Ο Αλέξης Τσίπρας, αφού κατήγγειλε πραξικόπημα στη Δικαιοσύνη, είπε ότι είναι εδώ και τους περιμένει, να τον οδηγήσουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Το είχε πει και όταν συζητείτο η παραπομπή Παπαγγελόπουλου. Αλλά τότε έριχνε με άσφαιρα, ήξερε ότι ο Μητσοτάκης δεν θα του κάνει τη χάρη. Τώρα προφανώς κάτι περιμένει, κάτι βλέπει να έρχεται. Λογικό. Αν διευρυνθεί το κατηγορητήριο κατά «Ρασπούτιν», δύσκολα θα μείνει εκτός κάδρου.

Εμφανίστηκε, λοιπόν, ενώπιον κομματικού ακροατηρίου με υψηλούς τόνους και πολωτική ρητορική. Εντάξει, λογικό και αυτό, αντιπολίτευση κάνει. Ομως, έχει ένα-δύο προβλήματα.

Πριν από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, στο Ταε Κβον Ντο προβλήθηκαν επτά βίντεο, εν είδει απολογισμού για τους πρώτους επτά μήνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στα σοβαρά τώρα, αν στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πράγματι το σύνολο όσων είδαν επί της οθόνης, πρέπει να κατέβουν από την Κουμουνδούρου, να στήσουν το πρώτο οδόφραγμα στην Πειραιώς και μετά να καλέσουν τον λαό σε ανένδοτο αγώνα. Πάντως, τα βίντεο θέτουν υπαρκτά θέματα αν και με την υπερβολή που επιτάσσει εκ θέσεως η αντιπολίτευση. Δείτε τα στο τέλος του άρθρου.

Αλλά και ο Τσίπρας, αν θέλει να είναι συνεπής προς το ύφος της ομιλίας του, οφείλει να ζητήσει εκλογές. Τι περιμένει; Μας περιέγραψε μία χώρα που καταστρέφεται, σε κάθε επίπεδο, κάτω από ένα όργιο νεποτισμού, με το σιγόντο της ολιγαρχίας και την αβάντα των μέσων ενημέρωσης. Καλό για να το λες στο κομματικό ακροατήριο, αλλά αν θες να βγεις πιο έξω, χρειάζονται πολλά παραπάνω. Χρειάζεται πρόταση. Στην ομιλία του ο Τσίπρας δεν είχε ούτε μία. Μας έδειξε το τοπίο της καταστροφής, αλλά δεν μας εξήγησε πώς θα το αποκαταστήσει. Ηγείται ενός κόμματος που ακόμα είναι θυμωμένο από την ήττα του. Δεν παράγει πολιτική, αλλά θυμό.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν εξ ορισμού μία διαφορετική σχέση με τον χρόνο. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το παρόν. Η αντιπολίτευση επενδύει στο μέλλον. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι λες και έχει κολλήσει στο παρελθόν. Παίζει την ίδια κασέτα, ούτε καν CD. Και πηγαίνει σε μετωπική σύγκρουση με σημαία τον «Μάξιμο Σαράφη» και την «Αικατερίνη Κελέση».

Δυστυχώς για τον Τσίπρα, είναι ακόμα πολύ νωρίς για φωνές με τέτοια ένταση. Οχι επειδή η κυβέρνηση τα πάει καλά, ο βηματισμός της έχει πολλά προβλήματα. Αλλά επειδή όταν ο Τσίπρας καταγγέλλει, υψώνοντας το δάχτυλο και τη φωνή, ο νηφάλιος ακροατής κάνει συγκρίσεις με τη δική του πολιτεία.

Οπως και να το δεις, είναι κομματάκι δύσκολο να μιλάς για πραξικόπημα στη Δικαιοσύνη όταν στη Βουλή λειτουργεί Προανακριτική ακριβώς για το ίδιο αντικείμενο με πρωταγωνιστή δικό σου άνθρωπο. Μπορεί να έχεις χίλια δίκια όταν δείχνεις το κομματικό/επιτελικό κράτος, όμως υπάρχουν τα ίδια και περισσότερα ράμματα για τη δική σου γούνα. Και πάει λέγοντας, μέχρι να φτάσουμε στο περιεχόμενο και στους όρους του τρίτου μνημονίου για το οποίο θα μνημονεύεσαι τουλάχιστον ως το 2114 που θα κλείσει το Υπερταμείο. Και με αυτό το ύφος, το θυμωμένο, το οξύ, το γεμάτο αγανάκτηση, ο Τσίπρας απευθύνεται σε μία κοινωνία κουρασμένη, που θέλει να αφήσει την πόλωση στην άκρη, έστω για λίγο.

Από την άλλη, βέβαια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα δίκια του. Το κομματικό DNA είναι δομημένο πάνω στη σύγκρουση, ο ίδιος έχει δεχθεί κάποια βέλη αμφισβήτησης και η υπόθεση Novartis μπορεί να εξοκείλει. Οι υψηλοί τόνοι λειτουργούν συσπειρωτικά και καλύπτουν την αμηχανία. Ο Τσίπρας θα πρέπει είτε να σιωπήσει είτε να φωνάξει. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News