Προσπάθησε ήδη μια φορά, το 2007, να κερδίσει την προεδρία της Γαλλίας. Αλλά η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ηττήθηκε τελικά από τον Νικολά Σαρκοζί, γιατί τα ηγετικά στελέχη του πάλαι ποτέ πανίσχυρου γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος αρνήθηκαν να τη στηρίξουν ουσιαστικά, κυρίως επειδή είναι γυναίκα.

Σήμερα, ωστόσο, περισσότερο από μια δεκαετία μετά, το κόμμα του Μιτεράν, του Ζοσπέν και του Ολάντ, έχοντας κατατροπωθεί στις προεδρικές και τις βουλευτικές εκλογές του 2017, έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το προσκήνιο, αλλά η Σεγκολέν Ρουαγιάλ είναι ακόμα εδώ και δηλώνει έτοιμη και αποφασισμένη να διεκδικήσει εκ νέου το Ελιζέ.

«Δεν πέρασα τριάντα χρόνια στην πολιτική για να φτάσω στο σημείο να βλέπω τη χώρα μου σε αυτήν την κατάσταση και να μην κάνω τίποτα. Σήμερα η ιδεολογική επιλογή του Μακρόν έγκειται στο να θεωρεί πως ο φιλελευθερισμός και η χρηματοπιστωτική λογική αποτελούν τη λύση σε όλα τα προβλήματά μας. Δεν είναι έτσι, ωστόσο, και οι Γάλλοι εξεγείρονται αλλά δεν τους ακούνε», εξήγησε η 66άχρονη γαλλίδα πολιτικός κατά τη διάρκεια εκτενούς συνέντευξης που παραχώρησε στην ιταλική Corierre della Sera.

H πρώην υπουργός Βιώσιμης Ανάπτυξης του Φρανσουά Ολάντ (και πρώην σύντροφός του, με τον οποίο απέκτησαν τέσσερα παιδιά!) έως πρόσφατα εκτελούσε χρέη πρέσβειρας της Γαλλίας για την Αρκτική και την Ανταρκτική, θέση την οποία της προσέφερε ο Εμανουέλ Μακρόν τον Ιούνιο του 2017.

Παύθηκε, ωστόσο, οριστικά από τα καθήκοντά της, «γιατί μου ζητούσαν είτε να σιωπήσω είτε να αποχωρήσω. Και προτίμησα να φύγω γιατί δεν μπορώ να σιωπώ μπροστά σε αυτό το χάος που επικρατεί στη χώρα μου. Μου έθεσαν το δίλημμα όταν άρχισα να μιλάω για την πολιτική και να εκφράζω τις επικρίσεις μου. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, έκανα ό,τι έκανε και ο Μακρόν, ο οποίος εγκατέλειψε το υπουργείο Οικονομίας για να παρουσιάσει την πολιτική του, στοχεύοντας το Ελιζέ».

Η Ρουαγιάλ επιδιώκει, οπότε, να γίνει η πρώτη γυναίκα στην Ιστορία που θα κερδίσει τη γαλλική προεδρία, όχι φυσικά ως επικεφαλής των Σοσιαλιστών, αλλά ως ηγέτιδα του «Désirs de France – Avenir de la planète» (Επιθυμίες της Γαλλίας – Το μέλλον του πλανήτη), του πολιτικού κινήματος που ίδρυσε, επιδιώκοντας να κερδίσει πρωτίστως τους ψηφοφόρους της Αριστεράς, οι οποίοι «αυτήν τη στιγμή δεν εκπροσωπούνται» από κανέναν.

Δεδομένου ότι οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία θα διεξαχθούν τον Απρίλιο του 2022, η Ρουαγιάλ εμφανίζεται μετρημένη και δηλώνει πως θα διεκδικήσει την εξουσία μόνον εάν αποδειχτεί, κατά τους επόμενους μήνες, ότι οι φιλοδοξίες της ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των συμπολιτών της. Είναι, ωστόσο, απόλυτα αποφασισμένη να επιτύχει τον στόχο της, προτείνοντας στους γάλλους ψηφοφόρους έναν «τρίτο δρόμο», πέραν των δρόμων του Εμανουέλ Μακρόν και της Μαρίν Λεπέν.

«Θεωρώ ότι ένας τρίτος δρόμος είναι απαραίτητος, ούτως ώστε να αποφευχθεί μια επανάληψη της μονομαχίας του 2017, την οποία πολλοί παρουσιάζουν ήδη ως αναπόφευκτη, ωσάν οι πολίτες να μην έχουν πια τίποτα να πουν. Εγώ αντιθέτως νομίζω πως υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν ενώπιον της κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας, των δημόσιων νοσοκομείων και της κοινωνικής ασφάλισης», σημείωσε, επισημαίνοντας πως προτεραιότητές της αποτελούν η προστασία του περιβάλλοντος, η προάσπιση του κοινωνικού μοντέλου της Γαλλίας και η αντιμετώπιση της κρίσης της δημοκρατίας.

Ενδεικτικές των επιθετικών προθέσεών της μπορούν να χαρακτηρισθούν οι δηλώσεις περί του «αυταρχικού καθεστώτος» που κυβερνά σήμερα τη Γαλλία. Παρότι προκάλεσαν την έντονη αντίδραση στελεχών του κόμματος του Μακρόν, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ εμμένει στην άποψή της, καθώς πιστεύει πως ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα.

Γιατί μόνον ένα αυταρχικό καθεστώς προβαίνει σε μεταρρυθμίσεις που επιφέρουν το χάος στη χώρα, αδιαφορώντας για την εντονότατη αντίδραση των πολιτών. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δυόμισι ετών, μετά τις απεργίες και τις πορείες και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πλήθους αγανακτισμένων πολιτών, ακολούθησε η πρωτοφανής εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, ενώ το τελευταίο διάστημα κοινωνική αναταραχή προκαλεί η επικείμενη αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος της Γαλλίας. «Η μεταρρύθμιση προκαλεί οργισμένες αντιδράσεις και η κυβέρνηση απαντά μειώνοντας το ποσοστό απόδοσης των λογαριασμών ταμιευτηρίου, ενώ η φορολόγηση των μεγάλων περιουσιών έχει εν μέρει καταργηθεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν αφουγκράζονται τη χώρα», σύμφωνα τουλάχιστον με τη Ρουαγιάλ.

«Προφανώς καταδίκασα και καταδικάζω τη βία, τους βανδαλισμούς, τα ρατσιστικά και αντισημιτικά σχόλια. Αλλά αυτά αποτελούν παρεκτροπές μιας μειονότητας. Κατανοώ τα Κίτρινα Γιλέκα που διαμαρτύρονταν ειρηνικά. Οταν ένας άνθρωπος φτάνει στη μέση του μήνα και του έχουν τελειώσει τα χρήματα για τρόφιμα, όταν έρχονται τα Χριστούγεννα και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν 20 ευρώ για να πάρουν ένα δώρο στα παιδιά τους, ένας πολιτικός έχει καθήκον να ακούσει τις διαμαρτυρίες τους. Η αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων είναι πολύ περιορισμένη και δεν θα συμβάλει ο φιλελευθερισμός στην αύξησή της», πρόσθεσε.

Και όσον αφορά το γεγονός πως αφορμή για την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων στάθηκε ο φόρος άνθρακα, θέλησε να ξεκαθαρίσει πως παρότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί προτεραιότητά της, διαφωνεί απόλυτα με αυτό που η ίδια αποκαλεί «τιμωρητική οικολογία». «Δεν συμφωνώ με τα μέτρα που πέφτουν από ψηλά πάντα στις πλάτες των πιο αδύναμων. Δεν πρέπει να πληρώσουν αυτοί την ενεργειακή μετάβαση. Ο φόρος άνθρακα έπρεπε να ανακληθεί άμεσα, μετά τις πρώτες διαμαρτυρίες. Αντιθέτως, η κυβέρνηση άφησε την κατάσταση να επιδεινώνεται επί μήνες. Επειδή δεν ακούει τους πολίτες», επανέλαβε.

Υποστηρίζοντας ότι ο «ούτε δεξιός ούτε αριστερός» Εμανουέλ Μακρόν στρέφεται, ακούσια ή εκούσια, όλο και πιο δεξιά, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ θεωρεί πως υπάρχει χώρος για την ίδια και το κίνημά της στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, κατ’ αρχάς γιατί υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί Γάλλοι της Αριστεράς, τους οποίους σίγουρα πλέον δεν εκφράζει ο νυν πρόεδρός τους αλλά ούτε και κανένας άλλος. Ποντάρει επίσης στις περιβαλλοντικές ευαισθησίες της, για τις οποίες είναι γνωστή στην πατρίδα της, ενώ επιδιώκει να επωφεληθεί και από το γεγονός πως είναι μια γυναίκα η οποία (σε αντίθεση με τη Μαρίν Λεπέν) καταγγέλλει εδώ και πολλά χρόνια τον σεξισμό που παρατηρείται όχι μόνον στην ευρύτερη γαλλική κοινωνία αλλά και στην πολιτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News