Ο άνθρωπος με το χαμόγελο. Ετσι τον καταχώρισα στην ψυχή μου. Ενισχύθηκε και από το γεγονός ότι σε όλες τις φωτογραφίες του που δημοσιοποιούνταν, φορούσε γυαλιά, άρα δεν μπορούσα να διακρίνω τα μάτια του, το βλέμμα του παρά μόνο, καθαρό χαμόγελο! Ο άνδρας για τον οποίον σας μιλάω, μου είναι παντελώς άγνωστος. Αλλά εκείνο το ζεστό χαμόγελο, πληρότητας και γαλήνης, έφτανε και παραέφτανε για να καταγραφεί, δικός «μου» άνθρωπος.

Το λέω και κομπιάζω συγκίνηση. Το όνομά του ανάμεσα στους αναχωρήσαντες για το μεγάλο ταξίδι… One way ticket, φίλε μου. Ουρανός. Ελληνας θύμα του κορονοϊού. Εξήντα κάτι ετών. Ολες οι φωτογραφίες του, τον έδειχναν σε ταξίδια. Και πού δεν είχε φτάσει! Πάθος του η ορειβασία, έλεγαν. Από βουνοκορφή σε βουνοκορφή. Τι Ανταρκτική και τι Κιλιμάντζαρο… Ταξίδια! Ταξίδι! Δηλαδή… Να προλάβουμε ένα «γεια» στον κόσμο, πριν τον αποχαιρετήσουμε για πάντα. Να προλάβουμε ένα «γεια». Πολλά «γεια» πρόλαβε. Και μια άλλη σκέψη! Το θέμα στη ζωή είναι μην πεθάνουμε, πριν πεθάνουμε. Ετούτος έζησε. Κι ας μην τον γνωρίζω, είμαι βέβαιη. Ετούτος έζησε!

Ο άνθρωπος με το χαμόγελο ή, μπορεί, το χαμόγελο με τον άνθρωπο… Με παρέσυρε να αναμετρήσω ταξίδια. Ουουου! Το «είχα» μέσα μου το ταξίδι από τη γέννησή μου. Δεν χρειάζεται να γράψω Σεϋχέλλες για να σας εντυπωσιάσω. Αυτά τα αποστειρωμένα σκηνικά δεν τα «είχα». Είναι σαν τις σκηνοθετημένες ερωτικές βραδιές. Αυτές με τα κεράκια και τις οργανωμένες ατμόσφαιρες, όπως οργανωμένες εκδρομές. Η έκπληξη έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις.

Θα θυμάμαι πάντα την Αλβανία, ελάχιστο χρόνο αφού άνοιξε τα σύνορά της… Ξέρεις τι είναι να σου δοθεί η ευκαιρία να δεις μια χώρα να γεννιέται; Και ξαφνικά σε κάθε γωνιά, έβλεπες ανθρώπους να ζυγίζονται απορημένοι και έναντι βέβαια πληρωμής. Η πιο επικερδής μπίζνα! Οι ζυγαριές!

Θα θυμάμαι το Μαρόκο. Και την έρημο. Εκείνη η γυναίκα στη σκηνή με το μαρκαρισμένο βλέμμα. Μια γυναίκα-μια κατσίκα-ένα πρόβατο-δυο τρία παιδιά. Τη Φεζ και εκείνο το «Αλλάχ ακμπάρ» που νομίζεις ότι βγαίνει από τα σπλάχνα της γης.

Θα θυμάμαι την Ιαπωνία και τις ανθισμένες κερασιές, το Κιότο, τους Ιάπωνες που καθόρισαν τη ζωή μου. Το πολύβουο, πολύχρωμο Κάιρο εκατό φορές. Εκείνο το παιδί που έκανε κούνια σε σκουπιδότοπο της Ινδίας και δεν έχω ακούσει πιο δυνατό γέλιο. Και εκείνο το θλιβερό κοριτσάκι με ένα κραγιόν που ξεχείλιζε από τα χείλη της και περίμενε άνδρες να λιώσουν την οντότητά της. Θα θυμάμαι τη Σύμη και εκείνο το αργοκίνητο βαρκάκι μας και το κρεβάτι μας, ένα με τη θάλασσα. Την Βαρσοβία και εκείνο το δείπνο. Τη νύχτα στην Κρακοβία. Στην Πράγα. Τη λίμνη Μπλεντ με βροχή στη Σλοβενία. Το Παρίσι και πάλι το Παρίσι και τα ψηλοτάβανα δωμάτια μέσα από τα παράθυρα το βράδυ. Και τα Ζαγοροχώρια. Η ψυχή μου στα Ζαγοροχώρια. Και την ωραιότερη οδική διαδρομή St. Bernard. Δώσε μου χιλιόμετρα με αυτοκίνητο! Και η Υδρα και το νησάκι μου… Η Τήνος «μου» πάντα! Και και και και…

Γράφω… Θυμάμαι… Στιγμές, σκηνές, μυρουδιές, γεύσεις, βλέμματα, αγάπες και καβγάδες, θλίψη και χαρά… Γελάω, χαμογελάω, συγκινούμαι, μελαγχολώ, κουνάω το κεφάλι για όσα σπουδαία ζήσαμε και για όσα χαραμίσαμε μερικές φορές. Δυο μας. Τρεις μας. Τέσσερίς μας. Μοναχικά, οχλαγωγικά, παρεΐστικα. Ξαφνικά. Τα πιο αγαπημένα μου ταξίδια είναι τα «ξαφνικά». Ευλογία της ζωής μου ο σύντροφος και οι φίλοι που συμμαχούν στο «Πάμε;» με αυτοματισμό ενός «Φύγαμε!». Και βέβαια υπάρχουν και τα ταξίδια εν στάσει. Εχω κάνει κάτι τέτοια ταξίδια! Και μποτιλιαρισμένη έχω κάνει πολλά. Σιγά μην ξοδέψω θυμό σε μποτιλιάρισμα! Αυτά τα αφήνω για τον σύντροφό μου που έχει περίσσευμα… Η έκπληξη, το ταξίδι, παραφυλάει σε κάθε στιγμή… Ταξίδι. Κοίτα δίπλα σου, λίγο πιο εκεί… Ακόμα και «εδώ μέσα» που λες ότι έχεις κλειστεί. Ακόμα και στη διαδρομή, που νομίζεις ότι την έχεις βαρεθεί ως δήθεν γνώριμη. Ανυποψίαστε!.. Τι σε περιμένει!.. Τα ταξίδια και τα μάτια μας. Να προλάβουμε ένα γεια.

Καλό ταξίδι και στον άγνωστό μου άνδρα. Τον άνδρα με το όμορφο χαμόγελο. Γαλήνης και πληρότητας. Κι ας πέθανε νέος… Τόσο νέος! Αλλά έζησε! (Δεν εξυπακούεται)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News