H Ματίνα Στεβή – Γκρίντνεφ, εκ των συντακτών του εξόχως δυσφημιστικού άρθρου των Νew York Times για την Ελλάδα (εδώ) –το οποίο χρησιμοποίησε μέχρι και ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου για να κάνει μαθήματα ανθρωπισμού και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον έλληνα ομόλογό του, Νίκο Δένδια, μέσω Τwitter– δηλώνει θυμωμένη…

Δηλώνει θυμωμένη για μία «μικρή» παράλειψη στο άρθρο, το οποίο κατηγορούσε την Ελλάδα ότι υποχρεώνει τους παράνομα εισερχόμενους στο έδαφός της στον Εβρο «να ζουν σαν ζώα». Η παράλειψη αφορούσε μία από τις βασικές πηγές των συντακτών. Τη μαρτυρία του ανθρώπου όπου βασίστηκε η όλη ιστορία περί του «ελληνικού Γκουαντάναμο» στο χωριό Πόρος, του φοβερού black site, κατά τον ισχυρισμό  των NYT, όπου κακομεταχειρίζονται τους αλλοδαπούς που περνούν τα σύνορα και συλλαμβάνονται από τις ελληνικές αρχές.

Η πηγή αυτή, όπως μας ενημέρωσε ο εκ των συντακτών, δημοσιογράφος Πάτρικ Κίνγκσλεϊ (Patrick Kingsley (δείτε κάτω τη σχετική ανάρτησή του στο Twitter), δεν ήταν ακριβώς πρόσφυγας συρο-κουρδικής καταγωγής, αλλά τελικά (και) τούρκος υπήκοος.

Our story sparked a firestorm in Greece, much of it ignoring our reporting of Turkish violations

But one claim was fair: We didn't mention a source's dual nationality. We've now added it

This was my fault. I did the interview, & I didn't clarify thishttps://t.co/eAdWW87BPS pic.twitter.com/X5NkzgEkn6

— Patrick Kingsley (@PatrickKingsley) March 13, 2020

To βαρυσήμαντο άρθρο των New York Times δηλαδή βασίστηκε σε έναν «Κούρδο της Συρίας» ονόματι Σομάρ Ελχιουσεγίν (προφανώς δεν είναι το πραγματικό του όνομα), ο οποίος όμως, όπως απέδειξε και ο συγγραφέας –και ιδιαίτερα ευαίσθητος σε θέματα προστασίας αιτούντων άσυλο– Απόστολος Δοξιάξης, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας από εκατοντάδες τροφοδότες της τουρκικής προπαγάνδας. Και όσα είπε για το «μυστικό κέντρο» του Εβρου τα «κατάπιαν αμάσητα» οι δημοσιογράφοι των New York Times και τα παρουσίασαν ως ΓΕΓΟΝΟΤΑ στη διεθνή κοινή γνώμη, κατασυκοφαντώντας την Ελλάδα (ενώ μάλιστα δεχόταν και δέχεται επίθεση στα σύνορά της).

Ετσι λοιπόν, με ανάρτησή της στο Facebook, η ελληνίδα δημοσιογράφος και συνάδελφος του κύριου Κίνγκσλεϊ στους ΝΥΤ, Ματίνα Στεβή – Γκρίντνεφ, δηλώνει τώρα θυμωμένη για την «παράλειψη» του συναδέλφου της που  «έθεσε υπό αμφισβήτηση την έρευνά μας, κυρίως στην Ελλάδα» (σ.σ. έχει γίνει αποδέκτης εκατοντάδων επικριτικών σχολίων στο Τwitter, εκ των οποίων ορισμένα δυστυχώς έφθασαν ή και ξεπέρασαν τα όρια του bullying).

«Κανένας δεν έχει θυμώσει περισσότερο από εμένα για την παράλειψη του συναδέλφου μου στο ρεπορτάζ μας, η οποία έχει διορθωθεί, αλλά έθεσε υπό αμφισβήτηση την έρευνά μας, κυρίως στην Ελλάδα. Το τίμημα της διαφάνειας είναι ότι πρέπει να αναλαμβάνουμε την ευθύνη και να δεχόμαστε τις συνέπειες όταν γίνονται ολισθήματα. Γι’ αυτό ευχαριστώ φίλους και αγνώστους που προσέγγισαν τη δουλειά μας με (επι)κριτική ματιά», έγραψε η Στεβή – Γκρίντνεφ, προσπαθώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, αφού με «όχημα» τη δημοσιογραφική -υποτίθεται- έρευνα και τη διεισδυτική ματιά των έμπειρων -υποτίθεται (πάντα)- δημοσιογράφων των Νew York Times, προσέφερε (η ίδια και οι συνάδελφοί της) ένα πρώτης τάξεως όπλο στην τουρκική μηχανή προπαγάνδας.

Για λόγους ιστορικής καταγραφής της αποκαθήλωσης του «βαρυσήμαντου» άρθρου των ΝΥΤ που εξελίχθηκε σε μπαντιέρα κατασυκοφάντησης της Ελλάδας από το καθεστώς Ερντογάν, παρατίθεται απόσπασμα του άρθρου-απάντηση από τον Απόστολο Δοξιάδη στην αμερικανική εφημερίδα υπό τον τίτλο «Εμείς, οι αναγνώστες, είμαστε ανόητοι – οι New York Times έκαναν τεράστια γκάφα κάνοντας αναφορά στην κρίση των ελληνοτουρκικών συνόρων».

«Aυτό που διέφυγε της προσοχής των καλών δημοσιογράφων είναι ότι ο κύριος Σομάρ Ελχιουσεγίν, όπως ο ίδιος αναφέρει το όνομά του, σύμφωνα με την τουρκική ορθογραφία, είναι στην πραγματικότητα ένα «golden boy» του τουρκικού κράτους.

The site exists but it's not what you say, just a police station. As for Somar's Turkish nationality, which you hid, it's crucial. As is the fact that he is one of Erdogan's organisers of the storming of Greek borders. You're a sore loser Mr. Kingsley. https://t.co/rWT57mAlIU

— Apostolos Doxiadis (@apdox) March 14, 2020

Κι ότι, αν και είναι κουρδοσυριακής καταγωγής, είναι τούρκος πολίτης, ο οποίος παρουσιαζόταν τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία ως ο τέλειος μετανάστης, δείχνοντας τα θαύματα που μπορεί να κάνει η αφομοίωση των μεταναστών και προσφύγων από την τουρκική κοινωνία. Φυσικά, για να είναι «golden boy» του τουρκικού κράτους, σήμερα, σημαίνει να είναι «golden boy» της τουρκικής μηχανής προπαγάνδας ενός αδίστακτου δικτάτορα».

Ποιος είναι ο «φτωχός πρόσφυγας» που επικαλείται το ρεπορτάζ

Αξίζει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτόν τον νέο κύριο, τον ίδιο που παρουσιάστηκε στο άρθρο του New York Times ως ένας φτωχός πρόσφυγας προσπαθώντας να έχει μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, έχοντας ξεφύγει από τη φρίκη του πολέμου στη Συρία.

Το 2017, ο κύριος Ελχιουσεγίν έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο Karamanoglu Mehmetbey, στην πόλη Καραμάν , της νότιας Τουρκίας, για να σπουδάσει μηχανικός σε θέματα ενέργειας, στο πλαίσιο διεθνών ανταλλαγών. Το όνομά του είχε ήδη «τουρκοποιηθεί» από την στιγμή που έδωσε κατατακτήριες εξετάσεις.

Και πολύ σύντομα ξεχώρισε, ως ειδική περίπτωση, ένας άνθρωπος που μπορούσε να εργαστεί υπέρ του κράτους (και για λογαριασμό του).

Στην πραγματικότητα, μόλις ο ίδιος αποφοίτησε, η φίλα προσκείμενη εφημερίδα στον Ερντογάν «Χουριέτ» επέλεξε τον κύριο Ελχιουσεγίν (ναι, είναι αυτός που στους «New York Times» αναφέρεται ως Αλ Χουσείν ) να παραχωρήσει μια συνέντευξη στις 14 Σεπτεμβρίου του 2017, σχετικά με τα οφέλη του τουρκικού εκπαιδευτικού συστήματος για τους ξένους φοιτητές. Είναι γεγονός ότι δεν προωθείται κανείς από την εφημερίδα «Χουριέτ» εάν δεν είναι φίλος του καθεστώτος Ερντογάν… και δεν υπάρχει υπερβολή εδώ».

Στη συνέχεια ο κύριος Ελχιουσεγίν πέρασε το κατώφλι του έγκριτου πανεπιστημίου Maltepe, στην Κωνσταντινούπολη. Από τότε ξεκίνησε να εμφανίζεται ως οργανωτής φοιτητών με χορηγία του κράτους, αλλά και ως τακτικός ομιλητής σε εκδηλώσεις για πρόσφυγες, περνώντας τους την επίσημη γραμμή της τουρκικής κυβέρνησης ότι η χώρα είναι παράδεισος της ελευθερίας. Σύντομα, ανταμείφθηκε για την πίστη του στην τουρκική υπηκοότητα – και όποιος ξέρει κάτι για τους πρόσφυγες, κατανοεί ότι η απόκτηση υπηκοότητας σε λιγότερο από τρία χρόνια, σε οποιαδήποτε χώρα είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα, που δείχνει ισχυρό κρατικό ενδιαφέρον».

Από τότε ο κύριος Ελχιουσεγίν συνέχισε το έργο του ως προπαγανδιστής του τουρκικού κράτους. Είναι φυσικά ένας ειλικρινής εχθρός του συριακού καθεστώτος -και δεν έχω καμία αμφισβήτηση γι ‘αυτό- κι ένας ένθερμος υποστηρικτής των πολεμικών προσπαθειών της Τουρκίας, κάτι που δεν συμμερίζομαι.

Και ειδικά δεν συμμερίζομαι τον αιμοδιψή Ελχιουσεγίν (“Ας κάψουμε όλη τη Συρία!”), ήταν ένα από τα πρόσφατα δημόσια σχόλιά του.

«Η αποστολή του ήταν να οδηγήσει τους μετανάστες στα σύνορα»

«Ο κ. Ελχιουγίν συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση της εκστρατείας των προσφύγων και των μεταναστών να διασχίσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα … Εάν ο ίδιος ήθελε να πάει στην Ευρώπη, θα μπορούσε να πάρει αεροπλάνο. Γιατί δεν το έκανε; Επειδή η αποστολή του ήταν να οδηγήσει μετανάστες και πρόσφυγες στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Με βάση τα όσα έζησε, όπως ο ίδιος δήλωσε, μίλησε σε αληθινούς δημοσιογράφους, για τον τρόπο με τον οποίο τον μεταχειρίστηκαν ως «ζώο», σ’ ένα αστυνομικό τμήμα («η μυστική τοποθεσία» σύμφωνα με το άρθρο).

Κλείνοντας την απάντησή του ο κ. Δοξιάδης σημειώνει με απογοήτευση ότι ως φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, διάβαζε καθημερινά με αφοσίωση τους New York Times: «και έμαθα από αυτούς όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά μαθήματα επιμέλειας, σκληρή δουλειά στην αναζήτηση γεγονότων και αντικειμενικότητα. Επομένως, σέβομαι την παράδοση αυτής της εφημερίδας πάρα πολύ για να κάνω γενικεύσεις σχετικά με την πρόοδό τους στο χρόνο. Θα τελειώσω λέγοντας ότι το πιο πρόσφατο άρθρο τους: «Νιώθουμε σαν ζώα», το οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανανέωση της τουρκικής προπαγάνδας, δεν τους τιμά. Οδηγεί σε τόσο αναληθή συμπεράσματα, που εγείρουν ερωτήματα…

Οσον αφορά τους συγγραφείς του άρθρου, καταλήγει, «έχω δύο επιλογές: είτε να τους κατηγορήσω για τις προθέσεις τους είτε για την πολύ χαμηλή επαγγελματική τους ικανότητα. Καθώς δεν έχω κανένα στοιχείο για το πρώτο, πρέπει να αποδεχθώ το δεύτερο, να τους κρίνω από τη δουλειά τους».

Εξ ου και η θυμός που εξέφρασε (για τον εαυτό της και τους συναδέλφους της) η Ματίνα Στεβή – Γκρίντνεφ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News