυνατίζει, τον κατακρίνουμε και πάλι. Το ίδιο συνέβη και με την Αντέλ. Κάποιοι βρίσκουν αρνητικό το ότι αδυνάτισε τόσο και της το προσάπτουν σαν λάθος. Αμέτρητες ανοησίες έχουν ειπωθεί για το νέο βάρος της και τη μεταμόρφωση της εικόνας της, αποδεικνύοντας ότι το body shaming είναι πανταχού παρόν και δεν γλιτώνει κάνεις από αυτό, ό,τι και να γράφει η ζυγαριά του.

Η αντίδρασή μας στην αδυνατισμένη Αντέλ έδειξε και πόσο υποκριτές είμαστε στο θέμα των κιλών και της εμφάνισης. Από τη μία επαινούμε όσους (κυρίως όσες) δηλώνουν καλά με τα περισσότερα κιλά τους, από την άλλη σπεύδουμε να θαυμάσουμε με υπερβάλλοντα ζήλο τους υπέρβαρους που αδυνατίζουν, σημειώνοντας ότι τώρα είναι πολύ καλύτεροι και πιο όμορφοι από πριν.

Κάτι τέτοιο συνέβη κάτω από την πιο πρόσφατη φωτογραφία που η Αντέλ ανήρτησε την ημέρα των γενεθλίων της, ανοίγοντας μια συζήτηση σχετικά με το πόσο διπρόσωπα αντιμετωπίζουμε την απώλεια βάρους των plus size γυναικών και γενικότερα, όλων των γυναικών. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Γιατί είναι γελοίο να δηλώνουμε οπαδοί του μότο «τα πάχη μου τα κάλλη μου», κι όταν βγαίνουν τα πάχη από την εξίσωση, το αποτέλεσμα να μας φαίνεται πιο ελκυστικό.

Την ίδια στιγμή, αναπτύσσεται κι ένας ακόμα γελοίος παραλογισμός που προσδίδει αρνητικό πρόσημο στην απώλεια βάρους. Κατά κάποιο τρόπο, είναι σαν να θεωρούμε προδοσία την απόφαση μιας υπέρβαρης διάσημης γυναίκας, να περάσει σε μια άλλη, ελαφρύτερη κατηγορία. Σαν να την κατηγορούμε ότι λιποτάκτησε από το πρότυπο του plus size που πρέσβευε, και που με τόσο κόπο προσπαθούμε να ενισχύσουμε έναντι των τέλειων αναλογιών που μας κρατούν δέσμιους σε μια εξιδανικευμένη εικόνα.

Η αλήθεια είναι ότι η Αντέλ εκπροσωπούσε αυτό το πρότυπο και ως υπερ-διάσημη που είναι, λειτουργούσε και ως σύμβολο: το ταλαντούχο, υπέρβαρο κορίτσι που κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο. Πόσο λογικό είναι όμως να μας πληγώνει η απόφασή της να μην είναι πια το καμπυλωτό κορίτσι που ήταν; Κι όμως, τα σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες της φανερώνουν ότι κάποιοι έτσι το βλέπουν, σαν πλήγμα για τον αγώνα υπέρ του «body positive», του κινήματος δηλαδή που (ορθά) προσπαθεί να προωθήσει μια πιο θετική σκέψη γύρω από το σώμα.

Με αφορμή την κριτική που γίνεται στην Αντέλ, θα πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε αν στην προσπάθειά μας να απενοχοποιήσουμε το επιπλέον βάρος, φτάνουμε τελικά στο άλλο άκρο, να το αγιοποιήσουμε. Δεν είναι κακό να έχουμε πάνω μας μερικά κιλά παραπάνω, αλλά δεν είναι κακό και το να επιθυμούμε να απαλλαγούμε από αυτά. Το να θες να είσαι ελαφρύτερος, δεν είναι μόνο θέμα εικόνας, αλλά και θέμα διάθεσης και υγείας. Πολλές φορές, είναι κυρίως θέμα υγείας.

Αντί να περιορίζουμε την προσοχή και τον σχολιασμό μας στο πόσο άλλαξε η δίαιτα της αναλογίες της κάθε διάσημης, και πώς δείχνει πια το σώμα της στο μικρό μαύρο φόρεμα που φοράει, ας σκεφτούμε πόσο πιο ανάλαφρη μπορεί να νιώθει, πόσο πιο ευκίνητη και πόσο πιο υγιής. Γιατί, τελικά, εκεί είναι η ουσία του ντιμπέιτ μεταξύ των περισσότερων και των λιγότερων κιλών: δεν έχει σημασία ποιά είναι καλύτερα για την εμφάνισή μας, αλλά ποιά είναι καλύτερα για την υγεία μας.

ΥΓ. Νομίζω ξέρουμε όλοι τη σωστή απάντηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News