Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας που βασίζεται στη μεταφυσική βεβαιότητα κάποιων ανθρώπων ότι κάποια στιγμή ο πλανήτης Γη θα καταπολεμήσει μόνος τον υπερπληθυσμό του. Οι θιασώτες της πιστεύουν ότι κάποιος φυσικός μηχανισμός αυτοπροστασίας του κόσμου μας θα γεννήσει έναν ιό, έναν βάκιλο ή ένα μικρόβιο, μια ανίκητη αρρώστια τέλος πάντων, που θα αναλάβει να επαναφέρει την αχαλίνωτη ανθρωπότητά μας στα πληθυσμιακά ίσα της.

Ο άνθρωπος μέσα σε μόλις δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια γνώσης και πράξης (μια απειροελάχιστη στιγμή της ύπαρξης του Σύμπαντος μας) κατάφερε να διαταράξει πλήρως την προαιώνια ισορροπία ανάμεσα στα ζωικά είδη, απέκτησε με ιλιγγιώδη ταχύτητα επιβολή πάνω στις δυνάμεις της φύσης, κυριάρχησε πλήρως, εξοντώνοντας κάθε φυσικό εχθρό του, και γεννοβολάει διαρκώς, πάνω σε μια επιφάνεια που λίαν συντόμως θα αποδειχθεί ανήμπορη να τον ταΐσει και να τον ποτίσει.

Για όσους σκέφτονται έτσι, η εμφάνιση του κορονοϊού δεν είναι παρά μια προαναγγελθείσα επαλήθευση μιας θεωρίας που λίγο διαφέρει από τη θεία δίκη των φανατικών χριστιανών. Απλώς οι μεν μιλούν για ένα είδος νομοτελειακής αυτοανάφλεξης της ανθρωπότητας με ελάχιστους τυχερούς ή ηρωικούς επιζώντες, ενώ οι δε αναφέρονται σε μια καθαρά τιμωρητική θεία πράξη, έναν καινούργιο κατακλυσμό του Νώε απ’ τον οποίον θα γλιτώσουν λίγοι (και εκλεκτοί) επιλεγμένοι.

Στις σημερινές κραυγές της πανικόβλητης μασκοφορεμένης ανθρωπότητας, οι θεόπληκτοι διακρίνουν την ενεργοποίηση κάποιας ανώτερης βούλησης, που συνειδητά βάζει μπροστά τις τουρμπίνες του εξοντωτικού μηχανισμού του ανθρωπίνου είδους. Βέβαια, η πεζή δικαιολογία του υπερπληθυσμού δεν μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη μιας θείας καταδίκης, κατά την πίστη τους ο πλανήτης μας χωρά άπειρους, αλλά ευσεβείς. Οπότε κατασκευάζουν την ύπαρξη κάποιας ανώτερης και πνευματικότερης αιτίας για τον θερισμό. Εκμοντερνίζοντας τις παλιές εκκλησιαστικές δεισιδαιμονίες για τις μικρές ανθρώπινες αμαρτίες που απαιτούν θεία τιμωρία, σήμερα θεωρούν ότι η ίδια η αλαζονική ανθρωπότητα, όπως κατέληξε, στο σύνολό της, είναι μια τεράστια (μην επιδεχόμενη μερικής διόρθωσης) αμαρτία. Ο Θεός καθαρίζει το χωράφι που του ξέφυγε κι έγινε ζούγκλα, για να το ξαναφυτέψει απ’ την αρχή.

Οι οπαδοί του μηχανισμού αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητας παριστάνουν τους δαρβινιστές, αλλά δεν είναι. Είναι εξίσου χιλιαστές με τους θεόπληκτους. Αυτά που λένε δεν παραπέμπουν ούτε σε εξέλιξη με βάση τις μεταβαλλόμενες ανάγκες επιβίωσης ούτε στην επικράτηση του ισχυρότερου ή του πιο προσαρμοστικού. Παραπέμπουν περισσότερο στην εκφυλιστική κατάληξη ενός κλειστού συστήματος. Στην πραγματικότητα θεωρούν ολόκληρη την ανθρωπότητα ένα κοπάδι ελάφια, που όντας περιορισμένα σε συγκεκριμένο χώρο και δίχως να ανανεώνεται το γενετικό υλικό τους, μπαίνουν σε μια προϊούσα διαδικασία εκφυλισμού. Η αφορμή που θα τα αποτελειώσει έχει δευτερεύουσα ή και καμία σημασία.

Το κοινό σημείο και των δύο αυτών θεωριών, που επανέρχονται σε τακτά ιστορικά διαστήματα, είναι το εξής. Η αρχική πίστη τους για τη ματαιότητα των ανθρώπινων προσπαθειών αντιμετώπισης της «προδιαγεγραμμένης» κατάρας και ανάσχεσης της επερχόμενης καταστροφής. Οσο καιρό η επιδημία σοβεί, η υποδόρια μοιρολατρία αμφοτέρων βασιλεύει. Κι επειδή πάντα η ανθρωπότητα τελικά τα καταφέρνει, έρχεται το δεύτερο κοινό σημείο τους. Η μεταγραφή της ως χθες βέβαιης καταστροφής, στα κατάστιχα των προειδοποιήσεων. Ο Θεός ή η φύση μάς προειδοποίησε μία ακόμα φορά, για αυτό που έτσι κι αλλιώς θα έρθει. Και οπλίζονται με υπομονή για την επόμενη φορά που η τηλεόραση θα αναγγείλει έναν καινούριο ιό.

Και κάπως έτσι περνούν οι αιώνες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News