Ο Αλέξης είναι πολύ τσαντισμένος. Δεν πά’ να είναι Μεγαλοβδομάδα, αυτός τα χει πάρει στο κρανίο. Φάνηκε και από το tweet του ανήμερα του Επιτάφιου θρήνου: «Ο κος Μητσοτάκης είναι υπόλογος για όσα γίνονται σε μια περίοδο που υποφέρουν άνθρωποι. Πρέπει να δώσει απαντήσεις και να αφήσει τα “ζαβαρακατρανέμια”… Και θα τον φέρω στη Βουλή, θέλει δεν θέλει, να δώσει απαντήσεις. Καλή Ανάσταση!».

Τόσο ασυνάρτητες και πανικόβλητες ευχές, δίνει μόνο κάποιος που έχει χάσει εντελώς το έρμα του. Οσοι έχουν πρόσβαση στην Κουμουνδούρου εξηγούν ότι η οργή του οφείλεται στο «μαξιλάρι» και στον τρόπο που (δεν) το χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Απαιτεί εξηγήσεις, λέει, για την τύχη του μαξιλαριού που μας κληροδότησε η διακυβέρνηση του, για αυτό άλλωστε και το γραφείο Tύπου του ΣΥΡΙΖΑ δύο μέρες νωρίτερα είχε βγάλει έγγραφη προειδοποίηση προς την κυβέρνηση ότι «θα λογοδοτήσει». Προσέξτε, όχι ότι «θα ελεγχθεί» όπως είναι το αυτονόητο, αλλά «θα λογοδοτήσει». Η απόφαση του δικαστηρίου της Κουμουνδούρου έχει ήδη εκδοθεί.

Κι εγώ κάποτε, στα γυμνασιακά μου χρόνια, είχα φάει τρεις μέρες αποβολή για κάποια ταρζανιά που είχα κάνει μέσα στην τάξη. Σίγουρος ότι ο αγρότης πατέρας μου θα με ξυλοφόρτωνε μόλις μάθαινε το κατόρθωμα μου, ήμουν τόσο φοβισμένος και τσιτωμένος, που ξέσπασα με κλωτσιές και σφαλιάρες πάνω στην κατσίκα μας, η οποία με είχε… τσαντίσει επειδή δεν με ακολουθούσε πειθήνια καθώς την τραβούσα με το σχοινί για να την πάω στον στάβλο.

Ο Αλέξης, ως γνήσιο παιδί του αστικού ιστού και όχι των λιβαδιών, στη θέση της κατσίκας έβαλε το μαξιλάρι. Το γεγονός ότι κάθε δημοσκόπηση που βλέπει το φως της δημοσιότητας αυξάνει τα ποσοστά αποβολής του από το πολιτικό προσκήνιο, είναι ντιπ άσχετο με τον θυμό του. Το μαξιλάρι είναι που τον εξοργίζει και τον οδηγεί ολοταχώς προς τον κατήφορο της περιόδου 2012-15. Οχι η πολιτική του απαξίωση που γίνεται ολοφάνερη σε κάθε έρευνα της κοινής γνώμης.

Το οποίο μαξιλάρι –εδώ που τα λέμε– μοιάζει με ολόγραμμα. Αχραντο, αμόλυντο, άσπιλο, ανέγγιχτο, παίρνει κάθε φορά την μορφή και το περιεχόμενο που του δίνει αυτός που το χρησιμοποιεί στην επιχειρηματολογία του. Νούμερα και υποδιαιρέσεις τους εξακοντίζονται εκατέρωθεν, δισεκατομμύρια πάνε κι έρχονται, δεσμευμένα δάνεια του ESM αναμειγνύονται φύρδην μίγδην με αποθεματικά δημοσίων οργανισμών και δήμων, παλιότερα κρατικά αποθέματα γίνονται ένας χυλός με χρήματα που πήραμε από τωρινές εκδόσεις ομολόγων, τέλος πάντων χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα.

Ξεχειλώνει σαν ακορντεόν, ανάλογα με τον οργανοπαίκτη. Ο Τσίπρας το τεντώνει μέχρι τα 50 δισ. ευρώ (τα οποία μάλιστα μοιράζει εμπροσθοβαρώς), κάτι τύποι στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ορκίζονται ότι από το εσωτερικό της μαξιλαροθήκης ξεσκαρτάρονται το πολύ τρία δισ., αν βγουν από τη μέση ανελαστικές υποχρεώσεις του κράτους που προκύπτουν από υπογραφές υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ. Αντε βγάλε άκρη. Φυσικά, επιβάλλεται μια συζήτηση στη Βουλή, όπου θα ακουστούν τόσοι πολλοί αριθμοί, ημερομηνίες, ποσοστά και ερμηνείες, που η εικόνα θα συσκοτιστεί ακόμα χειρότερα.

Εγώ απ’ όλα τούτα κρατώ την οργή του Αλέξη πριν το «Καλή Ανάσταση», ως το μόνο χειροπιαστό δεδομένο της συγκυρίας. Ολα τα άλλα είναι άδηλα και ρευστά. Κρατώ επίσης το «ζαβαρακατρανέμια» που αναφέρει στο tweet του, λεκτικό απότοκο της πολιτικής σύγχυσης που τον διακατέχει, μπροστά στην πιθανότητα να του μπουμπουνίσει τίποτα εκλογές ο Κυριάκος το φθινόπωρο και να τον στείλει αδιάβαστο. Τις οποίες εκλογές ο Πρωθυπουργός διαψεύδει κατηγορηματικά. Αυτό κι αν είναι ύποπτο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News