Ηταν 11 το πρωί, στις 17 Δεκεμβρίου 2019, όταν ο Πρωθυπουργός έκανε μία ανάρτηση με την οποία ζητούσε συγγνώμη από το επιβατικό κοινό της πρωτεύουσας που ταλαιπωρήθηκε λόγω απεργίας στο Μετρό. Με την ίδια ανάρτηση προανήγγειλε νομοθετική ρύθμιση που θα προβλέπει προσωπικό ασφαλείας, ώστε οι συρμοί να μην ακινητοποιούνται.

Δύο μήνες μετά, έρχεται η επόμενη απεργιακή κινητοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Χωρίς προσωπικό ασφαλείας. Η πόλη θα γεμίσει από το ποτάμι της λαμαρίνας και θα σκεπαστεί από το μαύρο σύννεφο της ταλαιπωρίας. Χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να αναζητήσουν τρόπο για να πάνε στη δουλειά της. Θα περπατήσουν, βλαστημώντας. Κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν. Θα χάσουν ένα μεροκάματο. Και αν τους ρωτήσεις γιατί δεν απεργούν, θα σε κοιτάξουν με εκείνο το βλέμμα που απορεί αν είσαι ηλίθιος ή απλώς τους δουλεύεις.

Η μηχανική της απεργίας είναι γνωστή. Ο απεργός μεταφέρει την πίεση στο κοινωνικό σύνολο προκειμένου αυτή να μεγιστοποιηθεί και να ασκηθεί προς την κυβέρνηση. Σωστό, αλλά στις μέρες δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Οι άνθρωποι που θα κάνουν χιλιόμετρα για να φτάσουν (αν φτάσουν) στη δουλειά τους δεν θα τα βάλουν ούτε με τον Μητσοτάκη, ούτε με το σύστημα, εκτός και αν είναι σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον καπιταλισμό. Θα τα βάλουν με τους απεργούς. Ειδικά αυτοί που κάνουν μεροκάματο μερικής ή «μαύρης» απασχόλησης, έτσι και ακούσουν τα αιτήματα των απεργών στις συγκοινωνίες, μπορεί και να θυμώσουν.

Η πρόβλεψη, λοιπόν, για προσωπικό ασφαλείας, είναι μία πρόνοια που μπορεί να σηκώσει αντιδράσεις από την πλευρά των συνδικαλιστών, αλλά θα έβαζε ένα κάποιο όριο στις επιπτώσεις που έχει μία κινητοποίηση εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Και θα ήταν καλύτερα αν αυτή η πρόνοια δεν ήταν προϊόν νομοθετικής ρύθμισης, αλλά πρωτοβουλία των απεργών. Αν, ας πούμε, κινούσαν μερικούς συρμούς το πρωί, μοιράζοντας, παράλληλα, φυλλάδια με τα αιτήματά τους, ενδεχομένως να έπαιρναν το βέλτιστο επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Με τους σταθμούς κλειστούς και τους συρμούς ακίνητους, αυτό που πετυχαίνουν είναι να δυναμώνουν τις φωνές που ζητούν ιδιωτικοποίηση των μέσων μεταφοράς. Λογικό. Ο πολίτης αισθάνεται ότι η απεργία στρέφεται εναντίον του και όχι κατά της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα δεν κάθεται καν να εξετάσει τα αιτήματα. Ενδιαφέρεται για την ταλαιπωρία που θα υποστεί.

Ενστάσεις για την υπονόμευση του δικαιώματος απεργίας δεν χωράνε. Ήδη υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για προσωπικό ασφαλείας, σε περίπτωση απεργίας, στα νοσοκομεία και σε οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας. Το ίδιο ισχύει για τη διανομή ύδατος και καυσίμων, τις τηλεπικοινωνίες, τα δίκτυα αποχέτευσης και τις υπηρεσίες διακίνησης εμπορευμάτων στα λιμάνια. Οι αστικές συγκοινωνίες είναι εξίσου σημαντικές και δεν είναι χρήσιμο για τον Πρωθυπουργό να ζητάει συγγνώμη για δεύτερη φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News