«Eχουν χτίσει παράνομα βίλες στον υδροβιότοπο και βγήκαν με τις καραμπίνες να τις προστατέψουν». Τάδε έφη Γιώργος Βαρεμένος (εδώ) αφήνοντας εμβρόντητο το τηλεοπτικό κοινό που αγωνιούσε να μάθει τι συμβαίνει εκεί πάνω. Οπως και να το κάνουμε, αυτή η «Βαρεμένεια» οπτική των γεγονότων του Εβρου ήταν μια χαριτωμένη πινελιά ταξικής φαιδρότητας στην εθνική μας περιπέτεια, που στιγμιαίως έκανε το χειλάκι μας να σκάσει ένα εκτονωτικό γελάκι. Κάτι είναι κι αυτό.

Θα πείτε, «έλα καημένε, ο Βαρεμένος το είπε, άρα δεν έχει σημασία». Πλην δεν είναι έτσι. Ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, παλαιό και πιστό μέλος του Συνασπισμού των πέτρινων χρόνων με τα χαμηλά ποσοστά, παλαιότερο μέλος του ΚΚΕ, αποτελεί ένα κομματάκι της βαθιάς αριστερής ψυχής του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να έχει τελειοποιήσει την τέχνη να λέει πολλά δίχως να εννοεί τίποτα, παρά ταύτα οι εκνευριστικοί βερμπαλισμοί του αφήνουν καμιά φορά δίοδο για να βγουν τα πολιτικά εσώψυχα της παράταξης του στην επιφάνεια.

Ο Βαρεμένος (και όλοι οι Βαρεμένοι εκεί μέσα) είναι η απόδειξη ότι ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει τελικά ΠΑΣΟΚ. Κι αν γίνουν κάτι σαν ΠΑΣΟΚ, θα είναι μετα-ΠΑΣΟΚ και όχι Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Αυτό προφανώς δεν ενοχλεί διόλου τον Βαρεμένο, θα πρέπει όμως να ενοχλεί σφόδρα τον Τσίπρα, ο οποίος έχει φαγωθεί να αποδείξει ότι είναι η πολιτική μετενσάρκωση του Ανδρέα. Το ιδιόρρυθμο όμως σοσιαλιστικό μοντέλο του Ανδρέα είχε πρωτίστως εθνικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό άλλωστε στο κεντρικό σύνθημα του παλαιού ΠΑΣΟΚ το «εθνική ανεξαρτησία» προηγούνταν της «λαϊκής κυριαρχίας» και της «κοινωνικής απελευθέρωσης».

Εν ολίγοις, ο Ανδρέας ποτέ δεν θα διανοούνταν να αμφισβητήσει το δικαίωμα σε κάτοικο του Εβρου να υπερασπίσει το σπίτι του έναντι ξένων εισβολέων, με το πρόσχημα ότι το σπίτι αυτό είναι «βίλα» ή «αυθαίρετο στον υδροβιότοπο». Ο εθνικός αγώνας, είτε οργανωμένος και θεσμοποιημένος είτε αυθόρμητος και κατά μόνας, αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση κάθε έλληνα πολίτη, δίχως τον παραμικρό εσωτερικό διαχωρισμό. Ούτε ταξικό, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, ούτε μορφωτικό. Αυτή άλλωστε ήταν και μια βασική ιδεολογική διαφορά του Ανδρέα με την παραδοσιακή διεθνιστική Αριστερά, η οποία πάντα έφριττε με την ιδέα ότι δεξιοί και αριστεροί, αστοί και προλετάριοι, διανοούμενοι και αναλφάβητοι ντύνονται ομοιόμορφα στο χακί και πολεμούν κάτω από την ίδια εθνική σημαία.

Η Βαρεμένεια άποψη ότι κάθε ιδιοκτήτης βίλας στον Εβρο (αν υπάρχουν βίλες στον υδροβιότοπο, που πολύ αμφιβάλλω) είναι de facto αυθαίρετος και αυταπόδεικτα φασίστας που δεν δικαιούται να πάρει την καραμπίνα του εναντίον ξένων εισβολέων, είναι ανατριχιαστική. Διότι υπονοεί ότι οι πλούσιοι Ελληνες θέλουν να υπερασπιστούν την παράνομη περιουσία τους από τους φτωχούς μετανάστες που έρχονται από απέναντι. Αρα, στον Εβρο δεν βλέπει έναν εθνικό αγώνα για την υπεράσπιση της ελληνικής επικράτειας, βλέπει μια ταξική μάχη. Και σε αυτή την ταξική μάχη, σε ποιανού το μέρος στέκονται οι Βαρεμένοι; Μα φυσικά, στο πλευρό των ξυπόλυτων και των αδικημένων τούτου του άδικου καπιταλιστικού κόσμου.

Κάπως έτσι εισχωρούν οι ιδεοληψίες της παραδοσιακής κομμουνιστικής σκέψης στις αναλύσεις της αριστερής μας αντιπολίτευσης, οδηγώντας τους μεν Βαρεμένους να μιλούν φόρα παρτίδα για ταξικό πόλεμο, τον δε Τσίπρα (που προσπαθεί να αντιγράψει τον Ανδρέα) να πέφτει σε εξόφθαλμες αντιφάσεις. Προχθές είπε ότι ορθώς υπερασπιζόμαστε τα σύνορά μας και χθες είπε ότι χρησιμοποιούμε υπερβολική βία. Λες και ο εθνικός αγώνας υπόκειται σε κάποια κλίμακα βίας. Ως ένα σημείο βίας επιτρέπεται η υπεράσπιση των συνόρων μας, πάνω απ’ αυτό το σημείο, η υπεράσπιση είναι καταδικαστέα. Αστεία πράγματα, δηλωτικά μιας αμηχανίας που στην Κουμουνδούρου δεν φαίνονται ικανοί να λύσουν σύντομα. Κι όσο δεν τη λύνουν, τα ποσοστά τους θα μένουν καθηλωμένα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News