Τη δεκαετία των ’60s, των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων και των κοινωνικών αναταραχών, το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) σπανίως διέκοπτε το πρόγραμμά του για να μεταδώσει κάποια αθλητική είδηση. Σχεδόν ποτέ, αν δεν ήταν για ποδόσφαιρο. Αλλά, στις 8 Σεπτεμβρίου 1960 έκανε μια εξαίρεση. Το «χρυσό» της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, στην ιστιοπλοΐα, ήταν το πρώτο μετάλλιο που κατακτούσε η χώρα μετά το 1912, όταν ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας είχε φέρει από τη Στοκχόλμη ένα «χρυσό» (στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς) και ένα «χάλκινο» (στο άλμα εις ύψος άνευ φοράς). Ηταν «το γεγονός της χρονιάς».

«Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ανεδείχθη Ολυμπιονίκης! Επρώτευσεν με το σκάφος του “Νηρεύς” και του απενεμήθη το χρυσούν μετάλλιον, ενώ ανεκρούετο ο Εθνικός Υμνος και έκλαιεν όλη η βασιλική οικογένεια», ανέφερε, μεταξύ άλλων, το έκτακτο ανακοινωθέν. Οι δύο συναθλητές του, Γεώργιος Ζαΐμης και Οδυσσέας Εσκιτζόγλου, δεν ήταν παρά μόνο το πλήρωμα του… καπετάν-Γκλύξμπουργκ. Δύο Ολυμπιονίκες που τους «έκλεψαν» τη δόξα.

Ο Ζαΐμης, που «έφυγε» από τη ζωή την Πρωτομαγιά, ήταν ένας «μάχιμος» ιστιοπλόος, με διακρίσεις στα πανελλήνια πρωταθλήματα, που το 1964 κατέκτησε την 8η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο (με τον Εσκιντζόγλου και τον Μαγουλά), κι έλαβε μέρος και στο Μεξικό (1968).

Ηταν, επίσης, τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Τέως. Ο Εσκιντζόγλου, που πέθανε τον Αύγουστο του 2018, ήταν ακόμη πιο έμπειρος: πέντε φορές πρωταθλητής Ελλάδας, πρωταθλητής Ευρώπης και Μεσογειονίκης. Οκτώ χρόνια μεγαλύτερος από τον Τέως. Ο Κωνσταντίνος είχε την ιστιοπλοΐα για χόμπι, για να ξεφεύγει από τη ρουτίνα της κοσμικής του ζωής. Αλλά, είχε ένα προσόν που δεν διέθεταν οι άλλοι δύο: ήταν εν αναμονή Βασιλιάς.

Σε πείσμα κάθε αθλητικού κανόνα, αλλά και της λογικής, επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, στην ιστιοπλοΐα με σκάφη τύπου «Ντράγκον». Κλήθηκε να επιλέξει ο ίδιος τους συναγωνιστές του (κι όχι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή) και, φυσικά, διάλεξε τους καλύτερους: τον Ζαΐμη και τον Εσκιντζόγλου. Ως αναπληρωματικό μέλος του πληρώματος πήρε μαζί του την πριγκίπισσα Σοφία, που, επίσης, έκανε ιστιοπλοΐα από μικρή. Ορίστηκε πηδαλιούχος -κάτι σαν κυβερνήτης-, αλλά και σημαιοφόρος της αποστολής των 48 ελλήνων αθλητών στους Αγώνες. Ηταν, μόλις, 20 ετών.

Το σκάφος με τους δύο αθλητές καριέρας, και τον τρίτο… εκ προσωπικοτήτων, διαγωνίστηκε από τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου στον Κόλπο της Νάπολης. Και την Τετάρτη 7 του μήνα το ελληνικό πλήρωμα τερμάτισε στην πρώτη θέση της γενικής κατάταξης, με 6.733 βαθμούς, αφήνοντας δεύτερους τους Αργεντινούς και τρίτους τους Ιταλούς. Ηταν το πρώτο από τα τρία χρυσά μετάλλια της Ελλάδας στην ιστιοπλοΐα, σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Την επομένη, 8 Σεπτεμβρίου 1960, έγινε η τελετή της απονομής στο γραφικό λιμάνι της Σάντα Λουτσία, στη Νάπολη. Χρυσό μετάλλιο πήραν, φυσικά, και ο Ζαΐμης με τον Εσκιντζόγλου, όμως ο Πρόεδρος της Ιταλίας, Τζιοβάνι Γκρόνκι, έκανε τον κόπο να ταξιδέψει ως εκεί για να χαιρετίσει και να συγχαρεί μόνον τον Κωνσταντίνο, με τη Φρειδερίκη δίπλα στον γιο της να χύνει δάκρυα χαράς.

Το Παλάτι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτήν την επιτυχία, για να φτιασιδώσει την εικόνα του Διαδόχου. Οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων σημαιοστολίστηκαν και φωταγωγήθηκαν. Οι εφημερίδες γέμισαν τα πρωτοσέλιδά τους με τα «ντεσού» του θριάμβου, και με δηλώσεις όπως αυτή του (τότε) Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Εν τω προσώπω του Διαδόχου ετιμήθη το όνομα της Ελλάδος. Εκφράζω την χαράν και την υπερηφάνειάν μου». Οι άλλοι δύο Ολυμπιονίκες μας ήταν κομπάρσοι σε αυτό το «σόου». Σχεδόν… αόρατοι στο αεροδρόμιο, όπου
εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, της Εκκλησίας και των Ενόπλων Δυνάμεων υποδέχτηκαν το αεροπλάνο της επιστροφής από τη Ρώμη, στις 12 Σεπτεμβρίου, αλλά και πολλά βήματα πίσω από τον Κωνσταντίνο στην παρέλαση που στήθηκε στο Σύνταγμα για την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.

Εκτοτε, ο Τέως δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την ιστιοπλοΐα. Ξαναβρέθηκε στο ίδιο σκάφος με τον Ζαΐμη και τον Εσκιτζόγλου 50 χρόνια αργότερα, σε μια επετειακή εκδήλωση του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος. Τους αδίκησε. Τους καταδίκασε να μείνουν στην Ιστορία ως «το πλήρωμα του Γκλύξμπουργκ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News