Ήταν περίπου 42 χρόνια πριν όταν το κατώφλι του London School of Economics περνούσε μια 23χρονη Γερμανίδα από την Κάτω Σαξωνία, που είχε μόλις αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν.

Στο φημισμένο πανεπιστήμιο όλοι γνώριζαν τη νεαρή Γερμανίδα ως «Ρόουζ Λάντσον».

Όμως το πραγματικό της όνομα ήταν Ούρσουλα Άλμπρεχτ και λίγα χρόνια αργότερα το επώνυμό της θα άλλαζε σε φον ντερ Λάιεν.

Όπως αναφέρει το Politico, η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Λονδίνο του 1978, την χρoνιά που μεσουρανούσε το πανκ κι η αντικουλτούρα του περιθωρίου.

Ωστόσο, όπως εκμυστηρεύεται η ίδια, «περνούσα πιο πολύ χρόνο στα μπαρ του Σόχο και στα δισκάδικα του Κάμντεν Τάουν, παρά για διάβασμα στην βιβλιοθήκη του London School of Economics».

Και άκουγε πολύ πανκ, τους Sex Pistols και τους αγαπημένους της όλων, τους Buzzcocks.

«Εκείνα τα χρόνια ήμουν ερωτευμένη με τη Βρετανία και τη φιλόξενη, ανοικτή, φωτεινή, πολύχρωμη και πολυπολιτισμική κοινωνία της. Για εμένα, που προερχόμουν από μία μονότονη κι άχρωμη Γερμανία, ήταν ένα ελκυστικό θέαμα», διηγήθηκε η φον ντερ Λάιεν.

Ακριβώς 42 χρόνια μετά, η φον ντερ Λάιεν ένιωσε ξανά τις δονήσεις του πανκ παρελθόντος της, καθώς, για να μνημονεύσουμε και τους λατρεμένους της Clash, το «Λονδίνο την ξανακαλεί», αυτή τη φορά όμως για έναν πιο σοβαρό λόγο: το Brexit.

Και αυτή βρέθηκε την περασμένη Τετάρτη εκεί ξανά, στα ίδια μέρη που περπατούσε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια, αλλά αυτή τη φορά η ανέμελη νιότη της «τράκαρε» άδοξα πάνω στη συνάντησή της με τον Βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο.

Τουλάχιστον μετά αποζημιώθηκε, τρόπον τινά, καθώς βρέθηκε ξανά στην alma mater της για μια ομιλία με τίτλο «Old Friends, New Beginnings: building another future for the EU-U.K. partnership» (Παλιοί Φίλοι, Νέα Ξεκινήματα: το χτίσιμο ενός άλλου μέλλοντος για την συνεργασία ΕΕ-Ηνωμένου Βασιλείου).

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: τι πραγματικά έκανε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Λονδίνο;

Στο Λονδίνο βρέθηκε επειδή το θέλησε ο πατέρας της Έρνστ Άλμπρεχτ, την εποχή εκείνη πρωθυπουργός της Κάτω Σαξωνίας, που ανησυχούσε για την ασφάλεια των δικών του, καθώς τότε ήταν στο απόγειό της η τρομοκρατία στη Γερμανία, λόγω της οργάνωσης RAF.

Έτσι, για να την απομακρύνει από την πιθανότητα μιας απαγωγής ή, ακόμη χειρότερα, μιας δολοφονίας της, ο πατέρας της την ενέγραψε με ψεύτικο όνομα στο LSE.

Βέβαια, το όνομα που διάλεξε δεν βρισκόταν μακριά από την οικογενειακή παράδοση.

Το Λάντσον ήταν το επώνυμο της Αμερικάνας γιαγιάς της από την πλευρά του πατέρα της και το Ρόουζ, ήταν το βρετανικό αντίστοιχο του παρατσουκλιού με το οποίο της απευθυνόταν ο πατέρας της: Ρέσεν, Röschen, ήτοι «τριανταφυλλάκι».

Η νεαρή φοιτήτρια νοίκιασε ένα διαμέρισμα στην περιοχή του Έρλς Κορτ και το μοιραζόταν με τον θείο της, τον αδελφό της μητέρας της, Έριχ Στρόμαγιερ.

Στον πάνω όροφο έμενε η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, μια πολωνή μετανάστρια ονόματι Γιάντβικα Ροστόφσκα και ο γιος της Γιάσεκ Ροστόφσκι, μετέπειτα υπουργός Οικονομικών της Πολωνίας.

Είναι μάλιστα εκείνος που αποκάλυψε πως «η Ούρσουλα ήταν συνέχεια έξω, διασκέδαζε και ερχόταν συχνά πολύ αργά και πολλές φορές ξεχνούσε την πόρτα ανοιχτή».

Για τον λόγο αυτόν είχε τοποθετήσει η ίδια η Ούρσουλα- Ρόουζ πάνω στην εξώπορτα μια… ελληνική κουδούνα, σαν και αυτή που φοράνε στο λαιμό τους οι αγελάδες, προκειμένου από τον ήχο της να θυμάται να κλειδώνει την εξώπορτα.

«Έζησα πολύ περισσότερο απ’ ότι σπούδασα», παραδέχθηκε πέρυσι σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Die Zeit η πρόεδρος της Κομισιόν.

Ένας συμφοιτητής της εκείνης της εποχής είχε αποκαλύψει δε στους Times πως η Ούρσουλα δεν είχε χάσει ούτε μία συναυλία πανκ συγκροτήματος  σε λονδρέζικη παμπ ή κλαμπ, το αγαπημένο της συγκρότημα ήταν οι Buzzcocks και πως η ίδια ήταν εντελώς «ξέφρενη» στις εξόδους της -υπονοώντας μάλλον πως ξεχνούσε να επιστρέψει στο σπίτι της.

Ερωτηθείσα εάν και κατά πόσον, η λονδρέζικη εμπειρία της την έχει επηρεάσει, η φον ντερ Λάιεν απάντησε με νόημα:

«Το Λονδίνο για εμένα ήταν η επιτομή της μοντερνικότητας: ελευθερία, χαρά για τη ζωή, δοκιμή των πάντων. Μου πρόσφερε μία εσωτερική ελευθερία, που διατηρώ ακόμη και σήμερα. Ήταν επίσης κι ένα άλλο δίδαγμα: πως οι διαφορετικές κουλτούρες μπορούν κάλλιστα να συμβιώνουν η μία με την άλλη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News