Πριν μερικές εβδομάδες, σε ένα προηγούμενο σημείωμα για την «Ευθύνη της αντιπολίτευσης» υποστήριξα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απαντήσει στο δίλημμα αν θα καταθέσει πλήρες σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας και κατ’ επέκταση της χώρας ή θα ακολουθήσει το διχαστικό δημαγωγικό δρόμο της οξύτητας, επιχειρώντας να διαμορφώσει ένα αντι-δεξιό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση. Πριν αλέκτορα φωνήσαι ήρθε η απάντηση.

Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να μην πάει στην εκδήλωση για τα θύματα της Marfin, μολονότι θα παρίσταται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι αποκαλυπτική για το τι σηματοδοτούν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική του ομάδα: όχι μόνο μαρτυρά την αμηχανία στην οποία βρίσκονται, μη μπορώντας να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, σύγχρονο και ελπιδοφόρο στον οποίο θα μπορέσει ο μέσος έλληνας πολίτης να προσβλέπει μετά την πανδημία του κορονοϊού, αλλά φανερώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα ντεμοντέ κόμμα προσκολλημένο σε απαξιωμένους τακτικισμούς του παρελθόντος.

Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την τελετή μνήμης για τα θύματα της Marfin, καταδεικνύει και δικαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός εξουσίας, συμπεριφέρεται μόνο αντισυστημικά –δεν μπορεί αλλιώς. Αυτό δεν είναι κακό όταν είσαι στο 3%, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση, έχει ρόλο και υποχρεώσεις σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός. Και το χούι της αντισυστημικότητας δεν φεύγει από τον αρχηγό του και τους πιστούς συνοδοιπόρους του. Επιλέγοντας αποχή ήταν αναμενόμενο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να επικρίνουν ακόμα και την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για… ιδιοτέλεια (!), επειδή στο μήνυμά της για την επέτειο του εμπρησμού της Marfin δεν αναφέρθηκε στις ευθύνες των ιθυνόντων της τράπεζας και αρκέστηκε να δηλώσει πως πρέπει να εκλείψει ο διχασμός και η μισαλλοδοξία.

Οσο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει –και απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα έχει ξανά σύντομα τους μηχανισμούς εξουσίας– του είναι αδύνατον να επιδείξει πολιτικό έρμα και στρατηγική. Αρκείται σε θεαματικές τακτικιστικές επιδείξεις δυσπροσαρμοστικότητας στη νέα πολιτική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε.

Γιατί να μην πάει ο κ. Τσίπρας στα αποκαλυπτήρια της πλακέτας για τα τρία θύματα της Marfin; Τι θα του κόστιζε να σταθεί δίπλα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό της χώρας και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς; Γιατί να μη συμμετάσχει ως μέρος του πολιτικού κόσμου στην τελετή μνήμης, προτιμώντας να πάει στο σημείο, θαρρείς στα κρυφά, νωρίς το πρωί του Σαββάτου, δυόμισι ώρες πριν;

Αυτά τα ερωτήματα είναι ίσως και η καλύτερη… απάντηση σε όσους προτείνουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κάνει εκλογές. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αυτοαπομονώνεται και αυτοχειριάζεται, γιατί ο κ. Μητσοτάκης να ταλαιπωρήσει τη χώρα; Γιατί να χρειαστεί να πάρει ρίσκο; Πολιτικά κυριαρχεί και ο αντίπαλός του το ομολογεί, εμπράκτως, όχι στα λόγια. Ασε που πάει περίπατο η ούτως η άλλως αναφορά- πομφόλυγα του κ. Τσίπρα περί αναπόφευκτων εκλογών.

Ταυτόχρονα αποδεικνύονται γραφικότητες τα περί μετώπου των προοδευτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα η διακαής επιθυμία για συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής. οι του ΣΥΡΙΖΑ στερούνται πολιτικής πρότασης και στηρίζονται απλά στην αντιδεξιά πεποίθηση. Ή, καλύτερα, σε αντι-Μητσοτακική αντίληψη. Η δε παρουσία της Φώφης Γεννηματά στην εκδήλωση του Σαββάτου ενταφιάζει πλήρως τέτοιες ελπίδες καθώς δείχνει ότι το Κίνημα Αλλαγής έχει επιλέξει σε ποιο γήπεδο θα παίξει καθώς και τον αυτόνομο και αυτοτελή τρόπο με τον οποίο θα δράσει.

Συνιστούν παράλληλα και μήνυμα για εκείνους στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς που καλλιεργούν και τρέφονται από ανάλογα σενάρια μόνο και μόνο έχοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια (;) αντι-δεξιά πεποίθηση.

Η αντισυστημικότητα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται και στη Βουλή, δείχνοντας ότι δυσκολεύεται να αποδεχθεί κανόνες ομαλής κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Για να ρεφάρει από την αμηχανία του στη συζήτηση για την επόμενη μέρα της καραντίνας, όπου έγινε εμφανές πως ο κ. Τσίπρας υστέρησε τόσο έναντι του κ. Μητσοτάκη όσο και έναντι της κυρίας Γεννηματά, αποχώρησε προσχηματικά από τη συνεδρίαση απλώς διαφωνώντας με το νομοσχέδιο για το περιβάλλον .

Ολα αυτά επιβεβαιώνουν τη παροιμία: Γέρικο γαϊδούρι δεν μαθαίνει νέα περπατησιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News