«Παιδιά, κόψτε κάτι. Δώστε τόπο στην οργή, ώστε να αποδώσει ο πραγματισμός, η ρεαλιστική πολιτική. Χαλιναγωγήστε τις φαντασιώσεις σας για αριστεροσύνες που δήθεν θα αλλάξουν το σύστημα».

Ποιος τα λέει αυτά τα ωμά; Ο αρθρογράφος Στίβεν Πέτροου στην εφημερίδα USA Today.

Σε τι αναφέρεται; Στην προεκλογική Αμερική.

Σε ποιους απευθύνεται; Στην ενθουσιώδη νεολαία που στηρίζει τον Μπέρνι Σάντερς.

Για ποιον λόγο ανακατώνεται στην υπόθεση του χρίσματος των Δημοκρατικών;

Επειδή έχει πείρα από ανεκπλήρωτες πολιτικές επιθυμίες και πεθαμένα μεταρρυθμιστικά όνειρα. («Mπα, τα λέει αυτά επειδή είναι… γέρος» θα αντέκρουαν οι εν λόγω νεολαίοι, αν είχαν τη δυνατότητα – αλλά αυτή εδώ είναι μία ιστορία αντιλογίας στο πνεύμα και στον λόγο τους.)

Ο Πέτροου, μεγάλος βέβαια αλλά μνήμων, θεώρησε καλό να συμβουλεύσει με πινελιές συναισθηματισμού τον κατά βάσιν νεαρόκοσμο που υποστηρίζει με φανατισμό τον Σάντερς, ώστε «να μην ποντάρει σε άλογο κουτσό».

I worked hard for McGovern and he was doomed. Sanders backers, please don’t repeat 1972. https://t.co/WfpZZRmN1I via @USATODAY ⁦@usatodayopinion⁩ #berniesanders #bernie2020 #dontrepeatthepast #Election2020

— Steven Petrow (@StevenPetrow) February 25, 2020

Ο Πέτροου θυμήθηκε ότι και αυτός κάποτε είχε παθιαστεί με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για την προεδρία, τον αριστερίζοντα Τζορτζ ΜακΓκόβερν, και στο τέλος είδε τον Ρίτσαρντ Νίξον πρόεδρο. Ηταν ζόρικο αυτό, και τον πόνο που είχε νιώσει τον καταθέτει στο κείμενό του.

«Δούλεψα σκληρά για τον ΜακΓκόβερν, αλλά ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος. Υποστηρικτές του Σάντερς, σας παρακαλώ να μην επαναλάβετε το 1972» γράφει, δηλώνοντας παράλληλα το ιστορικό του άλλοθι: «Τότε ήμουν έφηβος…»

Θυμάται πόσο «έπαιζε» το μήνυμα του ΜακΓκόβερν για τον άμεσο τερματισμό του Πολέμου του Βιετνάμ, αλλά και το άλλο, το ταξικό, περί εξάλειψης της εισοδηματικής ανισότητας (η οποία, κατά τα λοιπά, είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, σαρξ εκ της σαρκός του). Ο ΜακΓκόβερν πήρε το χρίσμα των Δημοκρατικών, αλλά ο Νίξον τον εκμηδένισε στις προεδρικές εκλογές. Ο λαός είχε πιστέψει ότι η συντηρητική παράταξη θα έδινε λύση στο Βιετναμικό, αυτήν είχε θεωρήσει ικανή να φέρει την ειρήνη και «πίσω στο σπίτι» τα στρατευμένα παιδιά των Αμερικανών.

Το σπουδαιότερο, λέει στα σημερινά παιδιά ο Πέτροου, είναι η ίδια η αμερικανική δημοκρατία, αυτή είναι που κινδυνεύει. Καλά είναι τα ιδανικά, αλλά προέχουν οι ΗΠΑ.

Ο αρθρογράφος σημειώνει ότι δεν είχε τελικά καμία σημασία ότι ο ίδιος έβλεπε τότε τον Νίξον σαν την «προσωποποίηση του κακού». Ο κόσμος αλλιώς είδε τα πράγματα. Και αναλόγως θα τα δει και τώρα, αν έχει να επιλέξει μεταξύ Σάντερς και Τραμπ. Διότι οι Ρεπουμπλικανοί θα οργιάσουν εκμεταλλευόμενοι τη ριζοσπαστικότητα του Σάντερς. Και έχουν και τον κατάλληλο μηχανισμό για να διαδώσουν την προπαγάνδα τους.

Εμμέσως ο Πέτροου δηλώνει ότι αναθεωρεί και το δικό του παρελθόν, το μανιχαϊστικό βλέμμα στον κόσμο, εκείνο που έβλεπε μόνο μαύρο και μόνο άσπρο στην πολιτική και έτσι απέτυχε να δει τι ήθελε ο αμερικανικός λαός. «Η γενιά μου πήγαινε για ρήξη, αλλά ξύπνησε με άδεια χέρια». Κυνηγώντας τη χίμαιρα, είχε χάσει τις εκλογές.

Βλέποντας την επιρροή του Σάντερς στις μικρότερες ηλικίες των ψηφοφόρων, δηλαδή σε άτομα από 45 ετών και κάτω, ο αρθρογράφος φοβάται μήπως επαναληφθεί το 1972 μέσα στο 2020. Φοβάται ότι η αριστερή πτέρυγα θα κερδίσει τη μάχη (το χρίσμα) παίζοντας στο κομματικό γήπεδο, όμως κατόπιν θα χάσει τον πόλεμο (την προεδρία) όταν θα αγωνιστεί στο ευρύ πεδίο των ΗΠΑ.

«Μάθετε τι έγινε στο παρελθόν. Μην επαναλάβετε το λάθος. Κάποτε η ψήφος μου στον ΜακΓκόβερν απεδείχθη ψήφος στον Νίξον. Ακριβώς όπως η ψήφος στον Σάντερς θα αποβεί ψήφος υπέρ του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου» καταλήγει κατηγορηματικά ο Πέτροου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News