Ενας μοναχικός εξερευνητής είναι λιγότερο από 800 χιλιόμετρα μακριά από το να ολοκληρώσει το μεγαλύτερο ταξίδι στην Ανταρκτική χωρίς εξωτερική βοήθεια και μιας και ήταν στον δρόμο του, σκαρφάλωσε και στο υψηλότερο παγοκάλυμμα της περιοχής.

Οσο ο υπόλοιπος κόσμος μετρούσε αντίστροφα για τον καινούριο χρόνο, ο Τζεφ Γουίλσον μετρούσε 769 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό του, την ρώσικη βάση  Νοβολαζαρέβσκαγια, από όπου και είχε ξεκινήσει το ταξίδι του.

Ο ίδιος θα ομολογήσει πως ήταν τυχερός να βρίσκεται σε αυτή τη θέση, καθώς πριν λίγες ημέρες το ταξίδι του παραλίγο να τελειώσει απρόσμενα. Ο άνεμος του «πήρε» τον high tech χαρταετό που χρησιμοποιεί για να ρυμουλκεί τον εαυτό του και τα γεμάτα προμήθειες έλκυθρά του, αλλά οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και τον πρόλαβε.

«Ολη μέρα ξανασκέφτομαι εκείνη τη συγκυρία, ήταν ένα λάθος που έκανα λόγω κόπωσης και πολύ εύκολα θα μπορούσα να το είχα πληρώσει πολύ ακριβά», γράφει στο blog του ο 49χρονος κτηνίατρος από την Αυστραλία.

Ο δόκτωρ Γουίλσον ξεκίνησε την περιπέτεια του από την ρωσική βάση και συνέχισε στην Κουίν Μάουντ Λαντ, μια έκταση χιονιού και πάγου που ανήκει στην Νορβηγία. Επειτα, έφτασε στον Απροσέγγιστο Πόλο, ένα σημείο ελεγχόμενο από τους Ρώσους στο οποίο υπάρχει μια προτομή του Λένιν και ονομάστηκε έτσι γιατί όταν ανακαλύφθηκε θεωρούνταν το πιο απομακρυσμένο σημείο στην Ανταρκτική. Από εκεί, ανέβηκε στον μεγαλύτερο τρούλο πάγου στο ανταρκτικό πλατό, που έχει υψόμετρο 4.093 μέτρα και οι θερμοκρασίες πέφτουν μέχρι και τους -90 βαθμούς Κελσίου.

Μετά την ανάβαση έγραψε: «Ημουν κάπως κατάπληκτος από το τεράστιο μέγεθος του ταξιδιού ως τώρα και τις απίστευτες δυσκολίες του και δεν έχω συνειδητοποιήσει πλήρως τη σημασία του για την αυστραλιανή ιστορία της εξερεύνησης των δύο πόλων»

View this post on Instagram

The vastness of Antarctica has played out before me for weeks now. The return journey from Dome Argus appears to have no end. Each horizon bleeds into the next, the terrain morphing and varying but only by small enough degrees that the human mind feels trapped as if on a huge white treadmill with no beginning and no end. – Today I thought of Scott, Bowers and Wilson on their doomed walk back to the coast from the South Pole in 1911. I am sure they had the very same feeling at some point. Does this terrain ever end? How can our feet carry us through this vastness back to safety? The hostility of the environment for anything living presses on you. Almost like skin trying to eject a thorn, so Antarctica presses upon you until you die or flee. It’s a continual weight, that combined with the vastness applies pressure. I thought of Scott, with his two mates in a small tent, Scott the last to die. He placed his hand on his best mate’s chest (Bower’s I think) took his last cold breath and slipped away. What a desolate, lonely way to go, with Antarctica watching on, impassive, uncaring, unblinking. – Deep morose thoughts circulated my mind as I carefully select my passage between the sastrugi, but it keeps me sharp, keeps me alert so that despite the fatigue I make good decisions and get home safe. Borrowing pain from a hero of mine has long been a tool I use to navigate safe passage through trial, hardship or even impossibility. [Read the full blog – link in Bio] – – – @mcgrathfoundation @wildearthaustralia @5thelementexpeditionss @pivotel_satellite @_brookfarm_ @iridiumcomm @marmotaustralia @goproanz #thelongestjourney #thehorderntraverse #mcgrathfoundation #breastcancerawareness #Antarctica #polar #adventure #ice #snow #kite #kiteski #wild #wildlife #explore #adventures #earth #nature #ski #polaradventure #polaradventures #polarexplorer #geoffwilson

A post shared by Dr. Geoff Wilson (@drgeoffwilson) on Dec 31, 2019 at 10:05pm PST

Την αποστολή υποστηρίζει οικονομικά η εύπορη οικογένεια Χόρντερν, που είχε επίσης χρηματοδοτήσει την εξερεύνηση του σερ Ντάγκλας Μόσον στην Ανταρκτική (1911-14), με τον όρο να «γυρίσει πίσω ζωντανός». Εναν αιώνα αργότερα, ο Σαμ Χόρντερν, που είναι παραγωγός ταινιών, συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση.

Ο δόκτωρ Γουίλσον είχε δηλώσει πως η ιστορία του Μόσον του έδωσε κίνητρο. «Το να γνωρίζεις τον πόνο που πέρασε ο Μόσον σου δίνει τη δυνατότητα να τιθασεύεις τον δικό σου πόνο. Στην επιστροφή του, τα πόδια του ξεφλούδισαν και όλοι οι φίλοι του πέθαναν».

Ευτυχώς για τον Αυστραλό, η ζωή του δεν διατρέχει τόσο μεγάλο κίνδυνο, καθώς διαθέτει δορυφορική πλοήγηση και οι χορηγοί του έχουν υποσχεθεί να στηρίξουν οποιαδήποτε αναζήτηση ή επιχείρηση διάσωσης, ενώ υπάρχει διαθέσιμο και ένα ρωσικό αεροσκάφος, για κάθε περίπτωση.

Σύμφωνα με τους Times, αν καταφέρει να ολοκληρώσει το ταξίδι του, τότε θα έχει καλύψει απόσταση 4.800 χιλιομέτρων και, παρότι ένα τεχνικό πρόβλημα τον ανάγκασε να κάνει μια παράκαμψη, θα έχει και πάλι κάνει το μεγαλύτερο μοναχικό ταξίδι στον πάγο στην ιστορία.

Ο δόκτωρ Γουίλσον τριμάρει νεκρό δέρμα από τα χέρια του, ράβει και πάλι τα γάντια του και εξετάζει τα έλκηθρα του, που έχουν αρχίσει να φθείρονται και γράφει: «Η σιγή είναι εκκωφαντική, τα έλκηθρα είναι έτοιμα και στραμμένα προς την πατρίδα, τώρα περιμένω τον καινούριο άνεμο που, σίγουρα, θα έρθει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News