Είναι κάτι σαν νόμος: οι χειρότεροι γιατροί (ευτυχώς λίγοι) εκβιάζουν τα λεφτά, οι κακοί γιατροί επιζητούν τα λεφτά, ενώ οι καλοί αρκούνται στα κλινικά ή εργαστηριακά επιτεύγματά τους. Καμιά φορά, σε ιδιαίτερες συνθήκες όπως είναι οι σημερινές, ο Τύπος θυμάται τους τελευταίους. Τους συγχαίρει, τους ανάγει σε πρότυπα. Καλά κάνει.

Στο εξώφυλλό του το αμερικανικό περιοδικό Time επέλεξε να βάλει τη φωτογραφία ενός ιταλού αναισθησιολόγου, του Φραντσέσκο Μενκίζε, 42 χρόνων, που εργάζεται στη ΜΕΘ του νοσοκομείου της Ραβένα. Η λογική του Time ήταν «να τιμηθούν οι ήρωες της πρώτης γραμμής», έτσι προβάλλει «ιστορίες θαρραλέων εργαζομένων που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να σώσουν τη δική μας».

Το πλάνο του φωτογράφου είναι κοντινό, επικεντρωμένο σε μία μορφή καλυμμένη από την ειδική στολή και την κατάλληλη μάσκα προστασίας. Αυτό που ο αναγνώστης μπορεί να δει είναι το έντονο, «προσηλωμένο» στον φακό (δηλαδή στο καθήκον) βλέμμα του γιατρού. Υποδηλώνεται έτσι η συγκέντρωση στην επιτακτική δουλειά, η εγρήγορση και η αποφασιστικότητα.

Ο ίδιος ο Μενκίζε, γιατρός πολύ επικίνδυνης ειδικότητας ακόμη και σε κανονικές συνθήκες και όχι απλώς στις έκτακτες, λέει στο Time ότι στη διασωλήνωση όλοι οι παρόντες εκτίθενται στα σταγονίδια του ασθενούς. Ενα είναι αυτό το δεδομένο.

Το δεύτερο είναι η αγχώδης εργασία, πάντα υπό πίεση, ωστόσο «ποτέ πριν δεν ήταν όπως τώρα». Εχει επίγνωση ο γιατρός: «Δεν υπάρχει έλλειψη προστατευτικών συσκευών, αλλά, φυσικά, όλοι φοβόμαστε μήπως μολυνθούμε».

Και από προσωπική ζωή, γιατρέ, πώς πάνε τα πράγματα;

«Το πιο προφανές αποτέλεσμα του στρες που έχω είναι ότι δεν κοιμάμαι καλά. Δουλεύω τις ίδιες ώρες όπως και πριν, 40 την εβδομάδα, όμως τώρα οι απαιτήσεις είναι περισσότερες. Οι μισοί και πλέον από τους διασωληνωμένους δεν τα καταφέρνουν, έτσι η οδυνηρότερη πτυχή κάθε θανάτου είναι αυτή: ότι οι συγγενείς δεν μπορούν να δουν τους αγαπημένους τους για τελευταία φορά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News