Την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου θα διεξαχθεί το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, στην Αθήνα. Δηλαδή θα γίνει μια καλή προσπάθεια να διεξαχθεί, διότι θα πρόκειται για την τρίτη απόπειρα διεξαγωγής του – τις δυο προηγούμενες, στην Καλαμάτα και στη Ρόδο πέρυσι, δεν είχε γίνει συνέδριο λόγω των βίαιων επεισοδίων που προκάλεσε το ΠΑΜΕ, ο συνδικαλιστικός βραχίονας του ΚΚΕ, επιτιθέμενο προς τους υποστηρικτές του προέδρου της συνομοσπονδίας, Γιάννη Παναγόπουλου. Το αποτέλεσμα ήταν να διοριστεί προσωρινή διοίκηση από το Πρωτοδικείο.

Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα θυμίζει, δυστυχώς αρκετά, την εποχή της διορισμένης διοίκησης Καρακίτσου, από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με υπουργό Εργασίας τον Κώστα Λάσκαρη, αλλά και τις συνέπειες αργότερα το 1983-84, του περίφημου άρθρου 4, του Γεράσιμου Αρσένη.

Μπορεί να έχει ο καθένας οποιαδήποτε βάσιμη γνώμη και άποψη για τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές και για την αξιοπιστία τους. Η κατάσταση κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στις σημερινές απαιτήσεις στον χώρο της εργασίας, ύστερα από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης και ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις.

Σήμερα η ΓΣΕΕ μοιάζει ακρωτηριασμένη και πρωτίστως την ευθύνη για αυτό την έχουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό οι ίδιοι οι συνδικαλιστές. Πρέπει λοιπόν να αποκαταστήσουν την εικόνα και τον ρόλο της. Να αναλάβουν, στη φάση της ανασυγκρότησης της χώρας, τις ευθύνες που τους αναλογούν. Αυτοί θα κρίνουν και τα πρόσωπα και θέσουν και τους στόχους. Νέα κανονικότητα χρειάζεται και στον συνδικαλιστικό χώρο.

Το επικείμενο συνέδριο αποτελεί υποχρέωση όλων να το πράξουν με ευθύνη απέναντι στους σκληρά εργαζόμενους Ελληνες. Προφανώς όχι με τη συντεχνιακή προσέγγιση που επικρατούσε μέχρι πρόσφατα αλλά με την υποχρέωση να συμβάλλουν στη μεταμνημονιακή κανονικότητα της χώρας. Να επαναδιατυπωθούν σαφείς όροι εργασίας, να συμφωνηθούν με τους εργοδότες συλλογικές συμβάσεις ρεαλιστικές, στο πλαίσιο των αντοχών της οικονομίας και των επιχειρήσεων, να αποκατασταθεί σταδιακά το εισόδημα των εργαζομένων.

Να αναλύσουν και να αναζητήσουν λύση στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος της εργασίας με τη ραγδαία ανατροπή όσων ξέραμε, λόγω των τεκτονικών αλλαγών που επιφέρει παγκοσμίως η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, και έπειτα από μια βαθιά δεκαετή οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

Η ύπαρξη υπεύθυνων συνδικάτων σε μια δυτική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι απαραίτητη πρώτα από όλα για την εύρυθμη λειτουργία της. Είναι σημαντικός παράγοντας που συντελεί στην επίτευξη κοινωνικής ισορροπίας, μέσω του διαλόγου ανάμεσα στους κοινωνικούς φορείς. Πώς θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συζήτηση για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, αν όχι με διάλογο ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους; Σε διαφορετική περίπτωση η εκάστοτε κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να παίρνει την τελική απόφαση, με αποτέλεσμα η σύγκρουση κράτους-επιχειρηματιών και εργαζομένων να πυροδοτεί κοινωνική ένταση, την οποία ουδόλως χρειάζεται η οικονομία.

Το ερώτημα ασφαλώς είναι αν μπορούν τα συνδικάτα να επιδείξουν την απαιτούμενη συμπεριφορά και να δουν τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι το κάνουν μέχρι τώρα. Για να απαντηθεί το ερώτημα, προϋπόθεση είναι να λύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα. Και το συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι ο κατάλληλος χώρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News