Οποτε επισκέπτομαι τη συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία, νιώθω ότι ακόμα και οι τοίχοι μού βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Τρία γραφεία για τρεις γυναίκες υπαλλήλους. Ωστόσο, ποτέ δεν θα συναντήσετε συγχρόνως τις τρεις γυναίκες. Κι αν ρωτήσεις «Μοναξιές; Πού είναι οι άλλες σήμερα;», θα πάρεις μια απάντηση ακατάληπτα φλου. Το ακόμα πιο γελοία παιδιάστικο είναι ότι σε κάθε γραφείο υπάρχει τοποθετημένο ένα στοιχείο παρουσίας – εν τη απουσία. Ενας καφές, που μέχρι το σχόλασμα είναι στο ίδιο σημείο. Μια ομπρέλα χωρίς βροχή. Οπως ακριβώς το καλοκαίρι, οι άνθρωποι στις παραλίες απλώνονται αγενώς σε ξαπλώστρες «μούφα», για να εξασφαλίσουν ησυχία… Και αφήνουν δήθεν μια πετσέτα, μια τσάντα κάποιου… Καιρό χτίζω την υποψία ότι έχουν συνεννοηθεί να έρχονται μία μία ανά εβδομάδα. Ποιος να τις ελέγξει; Κι αν ακόμα, πού να τις καταγγείλει; Τι κυρώσεις να έχουν; Από ποιον; Από τον «συνάδελφο» που, αντίστοιχα, του κάνουν για κάτι άλλο τα «στραβά μάτια»;

Μονιμότητας και μη αξιολόγησης το ανάγνωσμα! Ελληνικό Δημόσιο! Εχει υπηρεσίες που λιώνουν στη δουλειά. Πολλές τέτοιες υπηρεσίες! Εχει και λουφαδόρους! Μα τι λουφαδόρους!.. Τα εκλεκτά, τυχερά παιδιά του συστήματος. Μην αγγίζετε! Εργατοώρες πληρωμένες στον βρόντο! Ανθρωποι που ανακυκλώνουν το «λούφα και παραλλαγή» και οι οποίοι, επιπροσθέτως, είναι κυρίως αυτοί που μόνο διαμαρτύρονται, που φρενάρουν ό,τι περιλαμβάνει πρόοδο. Τέρατα της βαρεμάρας. Προστατευόμενο είδος που πάντα βρίσκει άκρη, τρύπες να τρουπώνει, δικαιολογίες να προτάσσει για κάθε τι, να μονολογεί λοξιγκικά για όλα «δεν γίνεται!» και ποτέ «τι μπορεί να γίνει».

Σε μια χώρα όπου με απελπισία νιώθω ότι για κάτι τέτοια, ποτέ δεν θα βρούμε άκρη, ποτέ δεν θα βγούμε από το τέλμα. Για να το τερματίσω δε σε απελπισία, παρακαλώ προσθέστε και ένα στοιχείο που βρίσκεται στην έκθεση του ΔΝΤ και μας πετάει στα μούτρα το δράμα μιας απαράλλαχτης παθογενούς κατάστασης που παραμένει εις το διηνεκές αδιατάρακτη. Το κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων την περίοδο 2012-2018 έφτασε το αστρονομικό ποσό των 18 δισ. ευρώ, δηλαδή 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο… Δηλαδή… Προσέξτε!.. Οσο το σύνολο των εσόδων του ΕΝΦΙΑ! Για αυτά φορολογούμαστε. Για αυτά δουλεύουμε. Για αυτά κοπιάζουμε. Για αυτά ακυρώνουμε ό,τι πάει να ανθήσει.

Κάθε που εισέρχομαι στη συγκεκριμένη υπηρεσία, νιώθω ότι και οι τοίχοι ακόμα μου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Δέκα χρόνια κρίση. Σκέψου πόσες, αδιανόητης ισχύος πιέσεις προσαρμογής δέχτηκε ο μέσος άνθρωπος. Πόση ανασφάλεια, πόση αγωνία, πόση αναδιάταξη. Μελέτησε αλλαγές στην αγορά εργασίας και στα εργασιακά δικαιώματα… Από το ένα άκρο, στο απολύτως αντίθετο. Ερμαια! Νέοι άνθρωποι άλογα. Οκτάωρα ορθοστασίας.

Αν μέχρι πριν από ελάχιστα χρόνια τους λουφαδόρους τους παρατηρούσα ως «είδος» και γελούσα και τους σατίριζα, πλέον δεν μπορώ να τους βλέπω. Λερναίες Υδρες της οικονομίας μας, φρένα που βρωμάνε στασιμότητα. Παλιά, ως άμυνα, το παραδέχομαι, ισχυριζόμουν ότι τους οικτίρω. «Μα πώς ξοδεύουν έτσι ζωή;»… Οι λουφαδόροι είναι στάση ζωής. Σήμερα παραδέχομαι τα λόγια μου ως μπαρούφες του κερατά! Αμπελοφιλοσοφίες της δεκάρας. Τον εαυτό μας οικτίρω. Και την άσπρη μέρα που δεν θα δούμε αν συνεχίσουμε να παρέχουμε προστασία: 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, το κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων… Οσο το σύνολο των εσόδων του ΕΝΦΙΑ! Αραγε το κόστος «ζημιογόνων», ανεύθυνων, λουφαδόρων υπαλλήλων πώς το λογαριάζεις; Ισως ανυπολόγιστο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News