Ο Σάνι δεν είναι από το Λονδίνο, αλλά έχει συνηθίσει υπερβολικά καλά το μεταμεσονύκτιο κρύο του, που συνήθως συνοδεύεται από τη μυρωδιά του αλκοόλ και την ηχορύπανση που προκαλεί η κίνηση. Οχι, όπως το (ψεύτικο) όνομά του προδίδει, ο Σάνι (Sunny=ηλιόλουστος στα Αγγλικά) γεννήθηκε σε έναν πιο ηλιόλουστο τόπο, αν και μετά από τόσα χρόνια ξενιτιάς, δύσκολα θα θεωρούσε την γενέτειρά του σπίτι.

Στα 20 χρόνια του στο Ηνωμένο Βασίλειο, την περισσότερη θαλπωρή και ζεστασιά την βρήκε στα λεωφορεία, στα οποία επιβιβάζεται σχεδόν κάθε βράδυ και το σήμερα δεν αποτελεί εξαίρεση. Χαιρετά το οικείο πρόσωπο του οδηγού, «χτυπάει» την μηνιαία κάρτα του και χαμογελά, όταν βλέπει πως οι αγαπημένες του θέσεις στην γαλαρία είναι ελεύθερες.

Μπορεί η καθημερινότητά του να φαντάζει σαν ένα επαναλαμβανόμενο, άβολο, μαρτύριο, μα ο Σάνι ξέρει πως σίγουρα έκανε τη σωστή επιλογή πριν από δύο δεκαετίες. Τότε, πίσω στη Νιγηρία, περίμενε υπομονετικά την εκτέλεσή του, κλεισμένος στους τέσσερις τείχους του κελιού του, όταν ξαφνικά αφέθηκε ελεύθερος. Ενα αμάξι τον περίμενε και μετά ένα αεροπλάνο: τον είχαν φροντίσει καλά οι φίλοι και η οικογένεια του, που «λάδωσαν» οποιονδήποτε βρέθηκε στον διάβα του Σάνι προς το Λονδίνο.

Οταν, όμως, προσγειώθηκε δεν του δόθηκε άσυλο και κάπως έτσι άρχισε η ζωή του στο Λονδίνο: χωρίς δουλειά, χωρίς χαρτιά και χωρίς μόνιμη κατοικία. Αρχικά, δοκίμασε την στέγη και τα «κρεβάτια» που προσέφεραν κάποιες εκκλησίες, μιας και την ημέρα έκανε εθελοντική εργασία σε διάφορες ενορίες, αλλά γρήγορα ανακάλυψε πως τα λεωφορεία ήταν προτιμότερα.

Οι καλύτερες θέσεις ήταν πάντα οι πίσω πίσω, γιατί διαθέτουν την πολυτέλεια του προσκέφαλου. Επίσης, έχεις μια αρκετά καλή οπτική της συνεχώς μεταβαλλόμενης βρετανικής κοινωνίας, την οποία ο Σάνι είδε να αλλάζει μπροστά στα μάτια του. Σιγά-σιγά, ο λευκός πληθυσμός της αγγλικής πρωτεύουσας μειώθηκε και οι άστεγοι έγιναν περισσότεροι. Πρόκειται κυρίως για άπορες γυναίκες, φορτωμένες με συναισθηματικά και μη μπαγκάζια, που βρίσκουν καταφύγιο στα λεωφορεία.

Πληθώρα διαφορετικών ανθρώπων επιλέγουν τα βραδινά λεωφορεία. Ο Σάνι τους χωρίζει σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες: Πέρα από τους άστεγους, υπάρχουν οι μετανάστες, που φτάνουν στο Λονδίνο ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή, στον δρόμο για τις υπερβολικά πρωινές δουλειές τους, που ανεβάζουν τα ρολά πριν καν ανέβει ο ήλιος. Η τρίτη κατηγορία αποτελείται συνήθως από Βρετανούς, μάλλον μεθυσμένους, που επιστρέφουν από τις εξόδους τους.

Ο Σάνι δεν απεχθάνεται τους τελευταίους. Ισως ζηλεύει την ευτυχία τους και νοσταλγεί τις στιγμές που ένιωθε και ο ίδιος έτσι, αλλά δε τους φθονεί. Οταν χαμογελούν εμφανίζεται ένα μειδίαμα και στα δικά του χείλη και όταν γελούν δυνατά γελά και αυτός. Είναι πραγματικά τρομερό πως μετά από τόσους αγώνες για την ισότητα σε τόσες διαφορετικές γωνίες του πλανήτη, μόνο λίγο αλκοόλ αρκεί για να κάνει τους ντόπιους να δουν τους άστεγους και τους μετανάστες ως ίσους, έστω και για λίγο.

Ομως, οι μεθυσμένοι Αγγλοι δεν είναι πάντα το ίδιο φιλικοί, ειδικότερα μετά τη ψήφιση του Brexit και μάλλον την έχεις πολύ χειρότερα αν τυχαίνει να φοράς μαντίλα. Ο Σάνι συνήθισε να ακούει αρκετά συχνά το κλασικό,πλέον, «γυρίστε πίσω», αλλά δεν τα ρίχνει στην βρετανική κυβέρνηση. Στο κάτω κάτω, αν η κατάσταση στην πατρίδα του δεν ήταν τόσο κακή, τότε πιθανότατα δεν θα είχε πατήσει ποτέ το πόδι του σε αγγλικό έδαφος, εξομολογείται στο BBC.

Το Brexit επηρέασε τη ζωή του Σάνι και με άλλους τρόπους. Μία από τις εκκλησίες στην οποία ήταν εθελοντής έκανε αίτηση για άδεια παραμονής εκ μέρους του, καθώς αν κανείς είναι κάτοικος του Ηνωμένου Βασιλείου για πάνω από 20 χρόνια, τότε μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του στην Αγγλία, ελεύθερος από τον φόβο της απέλασης.

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Σάνι είχε περάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες αποφεύγοντας κάθε είδος καταγραφής και φυσικά δεν είχε λογαριασμούς ή συμβόλαια ενοικίασης στο όνομα του.

Το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να συλλέξει συστατικές επιστολές από τους πιο φιλικούς οδηγούς λεωφορείων, ενώ κάποιες εκκλησίες έψαξαν παλιές φωτογραφίες που αποδείκνυαν την ύπαρξη του.

Ως εκ θαύματος, το 2017, μετά από έναν χρόνο υπομονής και άλλα 20 περιπλάνησης, δόθηκε στο Σάνι το δικαίωμα να ζει, νόμιμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Στα 55 του, πλέον, έχει ζήσει μισό αιώνα. Κάθεται, για άλλη μια φορά, στη θέση ενός λεωφορείου. Τα γόνατα του διαμαρτύρονται όσο σηκώνεται, αλλά δεν μπορεί να παραπονεθεί. Εχει ζήσει πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε όταν προσευχόταν μέσα στο κελί του, όλα αυτά τα χρόνια πριν. Και παρότι είναι μεσήλικας, ακόμη ανακαλύπτει νέες χαρές της ζωής, όπως το να χρησιμοποιεί τα μέσα μεταφοράς για να φτάσει σε κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Τώρα θα τον συγχωρήσετε, μα πρέπει να κατέβει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News