«Είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι επαρκής Πρόεδρος».

Η φράση αυτή του Βαγγέλη Βενιζέλου, ως απάντηση στο γιατί να μην επανεκλεγεί ο Προκόπης Παυλόπουλος, θα μπορούσε να είναι το καταλυτικό σχόλιο στην συνεχιζόμενη προεδρολογία και όσο εκκρεμεί η απόφαση και η ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Εν όψει αυτών πολλά και διάφορα αποσαφηνίζονται και πάντως η συζήτηση θα πρέπει να τεθεί σε μία ρεαλιστική βάση. Για να γίνει αυτό δε, θα πρέπει να θυμόμαστε διάφορα περιστατικά που καθόρισαν πολιτικές εξελίξεις τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την προεδρική εκλογή.

Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε την δική του ακροβασία δηλώνοντας εκ προοιμίου ότι δεν θα ψήφιζε την ανανέωση της θητείας του Κάρολου Παπούλια, παρά μόνο έπειτα από εκλογές.

Το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε με πρόσχημα την προεδρική εκλογή ένα άλλο παράξενο παιχνίδι, προκειμένου να έλθει στην κυβέρνηση λίγους μήνες νωρίτερα. Και αφότου ήλθε, άρχισε να διακινεί διάφορες φήμες ότι θα ψήφιζε τον Αβραμόπουλο, ο οποίος είχε πιστέψει πολλά και ετοίμαζε βαλίτσες να επιστρέψει από τις Βρυξέλλες.

Εντέλει, για τους δικούς του, πολλούς και διάφορους, λόγους πρότεινε και ψήφισε μαζί με την ΝΔ και τους ΑΝΕΛ τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Σήμερα, ο Τσίπρας δεν αναγνωρίζει στον Μητσοτάκη το δικαίωμα να κάνει τη δική του επιλογή και να την ανακοινώσει όποτε εκείνος επιθυμεί. Με την προεδρική εκλογή του 2020 όμως δεν διακυβεύεται τίποτε, δεν διαταράσσεται καμία πολιτική τάξη και δεν δοκιμάζεται με κανέναν τρόπο η συνταγματική πρόνοια.

Οσο αναμένεται η απόφαση του Πρωθυπουργού, από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έρχονται διάφορες ευφάνταστες επινοήσεις, όπως ότι ευτελίζεται ο θεσμός, πλήττεται το κύρος του Προέδρου κλπ. Προφανώς και τίποτε από όλα αυτά δεν στέκει και για μία ακόμη φορά ο κ. Τσίπρας καταφεύγει σε ακρότητες, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν και τόσο μεγάλο αντίκρισμα.

Διακινείται επίσης από συγκεκριμένους κύκλους, ότι ο κ. Παυλόπουλος έβαλε πλάτη την δύσκολη στιγμή και όταν η χώρα κινδύνευε να βρεθεί εκτός ευρωζώνης.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι μία: γιατί και πώς κινδύνευσε η χώρα και έβαλε πλάτη, αν έβαλε, ο κ. Παυλόπουλος; Μήπως επειδή ο Τσίπρας και η παρέα του ’15 έκαναν ό,τι τρέλα τους είχε κατέβει στο κεφάλι; Μήπως επειδή έγινε ένα δημοψήφισμα αμφιβόλου νομιμότητας; Το ότι εν τέλει αγνοήθηκε το αποτέλεσμά του, μπορεί να ήταν από πολιτικής άποψης μία σώφρων επιλογή, θεσμικά όμως δεν ήταν και από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας – ούτε του Προέδρου της Δημοκρατίας

Αναφέρονται επίσης διάφορα άλλα εν όψει της προεδρικής εκλογής. Οτι ο Πρόεδρος πρέπει να είναι άσος στα νομικά και στο διεθνές δίκαιο, ότι πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις και φυσικά να στέλνει «αυστηρά μηνύματα» στον Ερντογάν ή σε όποιον άλλον. Προφανώς και δεν είναι ένας και μοναδικός άνθρωπος στην χώρα που μπορεί να τα κάνει αυτά… Ωστόσο, είναι λίγοι εκείνοι που διαθέτουν διεθνές κύρος, κύκλο επαφών και δυνατότητα επικοινωνίας με διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων – στον βαθμό που όλα αυτά απαιτούνται.

Δεδομένης της απεμπλοκής της Προεδρικής εκλογής από την διαδικασία διάλυσης της Βουλής, το ζήτημα σήμερα μπορεί να τεθεί κάπως διαφορετικά. Από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός δεν θα επιλέξει κάποιο πρόσωπο με διχαστικά χαρακτηριστικά, καταφανή ανεπάρκεια (δύσκολο, που λέει και ο Βενιζέλος) ή αμφιλεγόμενη πολιτική πορεία, η ευθύνη για την επίτευξη συναίνεσης ανήκει σε όλους και όχι μόνο σε εκείνον που θα κάνει την πρόταση.

Και αναλόγως του ποια θα είναι αυτή, θα κριθεί και το ποιος είναι θεσμικά υπεύθυνος ή προσκολλημένος σε παλαιοκομματικά και άχρηστα παιχνίδια.

Και, σε τελευταία ανάλυση, δεν χάθηκε και ο κόσμος αν δεν ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον επόμενο Πρόεδρο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News