Οι Αραούχο θα γεμίσουν την «Αγια-Σοφιά»

Τον παλιό, καλό καιρό τα ντέρμπι ΑΕΚ – Παναθηναϊκός (και τούμπαλιν) έκριναν τίτλους. Τώρα, τι τρίτος, τι τέταρτος. Ούτε καλύτερο ευρωπαϊκό εισιτήριο δεν εξασφαλίζει όποιος τερματίσει ψηλότερα. Οι περισσότεροι από τους 20.000-25.000 ΑΕΚτζήδες που ξόδεψαν το κυριακάτικο βράδυ τους στο παγωμένο ΟΑΚΑ, το έκαναν μόνο και μόνο για να απολαύσουν τον Σέρχιο Αραούχο, που επέστρεψε για μια τρίτη θητεία στην ομάδα τους.

Ο αργεντινός φορ δεν τους απογοήτευσε. Στο 8ο λεπτό υποδέχτηκε την μπάλα στο ημικύκλιο της αντίπαλης περιοχής, με πλάτη στο τέρμα του Διούδη, έκανε μισή περιστροφή και με αριστερό, φαλτσαριστό πλασέ την πέρασε από το «μάτι της βελόνας». Μερικά εκατοστά πιο ‘κει, θα κατέληγε άουτ. Μερικά εκατοστά πιο ‘δω, θα την έπιανε ο τερματοφύλακας. Ενα αλησμόνητο γκολ, σε ένα ντέρμπι που δεν έχεις κανέναν άλλο λόγο να θυμάσαι.

Η προηγούμενη φορά που ο Αραούχο σκόραρε (δις) σε αυτό το γήπεδο, ήταν και η τελευταία που η ΑΕΚ είχε νικήσει σε ντέρμπι (3-0 τον Παναθηναϊκό). Πρωταπριλιά του 2018. Εκτοτε, σε 13 αγώνες με τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, ή τον Παναθηναϊκό, δεν είχε καταφέρει να κερδίσει ούτε έναν. Οι σπουδαίοι αθλητές ομορφαίνουν τα σπορ. Συχνά, καθορίζουν και το αποτέλεσμα. Και -το κυριότερο- γεμίζουν τα γήπεδα. Καθώς η «Ενωση» ετοιμάζεται να μπει στο νέο της σπίτι, την «Αγιά Σοφιά», παίκτες-αρτίστες όπως ο «Τσίνο» της είναι απολύτως απαραίτητοι.

Η ΑΕΚ ξόρκισε την «κατάρα» των ντέρμπι και χάρη στην πρόοδο που έχει κάνει με προπονητή τον Μάσιμο Καρέρα. Ιδίως εκεί που είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα: στην άμυνα. Στα 13 ματς που έχει δώσει υπό την καθοδήγηση του Ιταλού, έχει δεχτεί μόλις έξι γκολ – και σε κανένα παιχνίδι πάνω από ένα. Ενώ στα δέκα προηγούμενα, μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα της 15 φορές.

Ο Παναθηναϊκός είχε το νου του στη ρεβάνς Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, όπως φάνηκε από τις επιλογές του Γιώργου Δώνη, ο οποίος άφησε εκτός αρχικής ενδεκάδας τον Κουρμπέλη, τον Μακέντα και τον Ζαχίντ. Λογικό. Προτίμησε να εξαντλήσει τις πιθανότητές του να κατακτήσει ένα τρόπαιο -το πρώτο του μετά το 2014- από μια νίκη γοήτρου. Εάν οι «πράσινοι» έπαιζαν πλήρεις, ίσως το Νο 335 της αρχαιότερης σειράς ντέρμπι στο ελληνικό ποδόσφαιρο να μην άξιζε μόνο για το υπέροχο γκολ του Αραούχο.

Γαλαξίας χωρίς αστέρια

Τα «Δύο Αοράκια» του Ηρακλείου (σχεδόν) γέμισαν, οι πιτσιρικάδες το διασκέδασαν, όμως το ελληνικό All-Star Game δεν είχε τη λάμψη, ούτε το ενδιαφέρον που θα περίμενε κανείς. Η ομάδα του Ματσιούλις νίκησε (109-104) την ομάδα του Καλάθη, σε ένα παιχνίδι που πολλοί δεν γνώριζαν, καν, ότι διεξαγόταν αυτήν την Κυριακή. Δυστυχώς, δεν φταίει (μόνο) το κακό promotion. Φταίει το έλλειμμα της μπασκετικής μας λίγκας σε ισχυρές ομάδες και παίκτες-«αστέρες» (απουσίαζε και ο Ολυμπιακός…).

Οποιος έζησε το πρώτο All-Star Game που διοργανώθηκε στην Ελλάδα, στις 13 Απριλίου 1991 στο «Αλεξάνδρειο» της Θεσσαλονίκης, μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά. Τότε είχαν αναμετρηθεί, ο τρομερός Αρης του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Λευτέρη Σούμποτιτς, τον οποίο όλοι ήθελαν να νικήσουν, έστω σε φιλικό ματς, με μια ομάδα επιλέκτων από την υπόλοιπη Α1, που περιελάμβανε τους Παναγιώτη Φασούλα (ΠΑΟΚ), Φάνη Χριστοδούλου (Πανιώνιος), Ντέιβιντ Ινγκραμ (Ηρακλής), Αντόνιο Ντέιβις (Παναθηναϊκός), Τόμας Τζόρνταν (ΑΕΚ)… Ηταν ένα συναπάντημα των σούπερ-σταρ έξι πανίσχυρων ομάδων, που δεν είχε αφήσει ασυγκίνητο κανέναν φίλο του μπάσκετ. Για την ιστορία, ο Αρης είχε νικήσει με 133-129, σε ένα γήπεδο που παλλόταν από ενθουσιασμό.

Ακόμη πιο «ξενέρωτο» από το εφετινό All-Star Game ήταν το παιχνίδι της προηγούμενης μέρας. Οι δόξες του παρελθόντος (All-Time Stars) έπαιξαν εναντίον των καλύτερων νέων παικτών της λίγκας. Κάποιος… φοβερός νους έβαλε απροπόνητους σαραντάρηδες με κοιλίτσες να παραβγούν στο τρέξιμο με εν ενεργεία αθλητές, που έχουν τα μισά τους χρόνια. Νίκησε, φυσικά, η ορμή και η αντοχή της νιότης (103-90).

Ο μόνος από τους παλιούς που αντιστάθηκε στο χρόνο ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στα 39 του, παραμένει… «3D». Πέτυχε 15 πόντους (με 5/8 τρίποντα), μάζεψε έξι ριμπάουντ και μοίρασε έξι ασίστ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνη την εποχή που, όσο περνάει ο καιρός, νοσταλγούμε όλο και πιο πολύ.

Ενα παιδί «απειλεί» τον Μπούμπκα

Το 2017 ένας… θρασύτατος 17χρονος Σουηδός είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτικό σταθμό των ΗΠΑ και είχε δηλώσει πως σκόπευε να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Ακούστηκε κάπως περίεργα. Γιατί ο τότε ρέκορντμαν του αγωνίσματος, Ρενό Λαβιλενί, είχε βελτιώσει την καλύτερη επίδοση στον κόσμο 21 ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη, του Σεργκέι Μπούμπκα. Και το είχε κατορθώσει μόλις τον Φεβρουάριο του 2014. Μόνον ο τεράστιος Ουκρανός μπορούσε να ανεβάζει τον πήχη κατά βούληση. Ποιος ήταν αυτός, που πίστευε ότι θα τα κατάφερνε προτού περάσουν άλλες δύο δεκαετίες;

Ηταν ο Αρμαντ Ντουπλάντις, γιος αμερικανού πρώην επικοντιστή και σουηδής πρώην επταθλήτριας και βολεϊμπολίστριας, ο οποίος είχε επιλέξει να εκπροσωπεί τη χώρα της μητέρας του. Και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Ο «Μόντο» –έτσι τον φωνάζουν– είναι, από το περασμένο Σάββατο, ο νέος «κυρίαρχος των αιθέρων». Στο μίτινγκ κλειστού στίβου του Τόρουν (Πολωνία) «πέταξε» στα 6,17μ. μόλις τρεις μήνες αφότου έκλεισε τα 20. Ενα παιδί (είναι και baby-face) ξεπέρασε τα 6,16μ. του Λαβιλενί –που ήταν 28 ετών όταν έκανε το ρεκόρ– και τα 6,15μ. του Μπούμπκα (1993).

Ο «Μόντο» κατέχει τις παγκόσμιες επιδόσεις στις ηλικίες των 7, 8, 9, 10, 11, 12, 17 και 18 ετών. Στα 18 ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 6 μέτρα. Και οι ειδικοί λένε πως, αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να πλησιάσει τα 13 χρυσά μετάλλια του πρώην σοβιετικού υπεραθλητή στις μεγάλες διοργανώσεις, αυτός είναι ο γεννημένος στις ΗΠΑ νέος ρέκορντμαν.

Το περήφανο προάστιο της Μαδρίτης

Κοιτάς τη βαθμολογία της La Liga και δεν το πιστεύεις. Στην τρίτη θέση, πίσω από τους δύο «γίγαντες» του ισπανικού ποδοσφαίρου, φιγουράρει ο σύλλογος μιας πόλης 180.000 κατοίκων. Ρεάλ Μαδρίτης 52 βαθμοί, Μπαρτσελόνα 49, Χετάφε 42, έπειτα από 23 αγωνιστικές.

Δεν είναι, καν, πόλη η έδρα αυτής της ομάδας. Είναι ένα προάστιο, που απέχει μόλις 13 χιλιόμετρα από το κέντρο της Μαδρίτης, στο οποίο δραστηριοποιούνται πολλές βιομηχανίες και ζουν -κυρίως- φτωχοί εργάτες. Πριν από μιάμιση δεκαετία η Χετάφε δεν είχε παίξει στην Α’ Κατηγορία της Ισπανίας, όμως τώρα διεκδικεί μια θέση στο επόμενο Champions League! Πώς έγινε αυτό το «θαύμα»; Με σχέδιο, υπομονή και σωστές επιλογές.

Ολα άρχισαν όταν ανέλαβε την ομάδα ένας νοικοκύρης επιχειρηματίας, ο Ανχελ Τόρες Σάντσεθ, το 2002. Δύο χρόνια μετά, το 2004, η μικρούλα Χετάφε ανέβηκε -για πρώτη φορά- στην Primera Division. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος αναζήτησε τους καλύτερους προπονητές που μπορούσε να πληρώσει, και τους άφησε να κάνουν τη δουλειά τους όπως εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Από τον πάγκο της πέρασαν ο Κίκε Φλόρες, ο Μπερντ Σούστερ, ο Μίκαελ Λάουντρουπ, ο Βίκτορ Μουνιόθ και ο Μίτσελ. Με τον Σούστερ η Χετάφε τερμάτισε δυο σεζόν στη σειρά στην 9η θέση. Με τον Μίτσελ, στην 6η. Αλλά, ο σημερινός της προπονητής, Χοσέ Μπορδαλάς, που προσελήφθη το 2016, ήταν το «πεπρωμένο» της. Υπό τις οδηγίες του τερμάτισε στην 8η θέση το 2018 και στην 5η το 2019.

Ποιο είναι το μυστικό του; Η δουλειά. Οι προπονήσεις διαρκούν ακόμη και πάνω από τρεις ώρες, και είναι εξοντωτικές. Μπροστά τους, τα ματς είναι… απλά. «Τους κουράζω λίγο (τους παίκτες), όμως δεν γίνεται διαφορετικά», λέει ο ίδιος. Πώς να γίνει; Ο σύλλογος έχει ετήσιο προϋπολογισμό μόλις 50 εκατ. ευρώ – από τους χαμηλότερους στην κατηγορία. Οσα κοστίζει ένας συνηθισμένος παίκτης της Ρεάλ.

Είναι η ομάδα που παλεύει στους αγώνες της όσο λίγες στην Ευρώπη. Κάνει και τα περισσότερα φάουλ. Οι οπαδοί της, όμως, είναι περήφανοι κι ευτυχισμένοι. Σχεδόν 13.000 εισιτήρια διαρκείας (σε ένα γηπεδάκι 17.000 θέσεων) δεν τα λες και λίγα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News