Ολοι είδαμε την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου την κίνηση της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Νάνσι Πελόζι, να σκίζει επιδεικτικά το κείμενο της ομιλίας του Προέδρου Τραμπ ενώπιον του Κογκρέσου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ενθουσιάστηκαν με την ενέργεια, ως μια ένδειξη αντίστασης των θεσμών απέναντι σε έναν πρόεδρο ο οποίος προτιμά το Τwitter από τα συνταγματικά όργανα και μιλάει οπωσδήποτε παράξενα για κάποιον που κατέχει το αξίωμά του. «Πόσο θάρρος κρύβει αυτή η ενέργεια!» θα αναφώνησαν, λαμβάνοντας υπόψη και την απάντηση της Προέδρου όταν ρωτήθηκε γιατί το έπραξε: «Ηταν το πιο ευγενικό πράγμα που μπορούσα να κάνω, σε σύγκριση με τις εναλλακτικές».

Επιτρέψτε μου να διαφωνώ. Τέτοιου είδους ενέργειες δεν προάγουν τον πολιτικό διάλογο και δεν υπερασπίζουν την πολιτική και τη δημοκρατία απέναντι στους αμφισβητίες τους. Η ενέργεια της Πελόζι, μιας πεπειραμένης και βετεράνου πολιτικού, 80 ετών σήμερα, δημιουργεί μια αίσθηση απώλειας του ελέγχου ακόμα και από τους πιο έμπειρους και μετριοπαθείς παράγοντες της αμερικανικής πολιτικής. Και ακριβώς επειδή πρόκειται για τη δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η λειτουργία της οποίας για ιστορικούς, συνταγματικούς και γεωστρατηγικούς λόγους είναι το σημείο αναφοράς για ολόκληρο τον παγκόσμιο συνταγματισμό, το πρόβλημα αποκτά διεθνείς διαστάσεις. Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε πιο αυστηροί στην κρίση μας γύρω από ζητήματα ευπρέπειας στην πολιτική;

Εδώ ένα επιχείρημα θα μπορούσε να αντιταχθεί: ότι απέναντι στις προσβολές που έχει εξαπολύσει ο Τραμπ εναντίον της ιδίας και των Δημοκρατικών, η αντίδραση της Πελόζι ήταν τουλάχιστον αντίστοιχη. (Αλλωστε, λίγο πριν, ο Τραμπ αρνήθηκε να ανταλλάξει μαζί της χειραψία ανεβαίνοντας στο βήμα). Μια τέτοια προσέγγιση στην ουσία θεωρεί ότι η πλήρης έλλειψη πολιτικής ορθότητας πρέπει να αντιμετωπίζεται με εξίσου αποχαλινωμένη πολιτική συμπεριφορά, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Νομίζω ότι μια τέτοια «ομοιοπαθητική» προσέγγιση της πολιτικής επικοινωνίας είναι πλήρως αναποτελεσματική. Δύο κρίσιμα ερωτήματα γεννώνται: γιατί όσοι νομίζουν πως είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας θεωρούν ότι θα επικρατήσουν των αντιπάλων τους, υιοθετώντας απρεπείς συμπεριφορές; Και πώς μια τέτοια στάση μπορεί να ανταπαντήσει αποτελεσματικά απέναντι στη γενικευμένη αίσθηση που δύναται να δημιουργηθεί, ότι «όλοι οι ίδιοι είναι»;

Η στάση της Πελόζι με προβληματίζει περαιτέρω γιατί δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Οι Δημοκρατικοί, αλλά και οι κάθε λογής αντίπαλοι του Τραμπ, έχουν χρησιμοποιήσει πληθώρα ανορθόδοξων μέσων προκειμένου να τον αποδομήσουν: από πληροφορίες και διαδόσεις για την προσωπική του ζωή, μέχρι ακραία σεξιστικά σχόλια έναντι της συζύγου του.

Είναι κρίσιμο να καταδείξουμε αυτή την εκτροπή από την πολιτική ευπρέπεια, γιατί προέρχεται ακριβώς από αυτούς οι οποίοι κυρίως την προτάσσουν. Είναι κρίσιμο επίσης η πολιτική παγκοσμίως, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες που δίνουν τον τόνο, να ξαναγίνει ένα πεδίο σύγκρουσης και διαλόγου γύρω από επιχειρήματα και προτάσεις, μια προσπάθεια να κρατήσουμε την αλήθεια και να καταρρίψουμε ψευδείς ειδήσεις και ανεφάρμοστες ιδέες και όχι ένας χώρος πολυποίκιλης ανάδυσης κάθε λογής ανάρμοστων συμπεριφορών, που ξεκινούν από τους πλέον θερμοκέφαλους, αλλά μολύνουν έως και τους μετριοπαθέστερους εκπροσώπους της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News