«Μπαμπά, πειράζει που είμαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά στο σχολείο;»

Η ερώτηση από μαθητή Β’ Δημοτικού θα ξάφνιαζε ίσως οποιονδήποτε γονέα. Και επειδή όταν θες να κερδίσεις χρόνο απαντάς με ερώτηση: «Τι εννοείς διαφορετικός, αγόρι μου; Σε τι είσαι διαφορετικός;»

«Μπαμπά, στα άλλα παιδιά δεν αρέσει το μπριάμ. Μόνο σε μένα αρέσει και είναι και το αγαπημένο μου φαγητό… Και όχι μόνο το μπριάμ, μπαμπά. Δεν τους αρέσουν ούτε τα φασολάκια… Ούτε καν ψάρια τρώνε! Μόνο τα μπιφτέκια, τα μακαρόνια και οι πατάτες τηγανητές τους αρέσουν».

Ο μπαμπάς: «Και σένα σ’ αρέσουν αυτά».

«Ναι αλλά δεν τρώνε τίποτ’ άλλο. Ενα παιδάκι φέρνει κάθε μέρα μακαρόνια. Και ένας άλλος φίλος μου δεν φέρνει ποτέ φαγητό στο ολοήμερο, τρώει μόνο τσιπς, κρουασάν και τέτοια. Και κάθε φορά που τρώμε, με κοροϊδεύουν όλοι».

«Ολοι;» ρωτάει ο μπαμπάς. «Εντάξει, όχι όλοι, αλλά όλοι αυτοί»…

Ενας άλλος πατέρας διηγούνταν πρόσφατα την επανάσταση του δικού του επτάχρονου με αφορμή το παιδικό καθισματάκι ασφαλείας. Ο μικρός απαίτησε να μην το χρησιμοποιούν καθ’ οδόν προς και από το σχολείο.

«Τα άλλα παιδιά με κοροιδεύουν! Μου λένε ότι είμαι μωρό και έχω κάθισμα, δεν το θέλω!».

Ο πατέρας τού απάντησε ότι το ειδικό κάθισμα είναι υποχρεωτικό για να βρίσκεται το παιδί στη σωστή θέση και ύψος μέσα στο αυτοκίνητο, ότι τον προστατεύει σε τυχόν ατύχημα, ότι τα παιδιά που δεν το χρησιμοποιούν -οι γονείς τους δηλαδή- κάνουν είναι «λάθος» και εκείνος, ο γιος του δηλαδή, είναι πιο μεγάλος από όλους γιατί σκέφτεται (και… κάθεται) «σαν μεγάλος». Σωστός ο μπαμπάς, αλλά…

«Δεν θέλω να κάθομαι, θέλω να είμαι όρθιος, και στο μπροστινό κάθισμα, όπως έρχεται στο σχολείο ο φίλος μου ο Αλέξανδρος» του απάντησε ο μικρός. «Και να με αφήνεις να ανοίγω μόνος μου την πόρτα και να κατεβαίνω, δεν θα έρχεσαι να μου ανοίγεις εσύ. Οπως κάνει η μαμά του Γιώργου»!

«Μήπως θες και να σε αφήνω στη μέση του δρόμου, όπως κάνει ο μπαμπάς της Μαρίας;»

«Εννοείται» απάντησε απολύτως φυσικά ο μικρός, που ήθελε και αυτός να μην αισθάνεται «διαφορετικός» και πάντως να μη «μειονεκτεί» απέναντι στους «φίλους» του.

Δεν είναι κακό βεβαίως να είσαι διαφορετικός. Κακό είναι να θεωρείς ότι αυτό είναι κακό. Ή αφύσικο.

Και αν τα παιδιά στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού δεν έχουν τις υπαρξιακές έγνοιες και ανησυχίες/φοβίες των εφήβων ή των ενηλίκων, έχουν άλλες αφορμές για να γνωρίσουν το κοινωνικό «μπούλινγκ» και να ανακαλύπτουν τον πραγματικό κόσμο. Ή μάλλον το πραγματικό σχολείο. Και ακόμη πιο σωστά, το πραγματικό ελληνικό σχολείο.

Αυτό που σε μια χώρα τουρλού (το μπριάμ αλλιώς), με ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, με εκατοντάδες θανάτους και χιλιάδες σοβαρούς τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα κάθε χρόνο, εδέησε μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο να βάλει 40 λεπτά την εβδομάδα στη διδακτέα ύλη τη διατροφική αγωγή, ενώ πριν από μόλις δύο μήνες ανακοινώθηκε η βούληση (του υπουργείου Παιδείας) να ενταχθεί στο πρόγραμμα και η οδική αγωγή.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Οταν τα παιδιά του αυριανού Δημοτικού Σχολείου μεγαλώσουν και γίνουν γονείς, είναι πιθανότερο να είναι καλύτεροι γονείς (και οδηγοί) από τους γονείς τους και να έχουν εκπαιδεύσει τα δικά τους παιδιά (προτού πάνε σχολείο) στη σωστή διατροφή. Οσα από αυτά προλάβουν να μεγαλώσουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News