Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν ο Φεντερίκο Φελίνι για την ευφορία με την οποία ο δήμος του Ρίμινι και οι πολίτες του έχουν ήδη ξεκινήσει να τον τιμούν με αφορμή τη συμπλήρωση – την 20η Ιανουαρίου – ενός αιώνα από την ημέρα της γέννησής του. Κατά πάσα πιθανότητα θα εντυπωσιαζόταν από τις πάμπολλες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις που στοχεύουν στο να αποκαλύψουν κάθε πτυχή των έργων, της ζωής και της προσωπικότητας ενός από τους πιο ιδιοφυείς δημιουργούς του ιταλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου. Και σίγουρα θα εκτιμούσε την αγάπη και τον σεβασμό που εξακολουθούν να τρέφουν προς το πρόσωπό του οι συμπολίτες του στο Ρίμινι.

Παρότι εγκατέλειψε τη γενέτειρά του το 1939 για να μεταβεί στη Ρώμη και να βυθιστεί στον κόσμο του κινηματογράφου, ο Φελίνι δεν έφυγε ποτέ οριστικά από εκεί και αισθανόταν πάντα νοσταλγία για το «Χωριό» όπως αποκαλούσε το Ρίμινι, και κυρίως για τη θάλασσα του κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Την πόλη του δεν την απαθανάτισε σε καμία από τις ταινίες του. «Το Ρίμινι είναι μια διάσταση της μνήμης», δήλωνε συχνά ο ίδιος, γεγονός που εξηγεί γιατί η μνήμη αποτελεί τη βάση της μεγάλης επετειακής έκθεσης «Fellini 100 Genio immortale» που άνοιξε τις πύλες της την 14η Δεκεμβρίου (και θα συνεχιστεί έως την 15η Μαρτίου) στο μεσαιωνικό Καστέλ Σισμόντο, ένα από τα μνημεία της παραθαλάσσιας πόλης των 149 χιλιάδων κατοίκων στις ακτές της Αδριατικής.

Κάθε αίθουσα του μεσαιωνικού κάστρου στην ανέγερση του οποίου συνέβαλε και ο Φιλίπο Μπρουνελέσκι παραπέμπει σε ένα από τα κινηματογραφικά σετ του Φελίνι με στόχο την παρουσίαση της ιστορίας της Ιταλίας από τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 έως τη δεκαετία του 1980 μέσω των μοναδικών κινηματογραφικών αφηγήσεων του ανεπανάληπτου σεναριογράφου και σκηνοθέτη ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας κέρδισε τέσσερις φορές το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Μια τεράστια Σύλβια Ρανκ, για παράδειγμα, την οποία υποδύθηκε η κατεξοχήν μούσα του Φελίνι Ανίτα Εκμπεργκ, προσκαλεί τους επισκέπτες να περπατήσουν κατά μήκος μιας οθόνης στην οποία προβάλλεται η μυθική σκηνή της Φοντάνα ντι Τρέβι από την «Dolce Vita».

Μαρτυρίες σκηνογράφων, συγγραφέων, ποιητών, ηθοποιών και μουσικών συμβάλλουν στο να γίνει κατανοητή σε βάθος η προσωπικότητα ενός δημιουργού που πίστευε πως «ο μοναδικός πραγματικός ρεαλιστής είναι ο οραματιστής» ενώ στην έκθεση παρουσιάζονται επίσης για πρώτη φορά φιλμ, σχέδια, κοστούμια, έγγραφα, χειρόγραφα και φωτογραφίες από το πλούσιο αρχείο του πρώην Ιδρύματος Φελίνι.

Την άνοιξη η έκθεση θα ταξιδέψει αρχικά στη Ρώμη και στη συνέχεια στο Λος Αντζελες, στη Μόσχα και στο Βερολίνο ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους θα πραγματοποιηθούν δεκάδες εκδηλώσεις και αφιερώματα τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό στη μνήμη του εξαιρετικού κινηματογραφιστή. Γεγονός απόλυτα κατανοητό αν αναλογιστούμε πως ο Φελίνι συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο επιφανών εκπροσώπων του σύγχρονου ιταλικού πολιτισμού.

Ποιος, όμως, υπήρξε πραγματικά ο Φελίνι κατά τη διάρκεια της ζωής του;

Πέρα από ένας σκηνοθέτης που προκάλεσε επανάσταση στον κινηματογράφο, πέρα από δημιουργός του αριστουργηματικού «8½», πέρα από εκείνος που χώρισε την Ιταλία στα δύο μετά την προβολή του «Dolce Vita», ο Φεντερίκο Φελίνι ήταν επίσης ένας άνθρωπος με μεγάλο πνεύμα, εκλεπτυσμένο χιούμορ και αληθινή ευγένεια, ένας καλοφαγάς που του άρεσε να οδηγεί δίχως προορισμό, «ο λιγότερο ματαιόδοξος που περπάτησε ποτέ στην Cinecittà και τα πέριξ, η ιδιοφυΐα που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο λάτρευε να κρύβεται», σύμφωνα με τον Μαουρίτσιο Πόρο, κριτικό κινηματογράφου και θεάτρου της Corriere della Sera, ο οποίος είχε την τύχη να τον γνωρίσει προσωπικά.

Ο Φελίνι υπήρξε επίσης ένας μεγάλος ονειροπόλος ο οποίος γνώριζε πολύ καλά πώς να φαντάζεται και να αφηγείται ιστορίες, ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να εκφράσει μέσω των εικόνων που δημιούργησε τις ψευδαισθήσεις ενός ολόκληρου λαού, ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να εκπλήσσεται αλλά και να παίζει με τη φαντασία, ένας λαμπρός δημιουργός που είχε καταφέρει να παραμείνει «αναίσθητος στα εγκώμια», προφυλάσσοντας, συγχρόνως, τον εαυτό του από την «δημοτικότητα μιας χρήσης».

Σκεπτόμενος, ωστόσο, τις ταινίες του, ο Μαουρίτσιο Πόρο θεωρεί πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο Φελίνι υπήρξε «ένας προφήτης, με τη βιβλική έννοια του όρου», όπως προσδιορίζει στο κείμενό του, υπενθυμίζοντας ότι στην «Dolce Vita» προέβλεψε την μόδα των παπαράτσι (επινοώντας, μάλιστα, τον όρο) και την επέλαση της εικονικής πραγματικότητας, την κυριαρχία της τηλεοπτικής εικόνας και την κρίση της πνευματικότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News