Ο κόσμος αλλάζει. Αλλοτε τρέχω πίσω του σαν παιδί που ακολουθεί μπαλόνι. Τι ενθουσιασμός! Εν ζωή! Μέγα προνόμιο το «εν ζωή», να παρατηρώ, να βιώνω τον κόσμο ν’ αλλάζει, στο πετσί μου ν’ αλλάζει. Ανεπαίσθητα, παράλληλα, τρυπώνει φόβος. Αποδιώχνω τον λόγο. Ατιμο πράγμα ο φόβος. Βλέπεις, έχω δει και πολλά παιδιά να τους ξεφεύγει το μπαλόνι από τα χέρια τους και να το παρατηρούν, όλο γέλια και χαρά να πετάει ανεξέλεγκτα μέχρι που χάνεται, κι αλλάζουν έκφραση… Πώς αλλάζει το μουτράκι τους έκφραση!… Μέσα από τα χέρια τους γλίστρησε, μόνο τότε το καταλαβαίνουν.

Φοβάμαι τα ανεξέλεγκτα. Μου πήρε χρόνια να μάθω, κι αυτό στο πετσί μου, ότι δεν ήμαστε από σίδερο. Χαζό πράγμα ο φόβος. Δεν αποφεύγεις τα ανεξέλεγκτα. Δες τα ως γοητεία… Δες τα ως κλείσιμο ματιού για χοντρό παιχνίδι. Δες τα ως θελκτικό «Ε ψιτ! Εσύ!»… Δες τα ως εκδρομή. Εκτός του γνώριμου δρόμου οι εκπλήξεις. Δες τα ως… Τέλος πάντων, όπως θες παρηγορήσου. Τι νομίζεις δα, ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι; Το φθαρτό μας παρηγορούμε.

Ο κόσμος αλλάζει. Ετούτοι εδώ μιλάνε για 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Τυχερούλα, τι σε περιμένει; Πόσα πια θα ζήσεις, αν ζήσεις! Από πού ξεκίνησες και πού σε πήγαν; Θυμάσαι πώς είχατε παραταχθεί οικογενειακώς στον καναπέ, εκστατικοί μπροστά στο θαύμα της τηλεόρασης; «Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι» είχε πει η Νάκη Αγάθου. Ποιος χέζει πια την τηλεόραση; Αυτοκτόνησε. Πόσα είδες στον δρόμο σου, σε πόσα προσαρμόστηκες, σε πόσα δήθεν αντιστάθηκες… Θυμάσαι ότι πήγες να κάνεις μαγκιές στην κινητή τηλεφωνία; Ερμη! Σε όλα ενέδωσες. Ακαταμάχητη η γοητεία της τεχνολογίας! Πόσα μελλοντικά κατορθώματά των επιστημών θα σε διευκολύνουν; Για όλα ανυπομονείς. Ολα, ήδη τα θαυμάζεις!

Ο καρκίνος, λέει, θα είναι χρόνια νόσος. Και όλες οι αναπηρίες θα διορθώνονται με ανταλλακτικά. Σκέψου πόσοι τυφλοί θα δούνε, πόσοι κουφοί θ’ ακούσουν, πόσοι θα περπατήσουν… Θα σωθούνε, λέει, ζώα από σφαγή! Τόσα στόματα που γίναμε, πώς να μας ταΐσει ετούτη η έρμη γη; Από βλαστικά κύτταρα ζώων δημιούργησαν ήδη κρέας. Με ένα δείγμα ιστού από αγελάδα μπορεί να φτιάξεις μυϊκό ιστό για 80.000 burgers. Ολα σε burgers τα μετράει η ανθρωπότητα. Αρα, όπως δήλωσε ο Ido Savir «θεωρητικά, ένα κοτόπουλο θα μπορεί να θρέψει τον κόσμο όλο». Κοίτα η κότα! Φαντάσου!… Φοβήσου, πόσες αρρώστιες καινούργιες όλα αυτά θα γεννήσουν. Σουτ! Μέσα σου φοβήσου. Οι σύγχρονοι μοιάζουν ατρόμητοι! Μην τους το χαλάσεις.

Ρομπότ, λέει, θα κατακλύσουν τα πάντα. Πόσοι άνθρωποι θα μείνουν άνεργοι; Πόσοι πρέπει να προσαρμόσουν βιαίως τη ζωή τους σε νέα επαγγέλματα; Και καταναλωτές; Και πελάτες;  Αραγε θα δημιουργήσουν και ρομπότ-πελάτες; Δεν μπορώ να αντιληφθώ ακριβώς. Πολλά δεν καταλαβαίνω, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την ταχύτητα με την οποία ο κόσμος αλλάζει κι εγώ, θέλω δεν θέλω, θα τον καταλάβω. Στο πετσί μου, θα τον καταλάβω. Πολύ ενθουσιάζομαι, αλλά και λίγο φοβάμαι. Πειράζει που και λίγο φοβάμαι;

Ο κόσμος αλλάζει. Και η χώρα μου; Με πονάει ακόμα και να σκεφτώ. Ο κόσμος αλλάζει. Και θυμώνω και τρομάζω και πνίγομαι να βλέπω Τραμπ και Μπλούμπεργκ να κονταρομαχούν, ποιος την έχει πιο μεγάλη. Το μεγαλύτερο πέος δεν είναι το θέμα; Είτε λειτουργεί είτε όχι. Γενικά με τρομάζει, ποιοι ηγούνται του κόσμου που αλλάζει. Ο κόσμος αλλάζει και παρακολουθώ τον κορονοϊό. Και ανθρώπους με μάσκες και πόλεις έρημες. Προσωρινό ή καρμικό;

Καμιά φορά περνάνε από το μυαλό μου τρελές ιδέες. Πειράζει; Ο κόσμος αλλάζει, μα εγώ το μόνο που ονειρεύομαι πάντα, είναι ένα σπίτι επάνω στη  θάλασσα στο νησί μου, και να βλέπω την νύχτα το καράβι με τα φωτάκια του να σκίζει, ένα ένα τα δωμάτιά μας. Και να έχω γαλήνη και να αγαπάω και να κολυμπάω. Σε όλα, να κολυμπάω θέλω, ιδίως στα μάτια αυτών που αγαπάω. Ο κόσμος αλλάζει και τρέχω μαζί του. Και εναγωνίως αναζητώ σταθερές στα αναποδογυρίσματά του. ΝΑ! Να σου λέω… Να! Μια αμυγδαλιά!  Αναψε και φέτος τα άνθη της! Εκεί που δεν το περιμένεις, σε μια στροφή του άχαρου δρόμου σου, ένα ΑΑΑΑΑΑ! Αφού και φέτος… Ολα καλά!

ΥΓ.: Και φέτος ένα κείμενο-χάρισμα στην αμυγδαλιά. Το δικό μου τάμα. Αμυγδαλιά Ρέας 2020!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News