«Μποτιλιάρισμα στον Κηφισό». Το ακούω σχεδόν κάθε πρωί στον ραδιοφωνικό σταθμό. Εκτός αν προλάβει το notification από το website που επιλέγω. Εκτός αν μου στείλει «alert» η σύζυγος. Εκτός αν με έχουν ήδη ενημερώσει αναρτήσεις φίλων στο Facebook. Και έπειτα αρχίζει η αναζήτηση εναλλακτικών –της μαυροκόκκινης στην οθόνη του κινητού– διαδρομών από το Google Maps. Αν και συμβαίνει πια τόσο συχνά, που η εναλλακτική γίνεται τακτική. Μιας και μιλάμε για την Google, 84.500 αποτελέσματα βγάζει η αναζήτηση στις 3 λέξεις της αρχής. Αν βάλετε «κίνηση» αντί για «μποτιλιάρισμα» ή «εθνική οδός» αντί για «Κηφισό», τα αποτελέσματα πολλαπλασιάζονται.

Δεν αναφέρομαι στην κανονική, «φυσιολογική» κίνηση και το μποτιλιάρισμα που είναι αναμενόμενο να έχει η οδική αρτηρία της Αττικής με το μεγαλύτερο βάρος κυκλοφορίας κατά τις ώρες αιχμής. Μιλάω για τα έκτακτα, π.χ. για την «κόλαση» που προκαλείται από ένα ατύχημα, συχνά επιπόλαιο. Ή από μια μηχανική βλάβη οχήματος. Ή από τα συνεργεία αποκατάστασης μιας βλάβης/λακκούβας/πρασιάς. Ενα μικρό ατύχημα προκαλεί ουρές χιλιομέτρων. Επί ώρες. Και στις δύο κατευθύνσεις:

– Στη μία, σε αυτή που έχει συμβεί, διότι οι οδηγοί μπορεί να περιμένουν το «100» με τα αυτοκίνητά τους ακινητοποιημένα στη λωρίδα κυκλοφορίας, καθώς, ακόμη και αν δεν τσακώνονται, ουδείς εμπιστεύεται τον άλλον (αν και τραβάμε και καμιά φωτογραφία με το κινητό για να έχουμε πειστήρια, το όχημα πάντως δεν το «τραβάμε» στη ΛΕΑ). Μπορεί, πάλι, χτύπα ξύλο, να είναι πιο σοβαρό το ατύχημα και να μην πρέπει ή να μην μπορούν να μετακινηθούν τα οχήματα.

– Στην άλλη κατεύθυνση, διότι οι οδηγοί κόβουν ταχύτητα ή και σταματούν για να δουν τι συνέβη «απέναντι»! Ετσι δε και έχει γίνει καμιά καραμπόλα, το πιθανότερο είναι να έχουμε και άλλη μία (τουλάχιστον). Απέναντι. Διότι η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα, μπορεί να σκοτώσει και εμάς, αλλά δεν θα σκοτώσει και την έμφυτη τάση μας για ανταπόκριση από το μέτωπο… Ενα ατύχημα, χιλιάδες λίτρα καυσίμων παραπάνω να γίνονται τεράστιες ποσότητες CΟ2 στην ατμόσφαιρα, εκατομμύρια εργατοώρες χαμένες, αμέτρητες συναντήσεις καθυστερημένες ή ματαιωμένες, πόσες συμφωνίες ακυρωμένες… Η θεωρία του χάους στην πλήρη εφαρμογή της.

Στον Κηφισό, στην παραλιακή, στην Αθηνών – Κορίνθου. Καθόλου τυχαία, σε δρόμους που ανήκουν στο Δημόσιο, δεν τους εκμεταλλεύονται δηλαδή κοινοπραξίες εργολάβων. Οπως π.χ. η Αττική Οδός. Και εκεί γίνονται ατυχήματα, συχνά μεγαλύτερης σφοδρότητας, λόγω αυξημένης ταχύτητας. Και εκεί προκαλείται μποτιλιάρισμα, αλλά οι χρόνοι είναι σχεδόν αμελητέοι μπροστά σε εκείνους του Κηφισού. Γιατί εκεί, στην Αττική Οδό, η επέμβαση είναι άμεση, το ίδιο και η ενημέρωση. Ακόμη και η Τροχαία είμαι βέβαιος ότι καταφθάνει πιο γρήγορα. Και τα αυτοκίνητα μετακινούνται στην άκρη, χωρίς πολλά πολλά.

Λες και επειδή πληρώνουμε διόδια, λειτουργούμε όλοι σε άλλους χρόνους. Λες και δεν πληρώνουμε για τους δημόσιους δρόμους. Λες και περιμένει κανείς να λειτουργήσει το Δημόσιο με όρους ιδιωτικού φορέα και να οργανώσει το αυτονόητο: μια υπηρεσία που θα επεμβαίνει με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα σε περιπτώσεις που οι κεντρικές αρτηρίες (μαζί και ένα μέρος της ζωής της πόλης) φρακάρουν και οι πολίτες φρικάρουν. Λες και θέλουν να μας κάνουν να παρακαλάμε να πωληθεί και ο τελευταίος δημόσιος δρόμος σε ιδιώτες. Και μετά να τον κλείνουμε με πορείες, διαμαρτυρόμενοι επειδή πωλήθηκε. Λες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News