Με την πανδημία ο Εμανουέλ Μακρόν αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα προσωπικής αξιοπιστίας, αφού οι τελευταίες έρευνες (Ipsos, Elabe, Ifop) δείχνουν ότι οι Γάλλοι, σε μεγάλο ποσοστό (από 60% μέχρι 62%), δεν είναι ικανοποιημένοι με την πολιτική της κυβέρνησής του, ούτε την εμπιστεύονται για την πρέπουσα διαχείριση της «επιστροφής στην κανονικότητα».

Σε μια χώρα που πλέον χαρακτηρίζεται από την «αυξανόμενη δυσπιστία απέναντι στους κυβερνώντες», η πανδημία μπορεί να αποβεί μοιραία για τον μακρονισμό λέει η Le Monde σε άρθρο-ανάλυση με την υπογραφή του Ζεράρ Κουρτουά: «Tα Κίτρινα Γιλέκα είχαν κλονίσει το οικοδόμημα, αλλά ο κορονοϊός θα το διαλύσει σε κομμάτια». Επειδή ο γάλλος πρόεδρος δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει το πλεονέκτημα της συγκυρίας, δηλαδή ότι ηγείται της χώρας σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της.

O γαλλικός λαός είναι απογοητευμένος από το πολιτικό προσωπικό σε βάθος χρόνου, από την εποχή του Σιράκ, του Σαρκοζί και του Ολάντ, από «τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και από την ανικανότητα στην επίλυση των προβλημάτων». Ο Μακρόν, στα δύο χρόνια της προεδρίας του, «δεν τα πήγε και πολύ καλύτερα» από αυτούς, αφού «εναντίον του έχει συγκροτηθεί ένα μέτωπο απόρριψης ισχυρό, ανθεκτικό και με εκδικητικό χαρακτήρα» λέει ο αρθρογράφος υπονοώντας, πέρα από τις ακρότητες των Γιλέκων, και τις αντιδράσεις που ορθώθηκαν στο πρόγραμμα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.

Υπάρχει ένας κανόνας στην Πέμπτη Δημοκρατία, λέει ο Κουρτουά: «Η εικόνα του προέδρου διαμορφώνεται με την άνοδο στο αξίωμα» και αποτυπώνεται στη λαϊκή συνείδηση «με ανεξίτηλο τρόπο». Μόλις ύστερα από έξι μήνες στον θώκο, «ο Σιράκ ήταν ο ψεύτης, ο Σαρκοζί ο καυχησιάρης, ο Ολάντ ο εραστής. Και τώρα ο Μακρόν είναι ο αλαζών. Καρικατούρες, βέβαια, όλα αυτά. Αλλά έτσι είναι».

Υπάρχει και κάτι ακόμη: «Η πανδημία και οι χειρισμοί αντιμετώπισής της αποτέλεσαν την άρνηση των αρχών του μακρονισμού» λέει το άρθρο. Ο πρόεδρος που υποσχόταν να τελειώσει την αναποτελεσματικότητα της προεδρίας, αναγκάστηκε να ασχοληθεί με λάθη και παραλείψεις της διοίκησής του, με καθυστερήσεις. Αυτός ο φιλελεύθερος, που έκανε σημαία του την ατομική χειραφέτηση του καθενός, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια τεράστια ανάγκη για συλλογική προστασία. «Αναγκάστηκε να ζητήσει και τη βοήθεια των δημάρχων, των περιφερειακών συμβουλίων, αν και πιστεύει στην ‘κάθετη δύναμη’ της διοίκησης». Είδε τους «εργαζομένους στον τομέα της υγείας, τους ταμίες, τους εργάτες στην αποκομιδή των σκουπιδιών» να γίνονται αυτοί «οι νέοι ήρωες του έθνους».

Ο αρθρογράφος φρονεί ότι η πανδημία κατάφερε ένα προσωπικό πλήγμα στον Μακρόν, «ένα βάναυσο σοκ» ιδεολογικής υφής. Αφού «αυτός ο νεαρός πρόεδρος είχε πειστεί ότι το πεπρωμένο της Γαλλίας είναι να αγκαλιάσει τη νεωτερικότητα» και η πανδημία έφερε στο προσκήνιο «την πιο ανησυχητική αρχαϊκή κρίση». Καθώς «ο θάνατος είχε εξαφανιστεί από τη συλλογική μας φαντασία, τώρα ξαφνικά αναδύεται ως απρόβλεπτη πραγματικότητα, τρομερά μεταδοτική και, προς το παρόν, μη ελεγχόμενη από την επιστήμη».

Πόσες ελπίδες έχει ο Μακρόν να αντιστρέψει την καθοδική πορεία του; Λίγες, λέει ο Κουρτουά και θυμάται έναν άλλον, επιτυχημένο όμως, γάλλο πρόεδρο, τον Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος επικαλούνταν τη συνδικαλιστική τάξη, τη συνοχή της χώρας, την εθνική ενότητα. Φαίνεται ότι ο Μακρόν πάει τώρα να τον μιμηθεί. «Εντάξει, ο αρχηγός του κράτους δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Η στρατηγική για την εθνική ομοψυχία είναι και η μόνη ελπίδα να βγούμε από αυτήν την κρίση» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News